Het manuscript | Mabbie

2.3

De volgende ochtend werd Matthy vroeg wakker, zijn lichaam nog steeds vermoeid van de vorige dag en de emotionele uitputting die hij voelde. Hij pakte zijn telefoon van het nachtkastje en zag tot zijn verrassing een berichtje van Robbie.

"Vanavond bij mij?"

Matthy voelde een mengeling van opluchting en angst. Hij wilde niets liever dan de zaken met Robbie uitpraten, maar hij vreesde ook voor wat er zou kunnen gebeuren. Desondanks stuurde hij snel een bevestigend antwoord terug: "Ja, dat wil ik graag."

De dag in het ziekenhuis leek eeuwig te duren. Matthy probeerde zijn taken af te werken, maar zijn gedachten dwaalden steeds af naar het aanstaande gesprek met Robbie. Joëlle merkte zijn afwezigheid op en probeerde hem op te vrolijken met een tekening die ze speciaal voor hem had gemaakt. Het gaf hem even een moment van vreugde, maar de zorgen bleven.

Toen zijn dienst eindelijk voorbij was, haastte Matthy zich naar Robbie's appartement. Zijn hart bonsde in zijn borst terwijl hij voor de deur stond en aanbelt. Robbie deed vrijwel meteen open, en hoewel zijn gezicht een mengeling van emoties vertoonde, was er een duidelijke ondertoon van bezorgdheid.

"Kom binnen," zei Robbie, een stap opzij zettend om Matthy binnen te laten.

Matthy liep naar binnen en voelde meteen de gespannen sfeer. Ze gingen samen op de bank zitten, maar er zat een voelbare afstand tussen hen.

"Hoe gaat het met je?" vroeg Robbie voorzichtig.

Matthy zuchtte. "Het gaat, denk ik. Ik weet niet eens meer hoe ik me echt voel. Ik ben gewoon zo moe van alles."

Robbie knikte begrijpend. "Ik weet dat je het zwaar hebt, Matthy. En ik wil je helpen, maar ik weet niet hoe."

Matthy keek naar zijn handen en voelde de woorden in zijn keel branden. "Het spijt me van alles wat er is gebeurd, Robbie. Ik weet dat ik moeilijk ben geweest, maar mijn co-schappen zijn gewoon zo belangrijk voor mij. Het voelt alsof ik voortdurend moet kiezen tussen mijn carrière en jou."

Robbie knikte weer, zijn blik zacht. "Ik begrijp dat, Matthy. Echt waar. Maar je gezondheid en ons welzijn zijn ook belangrijk. Ik wil niet dat je jezelf kapotmaakt."

De spanning leek even te verminderen, maar de onuitgesproken woorden hingen nog steeds zwaar in de lucht. Matthy voelde zijn frustratie opnieuw opkomen. "Maar je begrijpt niet hoe belangrijk dit voor mij is, Robbie. Dit is mijn droom, mijn leven. Ik kan niet zomaar opgeven omdat het moeilijk is."

Robbie's ogen vernauwden zich, en zijn stem werd scherper. "En wat ben ik dan, Matthy? Ben ik niet belangrijk genoeg? Je doet alsof ik je vraag om te kiezen tussen mij en je carrière, maar ik wil gewoon dat je voor jezelf zorgt en mij toelaat om je te helpen."

Matthy voelde zijn eigen woede opkomen. "En ik probeer je dat te laten zien, maar je begrijpt het gewoon niet! Jij hebt een negen-tot-vijf baan, Robbie. Je begrijpt niet hoe het is om continu onder druk te staan, om levens in je handen te hebben."

Robbie sprong op van de bank, zijn gezicht rood van woede. "En daar gaan we weer! Hetzelfde gezeur als altijd. Alsof mijn zorgen en mijn gevoelens er niet toe doen omdat ik geen dokter ben."

Matthy stond ook op, zijn handen trillend van emoties. "Dat zeg ik niet, maar je maakt het me zo moeilijk! Ik weet gewoon niet hoe ik alles moet balanceren."

Robbie schudde zijn hoofd en liep naar de deur. "Misschien moeten we gewoon wat ruimte nemen. We komen er zo toch niet uit."

Matthy voelde de tranen weer opkomen, maar hij knikte alleen maar. "Misschien heb je gelijk. Misschien hebben we allebei wat tijd nodig om na te denken."

Robbie opende de deur en keek Matthy nog één keer aan, zijn ogen vol verdriet en teleurstelling. "Ik hoop dat je de juiste beslissing maakt, Matthy. Voor jezelf en voor ons."

Matthy stapte de deur uit, zijn hart zwaar en zijn hoofd vol verwarring. Terwijl hij naar zijn eigen appartement liep, voelde hij zich meer verloren dan ooit. De woorden van Robbie bleven door zijn hoofd spoken, en hij wist dat ze iets fundamenteels moesten veranderen als ze hun relatie wilden redden.

Maar op dat moment, in de koude avondlucht, voelde Matthy zich alleen en onzeker over de toekomst.