„Minho patrzył jak zahipnotyzowany oglądając stare nagrania Hyunjina. „Play with fire" w jego wykonaniu było istnym tanecznymu majstersztykiem. To, jak chłopak się ruszał, jak kontrolował swoje ciało... był gwiazdą. Nie można było oderwać od niego o...
Południowy Bronx nie szczycił się dobrą opinią. Żyli tam ludzie będący zbieraniną pechowców, nieszczęśników i desperatów, szukających ciepłego kąta i prysznica raz w tygodniu, który zapewniał im jeden z licznych ośrodków dla bezdomnych.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Wieczorami ciche ulice zmieniały się w głośne imprezownie, cuchnące ludzkimi wybroczynami i słodkim aromatem palonej trawki. Było głośno, brudno i niebezpiecznie. Bez powodu można było oberwać kosą pod żebro lub zostać pobitym w jednej z licznych bram. Zapuszczali się tu tylko mieszkańcy i dilerzy narkotyków, ewentualnie niezbyt zamożni obywatele, pragnący poruchać za symboliczną kwotę. Minho nigdy nie widział czegoś takiego na własne oczy. Changbin, od razu gdy wjechali z rzeczoną dzielnicę zamknął okna i drzwi w samochodzie, którym jechali. Tłumy ludzi zachowujących się jak zombie, włóczących się bez celu po ulicach, z obłędem w oczach, raz po raz obijali się o ich auto.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- jesteś pewny, że to tu? - Lee był przerażony widokiem, jaki go przywitał. Seo uprzedzał, że okolica nie będzie przyjemna ale to, przerosło jego najgorsze oczekiwania.
- niestety tak... Hyunjin mieszka tu latem. Z tego co wiem. Stąd jest blisko do metra i centrum... ćpuny zawsze koczują w grupach. A tu... pewnie znalazł podobnych sobie.
- nie wierzę.. wyglądał na takiego delikatnego... ruszał się jak porcelanowa lalka... a ty mi mówisz, że żyje tutaj? W tym śmietniku? - Minho ciężko przetwarzał informacje, jakie zostały mu podane. Hyunjin tu nie pasowł. A może? Lee tak naprawdę nic o nim nie wiedział. W końcu nawet gdy go zaczepił, wydawał się być dosyć bezczelny. Zmylił go jego taniec. Na nagraniach Hyunjin był młodszy. Przed kontuzją. Możliwe, że teraz nie rusza się już z taką gracją. Co go podkusiło, żeby tak uparcie szukać narkomana z tej zapomnianej przez Boga dzielnicy? Ten wewnętrzny monolog został nagle przerwany przez Changbina, który w międzyczasie uchylił okno i prowadził konwersację z lokalnym mieszkańcem.
- Minho! Daj mi swoją wizytówkę. Ten facet zna Hyunjina! - chłopak stojący za szybą wydawał się być w miarę ogarnięty, oczy reagowały prawidłowo a język nie plątał się ani w pijackim ani w narkotycznym amoku. Lee podał kilka białych, elagancko wydrukowanych kartoników.
- przekaże Jinniemu! Ma teraz klienta.. na pewno do rana się znajdzie!! - chłopak ukłonił się grzecznie i odszedł tanecznym krokiem w stronę dzikiego tłumu.
- klienta? Co on miał na myśli? - Minho dobrze wiedział, co tamten miał na myśli. Ale mimo wszystko chciał się mylić.
- to biedna dzielnica... każdy zarabia na działkę jak może... Widziałeś Hyunjina, jest ładny.
Minho czuł jak głowa mu pęka. Dotarło do niego jak wielkim był idiotą i naiwniakiem. Myślał, że przyjedzie tu na białym koniu i uratuje przerażonego Hyunjina ze szponów nałogu. Ale Hwang nie był delikatną zagubioną księżniczką zdaną na łaskę swojego bohatera.. sam całkiem nieźle sobie radził. Był lokalną prostytutką...
- czy masz ochotę na drinka ze mną? - Lee ogólnie nie był zbyt towarzyski, sam nie był pewny, dlaczego zapytał o to Changbina.
- chętnie... ale będę musiał potem wracać taksówką do domu.
- przestań... Bang wynajął mi ogromny pokój hotelowy. Możesz się u mnie przespać. Nie martw się, nie rzucę się na ciebie. Już nawet nie pamiętam jak używać fiuta... - mruknął cicho z pewnego rodzaju nostalgią.
