Het manuscript | Mabbie

2.7

Robbie kwam binnen met een warme glimlach, en Matthy voelde meteen een golf van opluchting. Ze gingen samen op de bank zitten, en voor het eerst in lange tijd voelde Matthy zich echt gehoord en begrepen. Ze spraken urenlang, hun woorden een mengeling van spijt, hoop en liefde.

"Matthy," begon Robbie zachtjes, "ik begrijp hoe belangrijk je co-schappen voor je zijn. En ik wil je daarin steunen, echt waar. Maar we moeten een manier vinden om dit samen te doen, zonder dat het je kapotmaakt."

Matthy knikte, zijn ogen vochtig van emoties. "Ik weet het, Robbie. Ik heb het zelf ook ingezien de afgelopen dagen. Het is gewoon zo moeilijk om alles in balans te houden."

Robbie pakte zijn hand en kneep er geruststellend in. "We vinden een manier. Samen. Hoe lang duren je co-schappen nog?"

"Nog twee maanden," antwoordde Matthy. "En daarna begin ik aan een PhD. Het zal veel minder stressvol zijn dan de co-schappen. Meer onderzoek en minder klinisch werk. Dat geeft ons meer tijd samen."

Robbie's ogen lichtten op. "Dat klinkt als een goede stap vooruit. Ik ben zo trots op je, weet je dat?"

Matthy glimlachte zwakjes. "Dank je, Robbie. En het spijt me dat ik je niet eerder heb laten zien hoeveel ik je waardeer. Ik had het licht in mijn leven niet mogen negeren."

Robbie trok Matthy dicht tegen zich aan en drukte een kus op zijn voorhoofd. "Het komt goed. We hebben nog zoveel voor ons. Laten we deze twee maanden samen doorkomen en daarna een nieuwe start maken."

De opluchting die Matthy voelde was overweldigend. Voor het eerst in lange tijd voelde hij een lichtheid in zijn hart. Hij wist dat het niet makkelijk zou zijn, maar met Robbie aan zijn zijde voelde hij zich sterker en vastberadener dan ooit.

De weken die volgden waren niet zonder uitdagingen. Matthy's werk bleef veeleisend, maar hij en Robbie hadden een nieuwe manier van communiceren gevonden. Ze maakten tijd voor elkaar, zelfs als het maar korte momenten waren. De steun die ze elkaar boden, maakte het verschil.

Op een avond, na een lange dag in het ziekenhuis, kwam Matthy thuis en vond Robbie in de keuken, bezig met het voorbereiden van een diner. De geur van vers eten vulde de kamer, en Matthy voelde zich meteen op zijn gemak.

"Welkom thuis," zei Robbie met een glimlach. "Ik dacht dat we een rustige avond samen konden doorbrengen."

Matthy glimlachte dankbaar. "Dat klinkt perfect. Dank je, Robbie."

Ze aten samen aan de kleine eettafel, de gesprekken licht en gevuld met gelach. Het voelde als een nieuw begin, een glimp van de toekomst die ze samen konden hebben.

Toen Matthy uiteindelijk naar bed ging, voelde hij zich vermoeid maar tevreden. Hij wist dat er nog moeilijke dagen zouden komen, maar de wetenschap dat Robbie er altijd voor hem zou zijn, gaf hem de kracht om door te gaan.

Twee maanden later, op de dag dat zijn co-schappen eindigden, stapte Matthy het ziekenhuis uit met een gevoel van triomf en opluchting. Robbie stond buiten te wachten, een brede glimlach op zijn gezicht. Matthy rende naar hem toe en sloeg zijn armen om hem heen.

"We hebben het gehaald," zei Matthy, zijn stem trillend van emoties. "We hebben het echt gehaald."

Robbie kuste hem zachtjes en hield hem stevig vast. "Ja, dat hebben we. En nu begint een nieuw hoofdstuk voor ons, zonder de constante druk."

Matthy keek naar de man die zoveel voor hem betekende en voelde zich vervuld van liefde en dankbaarheid. "Laten we dit nieuwe hoofdstuk samen beginnen, met minder stress en meer liefde."

Robbie knikte en samen liepen ze hand in hand weg, klaar voor de toekomst die voor hen lag.