Het manuscript | Mabbie

2.1

De spanning tussen Matthy en Robbie was weer opgelopen. Matthy's gezondheidsproblemen en de stress van zijn co-schappen bleven als een donkere wolk boven hun relatie hangen. Ze probeerden hun best te doen, maar soms was de druk te veel.

Het was een vrijdagavond en Matthy was laat thuisgekomen van het ziekenhuis. Hij zag er uitgeput uit en was stil tijdens het avondeten. Robbie had geprobeerd het gesprek gaande te houden, maar het leek alsof Matthy met zijn gedachten ergens anders was. Na het eten barstte de bom.

"Matthy, dit kan zo niet langer," begon Robbie, zijn stem trillerig van emotie. "Je drijft jezelf in de grond. Je eet niet genoeg, je slaapt niet genoeg, en je luistert niet naar wat ik zeg."

Matthy zette zijn vork neer en keek op, zijn ogen vermoeid maar fel. "En wat wil je dat ik doe, Robbie? Dat ik zomaar stop met mijn co-schappen? Dit is belangrijk voor mij, dit is mijn toekomst."

Robbie's gezicht vertrok van woede. "Ik probeer je alleen maar te helpen, Matthy! Je kunt niet alles alleen doen. Je bent jezelf aan het vernietigen en je ziet het niet eens!"

"Jij begrijpt het gewoon niet," schreeuwde Matthy, zijn stem brekend van de emoties. "Jij begrijpt nooit hoe belangrijk dit voor mij is. Ik heb hier mijn hele leven voor gewerkt. Ik kan niet zomaar opgeven!"

Robbie sloeg met zijn hand op de tafel, de knal echode door het appartement. "En wat ben ik dan, Matthy? Een obstakel? Iemand die je in de weg staat? Ik wil dat je gelukkig en gezond bent, maar zo ga je er gewoon aan onderdoor!"

Matthy stond op en wees naar de deur. "Misschien moet je dan maar gaan, als je denkt dat ik alles verkeerd doe. Ik heb geen energie meer voor deze discussie."

Robbie keek hem aan, zijn gezicht vol pijn en frustratie. "Weet je wat? Misschien is dat wel beter. Misschien moet ik maar even weggaan, zodat je kunt zien wat je aan het doen bent."

Met die woorden draaide Robbie zich om en liep naar de deur. Hij greep zijn jas en gooide die over zijn schouder voordat hij de deur met een klap achter zich dichttrok. De echo van de dichtslaande deur bleef hangen in het stille appartement.

Matthy bleef achter, stijf van de emoties die door hem heen raasden. Hij voelde de tranen branden achter zijn ogen en probeerde ze tegen te houden, maar het was tevergeefs. Hij liet zich op het bed vallen en huilde, zijn lichaam schokkend van de intensiteit van zijn verdriet.

De woorden die waren gezegd, de pijn die was toegebracht – het voelde allemaal te veel aan. Hij had Robbie nooit willen kwetsen, maar hij wist niet hoe hij anders met de druk van zijn co-schappen om moest gaan. Alles voelde als een strijd, en nu leek hij ook nog eens de liefde van zijn leven kwijt te zijn.

Terwijl de nacht zich dieper in het appartement nestelde, bleven Matthy's tranen stromen. Hij voelde zich verloren, verscheurd tussen zijn passie voor zijn werk en zijn liefde voor Robbie. De eenzaamheid en de stilte van het appartement voelden ondraaglijk aan, en hij wist niet hoe hij dit ooit zou kunnen herstellen.

Hij trok het deken over zich heen, hopend dat de slaap hem zou verlossen van zijn pijn, al was het maar voor een paar uur. Maar diep van binnen wist hij dat dit een probleem was dat hij niet kon negeren, iets wat hij onder ogen moest zien, hoe pijnlijk het ook was.