Oy vermeyi unutmayın iyi okumalar dilerim 💖😽😻
🎀
Gece boyu hastanede kalmıştık. Gözyaşlarımı gece boyu durduramamıştım. Vural da beni teselli etmişti. Şuan ise son kontrollerim yapılıyordu.
Hayatımda ikinci hissettiğim çaresiz andı. Ne yapacağımı bilmiyordum. Bu bilgisizlikte benim ölümüm olacaktı.
Ayağa kalkarken Vural beni kucağına aldı. Kafamı göğsüne yaslarken mecalim kalmamıştı.
"İyi olacaksın. Benim yanımda iyi olacaksın." Dedi dudaklarını alnıma yaslayarak. Bu bana en azından huzur vermişti ve ben hiçbir şey demeden onun kucağında olmaya devam etmiştim.
Afife teyze ve Erdal amca da benim için endişelenmişlerdi ama onlara asıl sebebi söylememiştim. Kan şekerim düştü ve benzeri yalanlar uydurmuştum. Gökçe ve Vural biliyordu sadece.
Otele geldiğimizde yatağa bıraktı beni. Oturup bir süre yere baktım. O da yanıma oturdu.
"Böyle yapma. Seni böyle görmeye alışık değilim ve sürekli koruma ihtiyacı hissediyorum. Babanla aranda ne olduğunu bilmiyorum... Ama ne olmuşsa bu senin travmaların olmuş Doğa. Anlatmak ister misin?" Cevap vermedim. O iç çekerek kafasını salladı. "Peki. Sen bilirsin. Gökçe ve İlkin'e söyledim, eşyalarını toplayacaklar. Bir şey yapmaya kalkışma. Anlaşıldı mı?" Kafamı salladığımda dudaklarını alnıma bastırdı ve bir süre öyle kaldı.
"Ben senin yanındayım, kendini asla 'kimsem yok' diye hissetme. Sonuna kadar yanında olacağım. Söz veriyorum. Şimdi biraz dinlen. Ya da sen bilirsin ama ağır bir şey yapmaya kalkışma." Diye uyardı. Kafamı salladığımda ise ayağa kalktı. Odadan çıkmadan önce son kez bana baktı ve iç çekerek odadan çıktı. Odada tek başıma kaldığımda uzandım. Gözlerimi kapattım.
Gökçe ve İlkin valizleri hazırlamış dışarıya çıkarırken bende öylece pencereden dışarı bakıyordum. Arada sırada başım dönse de umursamıyordum.
Yatağı toplamaya kalkışmıştım ki, Vural odaya girdi.
"Gökçe neden kıza yatağı toplatıyorsun gel buraya çabuk!!!" Diye bağırınca kulaklarımı kapattım. "Bağırma be! Toplarım kendi yatağımı."
"Yatağımızı."
"Anlamadım?"
"Yatağımızı diyorum, bu ikimizin yatağı." Yanıma gelip bana yardım etmeye başlayınca nevresimin bir ucunu ona verdim. Sonra aklıma bir soru gelmeden edemedi.
"Gelecekteki karına da yatağı toplamasında yardım eder misin?" Bir an düşündü.
"Ederdim. Peki sen?"
"Bende ederdim." Diye sordum. Bu aralar aklıma saçma sapan sorular geliyordu ve sormadan edemiyordum. Beyin sarsıntısı geçirmiş olmaktan korksam da doktor iyi olduğumu söylemişti.
"Karın şanslıymış."
"Benimle evlenen zaten şanslıdır." Haklıydı. İstediğimi alabilirdim.
Nevresimi yatağın ucuna geçirdikten sonra eğilip diğer nevresimi alacaktım ki eğildiğim için başım döndü ve komodine tutunmaya çalıştım. Üstündeki saksı yere düşüp kırılırken inleyerek başımı tuttum. O endişe ile yanıma koşarken,
