Het manuscript | Mabbie

1.11

Het was een zeldzame ochtend waarop zowel Matthy als Robbie vrij waren. De herfstige lucht buiten was fris en de bladeren dwarrelden zachtjes naar beneden, maar binnen was het warm en knus. Matthy opende langzaam zijn ogen, genietend van het idee dat hij kon uitslapen. Maar na een paar momenten realiseerde hij zich dat iets niet klopte.

Hij tastte naast zich en vond het bed leeg. De plek waar Robbie had gelegen was koud, en Matthy voelde een lichte steek van bezorgdheid. Hij ging rechtop zitten en keek rond in de slaapkamer. Geen Robbie.

Matthy stond op en liep naar de badkamer, maar ook daar was niemand. Met een frons liep hij de trap af naar de keuken, waar hij het geluid van zacht gerinkel hoorde. Toen hij de keuken binnenkwam, vond hij Robbie, druk bezig met het maken van ontbijt.

Robbie stond bij het fornuis, gehuld in een van Matthy's oversized truien, zijn gezicht geconcentreerd terwijl hij eieren bakte. Op de tafel stonden al verse croissants, jam en een kan sinaasappelsap klaar.

"Goedemorgen, slaapkop," zei Robbie met een brede glimlach toen hij Matthy zag.

Matthy voelde onmiddellijk de spanning van zich afglijden en liep naar Robbie toe. "Goedemorgen," zei hij, terwijl hij zijn armen om Robbie's middel sloeg en zijn hoofd tegen zijn rug leunde. "Ik schrok even toen ik je niet naast me vond."

Robbie draaide zich om en gaf Matthy een kus op zijn voorhoofd. "Sorry dat ik je liet schrikken. Ik wilde je verrassen met ontbijt op bed."

Matthy glimlachte en voelde zijn hart smelten. "Je bent echt de beste. En het ruikt heerlijk."

"Ga maar weer naar boven, ik ben zo klaar," zei Robbie, terwijl hij de eieren op een bord schoof en nog wat laatste voorbereidingen trof.

Matthy knikte en liep terug naar boven, zich al verheugend op het heerlijke ontbijt en de ontspannen dag die voor hen lag. Hij kroop weer in bed en nestelde zich onder de dekens, genietend van de warmte en de geruststellende gedachte dat Robbie voor hem zorgde.

Niet veel later kwam Robbie de slaapkamer binnen, een dienblad vol met eten in zijn handen. "Voilà, ontbijt op bed," zei hij met een brede glimlach.

Matthy klapte in zijn handen van plezier. "Het ziet er fantastisch uit, Robbie. Dank je wel."

Robbie zette het dienblad neer en kroop naast Matthy in bed. Ze begonnen samen te eten, genietend van de rustige ochtend en het heerlijke eten. Het was een zeldzaam moment van ontspanning in hun anders zo drukke leven.

"Trouwens, ik heb nog nagedacht over ons gesprek van gisteravond," zei Robbie, terwijl hij een stuk croissant afscheurde. "Wat dacht je van een dagje uit in het bos? We kunnen wandelen en genieten van de herfstkleuren."

Matthy knikte enthousiast. "Dat klinkt perfect. Laten we dat doen. Ik heb echt zin om even weg te zijn van alles en gewoon te genieten van de natuur."

"Dan is het afgesproken," zei Robbie met een glimlach. "Maar eerst, laten we dit heerlijke ontbijt opeten."

Ze aten verder, pratend en lachend over allerlei onderwerpen. Matthy voelde zich ontspannen en gelukkig, wetende dat ze de hele dag samen zouden doorbrengen zonder enige verplichtingen.

Na het ontbijt ruimden ze samen de keuken op en kleedden zich warm aan voor hun uitstapje naar het bos. De frisse herfstlucht begroette hen toen ze de deur uitgingen, en hand in hand begonnen ze aan hun wandeling.

Het bos was prachtig, met bladeren in tinten van goud, oranje en rood. Ze liepen over kronkelende paden, luisterend naar het zachte geritsel van de bladeren onder hun voeten en het gefluit van vogels in de bomen. De rust en schoonheid van de natuur werkten verkwikkend, en Matthy voelde de stress van de afgelopen dagen langzaam wegsmelten.

"Dit is precies wat we nodig hadden," zei Matthy terwijl hij even stilhield om de omgeving in zich op te nemen.

Robbie knikte instemmend. "Ja, dit is perfect. Het is goed om af en toe even te ontsnappen en gewoon samen te zijn."

Ze liepen verder, genietend van de simpele vreugde van elkaars gezelschap en de schoonheid van de herfst. De dag leek eindeloos, gevuld met gelach, gesprekken en momenten van stille samenzijn.

Toen de avond viel en de zon langzaam achter de bomen zakte, wisten Matthy en Robbie dat ze een dag vol herinneringen hadden gecreëerd die ze nog lang zouden koesteren. Ze keerden huiswaarts, hand in hand, met een diep gevoel van tevredenheid en geluk.

En zo eindigde hun vrije dag, niet met de drukte van hun gebruikelijke routine, maar met de eenvoudige vreugde van samen zijn en genieten van de kleine dingen in het leven. Het was een herinnering aan wat echt belangrijk was: de liefde en het samenzijn dat hen altijd zou verbinden, ongeacht de drukte van hun dagelijks leven.