Oy vermeyi unutmayın iyi okumalar 💖😽😻
🎀
Valizimi havaalanında taşımaya çalışırken Vural'ın çalışanlarından birisi gelip elimden aldı. Bende Vural'ın yanına ilerlerken onun omzuna vurdum. O bana ters ters bakarken güldüm.
"Ne cimriymişsin ya? Valizimi oldu olacak uçağa ben taşısaydım!" Diye söylendim. O gözlerini devirirken güldü.
"Abartma, verilmesi gereken yerde verdin." Aklıma fesat şeyler gelirken bunları bir kenara attım.
"Anlıyorum." Dedim isteksizce. Yalın'ın bakışlarının Gökçe'nin üzerinde olduğunu hissedebiliyordum. Bu ikisi arasında bir şeyler oluyordu ama hayrı alâmet değildi.
İlkin yine telefonunda Tinder'da gezinirken uçaktaki yerimi almıştım. Gökçe ile Yalın yan yana oturmuş sohbet ederlerken bende Vural'ın yanına oturmaya karar verdim. O cam kenarına oturmuştu. Koca uçakta sadece 5 kişiydik tabi pilot ve hosteslerle birlikte 7 kişi.
Uçak kalktığında bedenim buna pek alışık değildi, ilk defa uçağa biniyordum ve bu da benim heyecanlanmamı sağlamıştı.
"İtalyada ki planların neler?" Diye sordum aniden. O bana bakıp gözlerini kıstı.
"Bir kaç işim var. Onları hallederken siz dinlenirsiniz. Sonrasında abim ve ablam gelecek. Onları da alıp Türkiye'ye döneceğiz." Gözlerim şaşkınlıkla büyüdü.
"Abin ve ablan mı var! Oha! Tanışmak isterim!"
"Tanışacaksın zaten. Oyüzden endişelenme."
"Kaç saat sürecek yolculuk?
"Yaklaşık 3 saat içinde orada olacağız." Kafamı salladığımda bu üç saati nasıl getireceğimi düşünürken telefonuma Google fotoğraflardan bildirim geldi.
1 yıl önce bugün!
Adlı fotoğrafta ablam ve benim fotoğrafım vardı. Gözlerimin dolmasına engel olamadım. Bunu çok önceden çekinmiştik. Ablam Türkiye'ye geldiğinde. Onu gerçekten çok özlemiştim ve yokluğu canımı acıtıyordu. İç çektim. Bu lanet Google fotoğraf uygulaması neden vardı ki?
Telefonda uzun süre o fotoğrafa baktığımı anlamamıştım. Vural benim sessizliğimi ve durgunluğumu fark etmiş olacaktı ki gözlerini camdan çekip bana baktı.
"İyi misin?" Diye sorduğunda bakışlarımı ona çevirdim.
"Ha?" Dedim anlamsızca. Ne sorduğunu pek anlamamıştım.
"İyi misin diye sordum." Gözleri telefona kayarken telefonun ekranını kapatıp koltuğa koydum.
"Saklamana gerek yok, Doğa."
"İnsanların yanında güçsüz kalmaktan hoşlanmam, Vural." Dedim. O bana bakıp,
"Sevdiğin birini kaybetmek ve onun gidişine üzülmeyi güçsüzlük olarak adlandıramazsın." Dedi. Kaşlarımı çattığımda "Sen nasıl biliyorsun bunu? Yani ailenden herkes hayatta diye biliyorum."
"Sevdiğim sadece ailem olabilir mi sence?" Haklıydı. Biraz saçmalamıştım. Yanaklarıma bir ısı yayıldığında ensemi kaşıdım.
