Het manuscript | Mabbie

2.12

Robbie kon de woorden van Matthy niet uit zijn hoofd zetten, terwijl hij een kop koffie dronk in een café met zijn goede vriend Koen. De frustratie en de pijn van de laatste ruzie bleven knagen aan zijn gedachten, en hij wist niet hoe hij verder moest.

Koen keek hem bezorgd aan over zijn koffiekopje heen. "Het klinkt alsof jullie beiden op een kruispunt staan, Robbie. Maar het belangrijkste is dat jullie nog steeds om elkaar geven, toch?"

Robbie zuchtte diep en knikte langzaam. "Ja, dat is waar. Maar het voelt alsof we steeds opnieuw dezelfde ruzie hebben. Ik wil dat Matthy risico's neemt voor onze relatie, net zoals ik dat doe."

Koen fronste. "Risico's nemen kan op zoveel manieren. Wat bedoel je precies?"

Robbie legde zijn hoofd in zijn handen en dacht na. "Ik bedoel, ik wil dat hij kiest voor ons op momenten dat het moeilijk is. Dat hij niet altijd zijn werk vooropstelt."

Koen knikte begrijpend. "Dat kan frustrerend zijn, zeker als je het gevoel hebt dat je altijd op de tweede plaats komt. Maar misschien moet je hem laten weten hoe belangrijk dit voor jou is, op een manier die hij echt begrijpt."

Robbie keek op, zijn ogen vermoeid van het gebrek aan slaap en de emotionele rollercoaster van de afgelopen dagen. "Ik wil gewoon weten of het nog de moeite waard is, Koen. Of we dit kunnen oplossen."

Koen legde een hand op Robbie's schouder. "Ik geloof dat als jullie echt van elkaar houden, jullie een manier zullen vinden om hier doorheen te komen. Maar je moet open blijven communiceren, zelfs als het moeilijk is."

Robbie knikte langzaam. "Je hebt gelijk, Koen. Misschien moet ik hem laten zien hoe diep dit me raakt. Misschien moet ik hem laten zien dat ik bereid ben om te wachten, maar dat ik ook iets van hem nodig heb."

Koen glimlachte bemoedigend. "Precies. Jullie zijn een team, Robbie. Je staat er niet alleen voor. Praat met hem, vertel hem hoe je je voelt. En geef hem de ruimte om te begrijpen wat jij nodig hebt."

Robbie zuchtte opnieuw, maar dit keer voelde het als een zucht van opluchting. Hij wist dat hij nog een lange weg te gaan had, maar hij voelde zich gesteund door Koen's woorden. Misschien was er nog hoop voor hem en Matthy, als ze er samen voor wilden vechten.

Met een vastberaden blik in zijn ogen stond Robbie op. "Dank je, Koen. Ik ga het proberen. Ik ga met Matthy praten en hem laten zien hoe belangrijk dit voor me is."

Koen glimlachte. "Je kunt het, Robbie. Ik geloof in jullie."

Met die woorden verliet Robbie het café, zijn gedachten nu gericht op wat hij zou zeggen tegen Matthy wanneer hij terugkwam van zijn congres in Milaan. Hij wist dat het niet gemakkelijk zou zijn, maar hij was vastbesloten om ervoor te vechten, voor hun relatie en voor hun toekomst samen.