μη λες ΠΟΤΕ

ΕΓΩΙΣΜΟΣ

Και το παράλογο συνεχιζόταν στο μυαλό μου.Πίσω απο τον Τομ είδα να πλησιάζει και ο Μάρκους.Χωρίς να σκεφτώ θόλωσα και όρμιξα πάνω του,τον χτύπησα δυνατά και έβαλα τα κλάματα.Τόσο καιρό δεν είχα κλάψει μα εκείνη τη στιγμή αισθανόμουν να πνίγομαι,να με βάζουν σε ένα παιχνίδι ενάντια στη καρδιά μου και μάλιστα χωρίς να με ρωτήσουν.''Γιατί?Γιατί μου το έκανες αυτό?'' ο Τομ όταν είδε πως θα συνέχιζα ήρθε πίσω μου και με συγκράτησε.Τύλιξε τα χέρια του γύρω μου και με απομάκρυνε.Όταν όμως γύρισα ο Έρικ βρισκόταν εκεί και απο το πρόσωπό του κατάλαβα πως είχε δει όλη τη σκηνή.Δεν άργησε να κλάψει και εκείνος φωνάζοντας για τον πατέρα του.Σάστισα και προσπαθώντας να τον πλησιάσω με έδιωχνε.Κοίταξα με θλίψη τον Μάρκους που δεν άργησε να έρθει.Τον πήρε αγκαλιά ''Μη κλαις αγόρι μου,ένα παιχνίδι ήταν μόνο.'' όμως εκίνος δεν ηρεμούσε και εγώ τους μισούσα όλους,ακόμα και τον εαυτό μου.''Η μα...μά σε ε...έδειρε'' έκλεισα με το χέρι το στόμα και προσπαθούσα να συγκρατηθώ.Του σκούπισε  το πρόσωπο ''να! κοίτα με,έχω τίποτα?'' ο Έρικ χάιδεψε το πρόσωπό του και τον αγκάλιασε και πάλι.

Κουλουριάστηκα στην καρέκλα και τον άφησα να πάει μέσα με το μικρό για να τον ηρεμήσει.Ο Τομ στη θέα του παιδιού δεν αντέδρασε και με έκανε να σκεφτώ οτι γνώριζε την ύπαρξη του.Τα είχαν όλα συζητήσει χωρίς εμένα και αυτό με εξαγρίωνε.Και ενώ επέστρεψα για μια νέα,ήρεμη ζωή ξαφνικά όλα ήρθαν τα πάνω κάτω.

Μετά απο λίγο ο Μάρκους βγήκε χωρίς τον Έρικ και έκατσε μπροστά μου.Το ίδιο έκανε και ο Τομ.Δε κοιτούσα κανέναν,με ενοχλούσε η παρουσία τους και αρνιόμουν.'Άντα ακόμα και να κάνεις πως δεν υπάρχουμε,εμείς είμαστε εδώ'' είπε ο Μάρκους και με έκανε να τον κοιτάξω ''Μακάρι να μην υπήρχατε'' απάντησα και η καρδιά μου πόνεσε μόνο που με άκουσε να το λέω.''Είναι σα να γύρισε ο χρόνος πίσω,δε το καταλαβαίνεις?'' όχι δε το καταλάβαινα,ούτε αυτό ούτε το σκοπό τους.''Είμαστε ελεύθεροι,είμαστε εδώ για σένα.''μου φαινόταν πολύ όλο αυτό για να το αντιμετωπίσω.Είχαν κάνει συμφωνία μεταξύ τους και έπρεπε εγώ να συμμετάσχω.''Τι μου λέτε δηλαδή?'' ο Τομ έσκυψε το κεφάλι και ο Μάρκους ήταν αυτός που είχε θάρρος να μιλήσει ''Αυτή τη φορά θα το κάνουμε σωστά.Μόνο έτσι θα προχωρήσουν οι ζωές μας.''τον κοιτούσα και τα δάκρυά μου ξεχύνονταν ασταμάτητα.''Ο καθένας σ'αγαπάει με το δικό του τρόπο.Το δίκαιο για σένα είναι να ακούσεις τη καρδιά σου και να διαλέξεις''.

Πετάχτηκα απο τη καρέκλα μου και δε μπορούσα να χαλαρώσω.''Αυτό είναι δίκαιο και για μας'' όταν τον άκουσα είχε έρθει η ώρα να ξεσπάσω.Το πρόσωπό μου κόκκινο απο την οργή,αυτή που τόσο καιρό δεν άφησα να ξεθυμάνει ''ΧΑΧΑΧΑ.Έχετε πλάκα!Αλλά αφου έτσι το θέλετε θα με ακούσετε καλά και οι δυο.Πρώτα εσύ Μάρκους.Το σκληρό αντράκι που οτι ήθελε το είχε.Με κυνηγούσες,με ήθελες,με ερωτεύτηκες και στη καρδιά σου είχα θέση μόνο εγώ.Μα στα δύσκολα έκανες πίσω,επέλεξες να με αφήσεις.Μου γύρισες τη πλάτη κρυμμένος πίσω απο το παρελθόν και τον αδερφό σου.Όσοι αγαπούν το φωνάζουν και στέκονται όρθιοι μπροστά σε όλους και σε όλα,έτοιμοι να υποστούν τις συνέπειες για την αγάπη τους.Όταν αγαπάς πολύ κάποιον σου δίνει θάρρος και φαίνεται οτι εσύ χρειάζεσαι πολύ ακόμα μέχρι να φτάσεις ως εκεί.'' πήρα ανάσες,τις χρειαζόμουν.Όλα τα είχα στο μυαλό,γραμμένα.Τόσο καιρό δε τα σκεφτόμουν καν μα τώρα είχε έρθει η στιγμή να κάνουν την εμφανισή τους.Κοίταξα τον Τομ που ήταν ακόμα σκυμμένος ''Θα με κοιτάς όταν σου μιλάω αλλιώς φύγε αυτή τη στιγμή.'' αμέσως σήκωσε το κεφάλι και φαινόταν έτοιμος να με ακούσει ''Μου ελεγες πως με θες,πως τρελαίνεσαι.Έλεγες πως είμαι δικιά σου και μόνο, αλλά μάλλον απο συνήθεια.Μου ζητούσες χρόνο και υπομονή,ακριβώς οτι λέει ένας παντρεμένος στην ερωμένη του.Άκουσα την ιστορία σου και λυπήθηκα που ένας άντρας σαν εσένα είχε πέσει στα δίχτυα εκείνης της γυναίκας μα όταν έμεινε έγκυος κατάλαβα πως καταβάθος εκείνη σου άξιζε.Είχες κάνει τη σωστή επιλογή και εγώ ήμουν ένα διάλειμμα στην ανιαρή ζωή σου.Σήκωσες το τηλέφωνο και ζήτησες να προχωρήσει το διαζύγιο ξέρεις πότε?Να σου πως εγώ!όταν κατάλαβες πως ο αδερφός σου με ήθελε.Απο εγωισμό λοιπόν!Ούτε και εσύ είσαι μαχητής.Και τώρα βρέθηκες χωρισμένος γιατί έμαθες πως δεν ήταν δικά σου.Είδες? για τον εγωισμό σου άντεξες και την έδιωξες για μένα όμως όχι.''

Σηκώθηκα απο τη θέση μου και προχώρησα με τη πλάτη γυρισμένη ''Πέντε χρόνια δε με έψαξε κανείς και τώρα ξαφνικά έρχεστε να με βάλετε σε δίλημμα.Είστε πολύ γελασμένοι αν νομίζετε πως θα διαλέξω τη μια αγάπη που νιώθω και θα πετάξω την άλλη.Για μένα η αγάπη είναι αυταπάρνηση και ο έρωτας εγωισμός.Εσείς λοιπόν είστε ερωτευμένοι γι αυτό φαίρεστε με τέτοιο εγωισμό.'' σταμάτησα για λίγο και ένιωσα πιο ανάλαφρη ''φύγετε,δε θέλω κανένα σας.Διαλέγω εμένα και το παιδί μου''