Het manuscript | Mabbie

2.5

Robbie had de afgelopen dagen op kantoor doorgebracht, maar zijn gedachten waren ver weg. Hij kon zich nauwelijks concentreren op zijn werk, en zijn collega's merkten het op. Eén collega in het bijzonder, Koen, had het als eerste door en besloot een gesprek met hem aan te knopen.

"Robbie, alles goed met je?" vroeg Koen terwijl hij een stoel naast Robbie's bureau trok. "Je lijkt er niet helemaal bij te zijn de laatste tijd."

Robbie zuchtte diep en legde zijn pen neer. "Nee, niet echt, Koen. Het gaat niet zo goed."

Koen keek hem bezorgd aan. "Wil je erover praten? Misschien kan ik helpen."

Robbie aarzelde even, maar hij voelde een dringende behoefte om zijn hart te luchten. "Het is Matthy. Het gaat gewoon niet goed tussen ons. Hij is zo overwerkt en gestrest door zijn co-schappen, en ik zie hoe hij langzaam wegglipt. Maar hij lijkt het zelf niet eens te zien."

Koen knikte begrijpend. "Dat klinkt zwaar, man. Heb je geprobeerd met hem te praten?"

"Ja, natuurlijk," antwoordde Robbie, zijn stem trillerig van emotie. "Maar elke keer als ik het onderwerp aanraak, escaleert het in een ruzie. Hij denkt dat ik zijn dromen niet steun, maar dat is het niet. Ik wil gewoon dat hij gezond is, dat hij gelukkig is. Maar hoe kan ik van iemand houden die zichzelf langzaam kapotmaakt en dat niet eens inziet?"

Koen legde een hand op Robbie's schouder. "Ik begrijp het. Het klinkt alsof Matthy echt in een slechte plek zit en dat hij de ernst van de situatie niet ziet. Maar het is duidelijk dat jij veel om hem geeft. Soms helpt het om iemand van buitenaf erbij te betrekken. Misschien een therapeut of een goede vriend van hem die hij vertrouwt?"

Robbie schudde zijn hoofd, zijn ogen neergeslagen. "Ik weet het niet, Koen. Het voelt alsof alles wat ik doe, hem alleen maar verder wegdrijft."

Koen zuchtte en dacht even na. "Misschien moet je een andere benadering proberen. Laat hem zien hoe belangrijk hij voor je is, maar zonder dat het als een confrontatie voelt. Doe iets kleins, iets liefs, iets dat hem laat zien dat je er voor hem bent, ongeacht wat er gebeurt."

Robbie keek op, een glimp van hoop in zijn ogen. "Denk je dat dat zou helpen? Iets kleins, iets liefs?"

Koen knikte. "Het kan geen kwaad om het te proberen. Soms zijn het juist de kleine gebaren die het grootste verschil maken. En wie weet, misschien opent het een deur naar een beter gesprek tussen jullie."

Robbie voelde zich iets lichter na het gesprek met Koen. Hij wist dat hij Matthy niet kon dwingen om zijn problemen te erkennen, maar hij kon wel laten zien dat hij er onvoorwaardelijk voor hem was. Terwijl hij zijn werk weer oppakte, begon hij na te denken over wat hij kon doen om Matthy te laten zien hoeveel hij van hem hield, zonder dat het meteen tot een nieuwe ruzie zou leiden.

Die avond, toen hij thuis was, besloot Robbie om een klein gebaar te maken. Hij zette zich aan tafel en schreef een brief aan Matthy, waarin hij zijn gevoelens uitlegde en zijn liefde en bezorgdheid uitsprak. Hij hoopte dat de woorden op papier minder confronterend zouden overkomen en dat Matthy zou begrijpen dat alles wat hij deed, uit liefde kwam.

Met de brief in de hand ging Robbie naar Matthy's appartement. Hij had geen sleutel meer, maar hij schoof de brief onder de deur door en bleef even staan, zijn hand rustend op het hout. Hij hoopte dat dit het begin zou zijn van een weg terug naar elkaar, een kleine stap richting heling en begrip.

Toen hij uiteindelijk naar huis liep, voelde hij zich iets rustiger. Hij had een poging gedaan, en misschien zou dit de deur openen naar een nieuw gesprek, een nieuw begin. De weg naar herstel was misschien lang en moeilijk, maar Robbie was vastbesloten om het samen met Matthy te bewandelen, hoe hobbelig die ook zou zijn.