LYCANTHORP ( Tamamlanmış Kitaptır )

9.bölüm

Uykumdan şiddetli bir şimşeğin çakmasıyla sıçradım

Dışarıda deli gibi gök gürültülü yağmur yağıyordu
Gök gürültüsünden her zaman korkmuştum böyle zamanlarda annem saçlarımı
Okşayarak beni sakinleştirirdi

Karanlık bir klübenin içinde yağan yağmur ve şiddetli gök gürültüsüyle tek başımaydım

Eğer sesim olsaydı çığlığı çoktan basmıştım
Rüzgar adeta kapı ve pencereleri yumrukluyordu

Kalbim yerinden fırlayacak
Tezgahın üzerindeki malzemeler şiddetli ses nedeniyle yere düşüyordu

Hayatımda hiç bu an kadar korkmamıştım
Kollarımı sıkıca kendime sarıp gözlerimi kapatarak

Tanrıçaya beni koruması için dua ettim
Bu işkencenin bitmesi için dua ettim

Karanlıktan ayrı bir korkardım gök gürültüsünden ayrı bir korkardım

Gök bir kere daha sertçe gürlerken istemeden sessizce çığlığı bastım

Kapılar pencereler yerinden çıkacakmış gibi sallanıyordu

                    🌸🌸🌸

Sabahın 6 sına doğru yağmur durmuştu gece boyunca ağlamaktan gözlerime uyku girmemişti

Şişmiş ve kan toplamıştı
Dizlerimi karnıma çekerek kanepenin üzerinde öylece duruyordum

Ama durgunluğum kapının açılmaya çalışılmasıyla son buldu

Hemen kendimi düzelterek güç bela ayağa kalktım
Beni kaçıran adamlar içeri girince içimi yine dehşetli korku sardı

İçlerinden biri bana gülümseyerek

" sakin ol yavru kurtçuk kalbinin dehşetli atışı buraya kadar duyuluyor "

Elinde bir poşetle bana yaklaşınca korkuyla geri sıçradım

Adam yaklaşmaktan vaz geçip elindeki poşedi sertçe göğsüme fırlatarak

" belki acıkmışsındır sana yiyecek birşeyler getirdik yavru kurt " dedi

Yanındaki adamlarda sırıtarak bakıyorlardı sonra kapıya doğru yöneldiklerinde gideceklerini anladım

Tüm gücümle yetişmeye çalıştım ama ben yetişemeden kapıyı tekrar kilitlediler

Sessizce ağlayarak kapıyı açmaları için kapıya yalvarırcasına vurdum

Ama bir daha gelen giden olmadı
Gözyaşlarım eşliğinde kapıya yaslanarak kendimi yere bıraktım

İki haftadır buradaydım ve artık sadece evime gitmek istiyordum dayanacak gücüm kalmamıştı

Açtım üşüyodum giyecek kıyafetim yoktu
Artık bu eziyetlerin bitmesini istiyordum

Kapının orada ne kadar çöktüğümü bilmiyordum karnım yine sağır edici bir şekilde guruldayınca

Bu kez o gözcülerden birinin bana bir paket fırlattığıydı
İçimdeki kırıntı umutla ayağa kalkarak

Pakede doğru yürüdüm poşedi açınca keseye sarılı birşey olduğunu fark ettim

Karnım bir kez daha guruldayınca keseyi hızlıca açtım

Ama gördüklerim öfke ve hayal kırıklığıyla ağlamama neden oldu

Bana sadece etleri yenilmiş bir sürü kemik getirmişlerdi
Benimle dalga geçtiler

Ve bende çaresizlikten kanmıştım keseyi tekrar sararak olabildiğince öfkeyle uzağa fırlattım

Midemin deli gibi guruldamasını duymazdan gelerek sinirle kanepeye tekrar çöktüm

Yine sadece sessiz bir şekilde ağlamaya devam ettim