Het manuscript | Mabbie

2.6

Matthy lag nog steeds in bed toen hij een zacht schurend geluid hoorde bij de deur. Hij fronste en stond langzaam op, zijn lichaam protesterend tegen de beweging na dagen van inactiviteit. Voorzichtig liep hij naar de deur en zag een envelop op de grond liggen.

Hij raapte de envelop op en herkende meteen Robbie's handschrift. Zijn hart begon sneller te kloppen terwijl hij de envelop opende en de brief eruit haalde. Hij ging terug naar zijn bed, zette zich neer en begon te lezen.

Lieve Matthy,

Ik weet dat de afgelopen dagen moeilijk zijn geweest, voor ons beiden. Ik wil beginnen met te zeggen dat het me spijt. Het spijt me dat ik je heb laten voelen alsof je niet begrepen wordt en dat ik je niet genoeg steun.

Ik zie hoeveel druk je op jezelf legt, hoeveel je geeft om je werk en je dromen. Dat is een van de dingen die ik zo bewonder aan je, je passie en je vastberadenheid. Maar het breekt mijn hart om te zien hoe je jezelf kapotmaakt in het proces.

Ik wil dat je weet dat ik er altijd voor je ben, ongeacht wat er gebeurt. Ik hou van je, Matthy, en ik wil niets liever dan dat je gelukkig en gezond bent. Ik weet dat je je werk belangrijk vindt, maar ik wil dat je begrijpt dat jij voor mij net zo belangrijk bent. Misschien nog wel meer.

Koen zei iets wat me aan het denken zette: soms zijn het de kleine gebaren die het grootste verschil maken. Dus hier is mijn klein gebaar: deze brief. Ik hoop dat je de tijd neemt om te lezen en te begrijpen hoeveel je voor mij betekent. Ik wil niet dat je denkt dat je deze strijd alleen moet voeren. Laat me je helpen, laat me aan je zijde staan.

We hebben al zoveel mooie momenten samen gedeeld, en ik weet dat we nog veel meer mooie momenten kunnen hebben. Maar daarvoor moeten we elkaar begrijpen en ondersteunen. Ik wil dat je weet dat ik bereid ben om alles te doen wat nodig is om ons weer op de juiste weg te krijgen.

Alsjeblieft, Matthy, praat met me. Laten we dit samen oplossen. Ik mis je en ik wil niets liever dan je weer in mijn armen houden, zonder de schaduw van zorgen en ruzies die tussen ons staan.

Met heel mijn hart,

Robbie

Matthy voelde de tranen over zijn wangen rollen terwijl hij de brief las. Robbie's woorden raakten hem diep en maakten hem bewust van hoeveel hij zichzelf had afgesloten, niet alleen van Robbie, maar ook van de wereld om hem heen. Hij realiseerde zich hoezeer hij zijn eigen gezondheid en geluk had verwaarloosd in zijn obsessie met zijn werk.

Hij vouwde de brief voorzichtig op en legde hem naast zich op het bed. De woorden van Robbie echoden in zijn gedachten en brachten een gevoel van hoop. Misschien was dit de wake-up call die hij nodig had, een kans om dingen recht te zetten en opnieuw te beginnen.

Matthy stond op, zijn benen nog steeds zwak, en liep naar het raam. Hij trok de gordijnen open en liet het zonlicht de kamer vullen. Het voelde als een symbolische daad, een eerste stap naar heling en verzoening.

Hij pakte zijn telefoon en belde Robbie, zijn hart bonzend van zenuwen. Na een paar keer overgaan, nam Robbie op.

"Matthy?" Robbie's stem klonk onzeker, maar ook hoopvol.

"Robbie," zei Matthy zachtjes, zijn stem nog steeds een beetje gebroken. "Dank je voor je brief. Het spijt me zo voor alles. Kunnen we praten? Echt praten deze keer?"

Er viel een korte stilte aan de andere kant van de lijn, voordat Robbie antwoordde. "Natuurlijk, Matthy. Ik kom er nu aan."

Matthy hing op en voelde een mengeling van angst en opluchting. Hij wist dat ze nog een lange weg te gaan hadden, maar hij was bereid om te vechten voor hun relatie. Voor het eerst in dagen voelde hij een sprankje hoop en een glimp van het licht dat Robbie altijd in hun leven had gebracht.

Terwijl hij wachtte op Robbie, begon Matthy langzaam zijn appartement op te ruimen, de donkere gordijnen open te trekken en het licht binnen te laten. Hij wist dat de weg naar herstel niet makkelijk zou zijn, maar met Robbie aan zijn zijde voelde hij zich sterker en meer vastberaden dan ooit tevoren.