RiGiV

Rozdział 12. Nad potokiem

pov. Riccardo

Ten dzień zapowiadał się wspaniale. Wstałem dziś około godziny szóstej. Nie wiem jak ale tej nocy wyjątkowo się wyspałem. Gabriel jeszcze spał więc aby mu nie przeszkadzać wyszedłem z chatki i wspiąłem się na najbliższe drzewo. W błogiej ciszy zachwycałem się pięknem lasu aż tu nagle usłyszałem za sobą głos Feia:

- Hejka Riccardo.

- Hej Fei. Odpowiedziałem i spojrzałem w jego stronę.

- Mogę? Spytał i wskazał na gałąź obok mnie.

- Jasne właź. Powiedziałem i przyglądałem się jego próbom wspięcia się na drzewo.

- Pomóc ci? Zapytałem po chwili.

- Jakbyś mógł, to chętnie. Odpowiedział Rani po czym podałem mu rękę i wciągnąłem go na gałąź.

- Wiesz że jest dopiero po szóstej? Spytał zaciekawiony Fei.

- Wiem i teraz czekam aż Gabi się zbudzi. Powiedziałem i spojrzałem w stronę naszej chatki.

- No to ja go chętnie mogę obudzić. Pośpiesznie odezwał się Fei i już miał zeskoczyć z gałęzi lecz ja go zatrzymałem i rzekłem:

- Nie, lepiej dajmy mu jeszcze pospać.

- No skoro ty tak mówisz to dobra, to może chodźmy zbudzić JP. Odezwał się Fei.

- Wiesz że właśnie naszła mnie na to ochota. Odpowiedziałem na zadany przez Feia pomysł.

- No to chodźmy po wiadro. Powiedział Rani i zeskoczył z drzewa.

- Po co nam niby jest potrzebne wiadro? Spytałem zaciekawiony.

- No ja już ci tłumaczę, weźmiemy wiadro i napełnimy je wodą, a potem wylejemy tą wodę na głowę JP gdy ten będzie spał. Wytłumaczył mi Fei po czym też zeskoczyłem z gałęzi na której siedziałem.

- To ty idź i poczekaj na mnie przy potoku. Rzekł Fei i poszedł w stronę sali z prysznicami.

W momencie w którym miałem iść nad potok zauważyłem że w moją stronę zmierza Gabriel. Trzymał on coś w ręku, tylko do końca nie wiedziałem co. Gdy podszedł do mnie ja jako pierwszy się odezwałem:

- Nie wiedziałem że z ciebie taki ranny ptaszek.

- Ha, ha, ha, bardzo śmieszne. Odpowiedział Gabriel.

- Wiesz co to? Zapytał pewnie Gabi.

- No widzę że jakiś ptak. Rzekłem i spojrzałem na Garcie.

- To jest ptak który wleciał przez okno do naszej chatki i zaczął swoje poranne śpiewy siedząc obok mnie na kołdrze i budząc mnie ze snu. Powiedział troszkę pod irytowany Gabriel.

- I to niby moja wina? Zapytałem wskazując na siebie ręką.

- No nie. Odpowiedział Gabi po czym wypuścił ze swojej ręki ptaka którego przez cały ten czas trzymał w ręce.

- A co ty tu robisz? Spytał zaciekawiony Garcia.

- Czekam na... Zacząłem lecz przerwał mi biegnący z wiadrem w moją stronę Fei.

- Riccardo mam już wiadro! Krzyknął będący już przy nas Rani.

- A po co wam wiadro? Spytał zdziwiony Gabriel.

- No wiesz bo my... Zacząłem lecz się zawahałem.

- Idziemy obudzić mojego współlokatora. Odpowiedział z dumą Fei.

- A czy ja byłem waszym celem? Zapytał Gabriel.

- Fei z początku chciał lecz ja przekonałem go żeby dać ci się wyspać. Odpowiedział Riccardo.

-Aha, to fajnie, dzięki. Powiedział Gabi i spojrzał na Feia jakby oczekiwał na jego wypowiedz w tej sprawie.

- Na mnie nie patrz, przecież nie zrobiłem nic złego, jeszcze. Rzekł Fei i odwrócił wzrok.

- Jeszcze? Spytał Garcia.

- Eee... Dobra, chodźmy go obudzić. Powiedział szybko Fei i poszedł napełnić wiadro wodą.

pov. Gabriel

- Aaa, wy tak na serio? Zapytałem Riccarda.

- A dlaczego by nie. Odpowiedział Riccardo i razem poszliśmy z Feiem.

Rani napełnił wiadro i cała nasza trójca przenajświętsza udała się w stronę chatki Feia i JP. Gdy byliśmy już kilka metrów od chatki z jej środka wyszedł nasz cel czyli Jan-Piotr Szalin. W tym momencie ja jako pierwszy odezwałem się kpiąco:

- Coś się chyba nie udało.

- No ja pierniczę ja sobie nie dam. Powiedział zdenerwowany Fei i ruszył w stronę swojego współlokatora.

- Ale co ty chcesz zrobić? Zapytał zainteresowany zaistniałą sytuacją Riccardo.

- Zobaczcie! Krzyknął Fei i wylał całe wiadro wody na głowę JP przy tym szyderczo się śmiejąc.

- Eeej, co ty robisz! Wrzasnął zalany wodą JP.

- Robię ci mały psikus. Odezwał się Fei podbiegając i chowając się za mną.

- Ja ci jeszcze pokaże psikus! Krzyknął JP i ruszył na Feia który wydał z siebie tylko jeden głośny pisk i zaczął uciekać.

Ja z Riccardem śmialiśmy się przez dłuższą chwilę po czym przyszli do nas Victor z Xeq. Oni wyglądali tak jakby tej nocy wyjątkowo się wyspali. Szczęściarze. Razem z nimi poszliśmy tak jak wczoraj ustaliliśmy nad potok. Nad potokiem działy się dziwne rzeczy. Po pierwsze JP w końcu złapał Feia lecz po długiej szarpaninie razem wpadli do potoka. Chociaż byli cali mokrzy nadal kontynuowali swoją walkę. Nie rozumiałem tego i bałem się to zrozumieć. Po chwili zacząłem przyglądać się Victorowi i Xeq. Xeq zachowywał się wyjątkowo dziwnie. Tak jakby chciał zrobić żart Victorowi. Myślę że nie uda mu się bo Victor to sigma. Nasz Szeryf wziął wiadro którym przedtem Fei oblał Jana-Piotra Szalina i napełnił go wodą. Życzyłem mu powodzenia ale i tak by się nie pewnie przydało. Powoli skradał się do Blasta i już miał go oblać lecz mądry sigma Victor przewidział jego ruch i odwrócił atak w taki sposób że Xeq oblał sam siebie i wpadł do błota. Wszyscy zaczęli się śmiać z jego nieudanego planu. On sam także dostał głupawki. Myślałem że skoro Xeq podszedł do planu oblania Victora to ja też spróbuję lecz nie z Blastem ale z Kruczkiem. Wziąłem to samo wiadro co Szeryf i napełniłem je wodą. Riccardo wsłuchiwał się w otaczające nas śpiewy ptaków. Wszyscy mnie obserwowali czy chociaż mi, uda się kogoś oblać. Powili stawiałem kroki, wiedząc że Ricc ma uszy muzyka i może coś usłyszeć. Byłem już wystarczająco blisko i już miałem go oblać ale on chyba chodząc na nauki do Victora podłożył mi nogę i wpadłem do potoka. Po upływie kilku sekund krzyknąłem:

- A to niby za co!?

Riccardo tylko otworzył oczy spojrzał na mnie leżącego w potoku po czym zamknął je i wznowił swoje wsłuchiwanie się w śpiewy ptaków. Nie rozumiałem o co mu tak naprawdę chodziło ale no cóż. Ja wiedziałem że wyjście z tej sytuacji było tylko jedno po czym wrzasnąłem:

- Wojna!

I zacząłem wszystkich wokół chlapać wodą. A oni to odparli atak i cała nasza szóstka chlapała się w potoku wodą tak że każdy był mokry. Każdy oprócz Riccarda który sam nie wiem jak to zrobił. A po chwili do bitwy dołączył Cukierek któremu widocznie znudziło się łapanie rudych nadrzewnych szczurów. I wszyscy fajnie spędzaliśmy czas nad potokiem.