Het manuscript | Mabbie

2.15

De dagen na de ruzie voelden als een eindeloze maalstroom van emoties voor zowel Matthy als Robbie. Ze hadden nauwelijks contact gehad, en de afstand tussen hen voelde onoverkomelijk. Robbie voelde dat hij tot een besluit moest komen, hoe pijnlijk dat ook was.

Op een zaterdagochtend, toen de zon zich langzaam een weg baande door de sluimerende mist, stond Robbie voor Matthy's deur. Zijn hart bonkte in zijn borstkas terwijl hij aanbelde. Matthy opende de deur, zijn gezicht een mengeling van verrassing en vermoeidheid.

"Robbie," zei Matthy zachtjes, "kom binnen."

Robbie stapte aarzelend naar binnen en volgde Matthy naar de woonkamer. Ze gingen zitten, de stilte tussen hen zwaar en beladen. Robbie nam een diepe ademhaling, bereid zich voor op wat hij moest zeggen.

"Matthy," begon hij, zijn stem trillend maar vastberaden, "ik heb nagedacht over alles wat er gebeurd is, en ik heb een besluit genomen. Dit kan niet zo doorgaan. Ik kan niet blijven wachten en hopen dat het beter wordt terwijl ik je zie aftakelen."

Matthy keek hem aan, zijn ogen gevuld met angst en onzekerheid. "Robbie, alsjeblieft, laten we dit uitpraten. Ik wil niet dat we zo eindigen."

Robbie schudde zijn hoofd en legde een hand op die van Matthy. "Ik wil dat ook niet, Matthy. Maar er moet iets veranderen. En daarom moet ik je iets vragen, hoe moeilijk het ook is."

Matthy slikte, zijn keel droog. "Wat wil je dat ik doe, Robbie?"

Robbie haalde diep adem en keek Matthy recht in de ogen. "Je moet een keuze maken, Matthy. Tussen mij en je werk. Ik vraag je niet om je carrière op te geven, maar je moet laten zien dat je bereid bent om offers te brengen voor ons, net zoals ik dat doe. Als je dat niet kunt, dan weet ik niet of ik dit nog langer kan."

De woorden hingen zwaar in de lucht, als een onzichtbaar gewicht dat op hen drukte. Matthy voelde zijn hart samenkrimpen. Hij wist dat dit moment onvermijdelijk was, maar de realiteit ervan raakte hem harder dan hij had verwacht.

"Robbie, je weet hoeveel mijn werk voor me betekent. Het is een deel van wie ik ben. Maar jij bent ook een deel van wie ik ben. Ik weet niet hoe ik moet kiezen," fluisterde Matthy.

Robbie stond op en liep naar het raam, zijn rug naar Matthy gekeerd. "Ik begrijp dat het moeilijk is, Matthy. Maar als je echt van me houdt, dan weet je wat je moet doen. Ik kan niet blijven vechten voor iets als ik niet zeker weet of jij er ook voor wilt vechten."

Matthy bleef zitten, zijn gedachten een wirwar van emoties en twijfels. Hij wist dat hij voor een onmogelijke keuze stond, een keuze die zijn hele leven zou veranderen, wat hij ook besloot.

Robbie draaide zich om, zijn ogen gevuld met verdriet en hoop. "Neem de tijd die je nodig hebt, Matthy. Maar besef dat deze keuze alles verandert. Ik kan niet blijven wachten."

Met die woorden liep Robbie naar de deur, zijn hart zwaar van de beslissing die hij zojuist had genomen. Hij wist dat dit moment bepalend zou zijn voor hun toekomst, wat die ook mocht brengen.

Matthy bleef alleen achter, zijn hart bonkend in zijn borstkas. Hij wist dat hij een keuze moest maken, een keuze die zijn hele leven zou veranderen.

De deur sloot zachtjes achter Robbie, en Matthy wist dat de tijd drong. Hij moest een beslissing nemen, en snel.