Het manuscript | Mabbie

2.9

De zachte gloed van de lampen vulde het appartement terwijl Matthy en Robbie nog steeds dicht tegen elkaar aan onder de deken zaten. De sfeer was warm en vredig, maar er hing een gevoel van onuitgesproken woorden in de lucht. Robbie voelde dat dit het juiste moment was om iets belangrijks aan te snijden.

"Matthy," begon Robbie voorzichtig, zijn stem zacht maar serieus. "We zijn nu zes jaar samen, en ik heb er veel over nagedacht. Wat vind je van het idee om te trouwen?"

Matthy verstijfde even en trok zich iets terug om Robbie beter aan te kunnen kijken. "Trouwen?" herhaalde hij, zijn stem onzeker. "Ik weet het niet, Robbie. Ik heb gewoon zoveel aan mijn hoofd met mijn PhD en alles. Ik voel me nog niet klaar voor zo'n grote stap."

Robbie's glimlach vervaagde langzaam. "Maar Matthy, we zijn al zo lang samen. Ik dacht dat dit een natuurlijk volgende stap zou zijn. Ik wil mijn leven met je delen, op elk mogelijk niveau."

Matthy zuchtte diep, voelde zich overweldigd door de plotselinge wending van het gesprek. "Ik begrijp dat, Robbie, en ik wil ook mijn leven met jou delen. Maar nu meteen trouwen? Het voelt gewoon alsof ik al zoveel druk heb met mijn werk. Ik ben bang dat het ons nog meer stress zal geven."

Robbie's gezicht vertrok in een mengeling van teleurstelling en verdriet. "Dus wat je eigenlijk zegt, is dat je niet zeker weet of je je toekomst met mij wilt delen?"

"Nee, dat zeg ik niet!" protesteerde Matthy, zijn stem geëmotioneerd. "Ik wil wel een toekomst met jou, maar op dit moment... ik kan er gewoon niet de juiste aandacht aan geven. Ik wil niet dat trouwen iets is wat we er maar even tussendoor doen. Het moet speciaal zijn."

Robbie stond op en begon door de kamer te ijsberen. "Ik begrijp het wel, maar het voelt alsof we altijd moeten wachten op de perfecte tijd. En die zal misschien nooit komen. Soms moet je gewoon een sprong wagen en erop vertrouwen dat het goed komt."

Matthy bleef stil, niet wetend hoe hij kon verwoorden wat hij voelde zonder Robbie verder te kwetsen. Hij wist dat Robbie gelijk had, maar de gedachte aan nog meer verplichtingen maakte hem bang.

"Misschien moeten we er gewoon even over nadenken," zei Robbie uiteindelijk, zijn stem weer kalmer. "Ik wil je niet onder druk zetten, maar ik wil ook niet het gevoel hebben dat onze relatie stagneert."

Matthy knikte langzaam, de spanning in de kamer bijna tastbaar. "Ik begrijp het, Robbie. En ik waardeer dat je het met me wil bespreken. Laten we erover nadenken en later weer praten."

Robbie zuchtte diep en pakte zijn jas. "Ik denk dat het beter is als ik vanavond in mijn eigen appartement slaap. We hebben wat ruimte nodig om na te denken."

Matthy voelde een steek van pijn, maar hij wist dat Robbie gelijk had. "Oké. Laten we morgen weer praten, als we allebei wat meer helderheid hebben."

Robbie knikte en liep naar de deur. Hij draaide zich nog even om en keek Matthy aan. "Ik hou van je, Matthy. Vergeet dat nooit."

"Ik hou ook van jou, Robbie," antwoordde Matthy zachtjes, terwijl hij zag hoe Robbie de deur achter zich sloot.

Matthy bleef alleen achter in het appartement, de stilte om hem heen voelbaar zwaar. Hij wist dat ze door een moeilijke fase gingen, maar hij was vastbesloten om een manier te vinden om er samen doorheen te komen. Terwijl hij naar bed liep, voelde hij een mengeling van verdriet en vastberadenheid. Dit was niet het einde van hun verhaal, maar slechts een hobbel op de weg naar een betere toekomst.