İTALYAN MAFYA

7-HASTANE

Gözlerimi yavaşça araladım her yer beyazdı sanki ,yatak, üstümdekiler,perde ve gözümü delen beyaz ışık.

Kolum sızlıyordu baktığımda sarılmış olduğunu gördüm diger kolumda ise damaryolu açıktı ama serum bitmişti bende çıkarttım.

Etrafıma bakındım kimse yoktu yalnızdım her zaman olduğu gibi.Hiçbir zaman yanımda birileri olmamıştı ve yine o anlardan birindeydim .

Düşündüm durdum neden?
Neden böyle bir hayat yaşıyorum?Neden mutlu olamıyorum?Neden bütün talihsizlikler benim başıma geliyor?
Düşündüm düşündüm ama hiçbir zaman bi cevap bulamadım.

Gözlerimin yandığını hissediyorum hayat beni gerçekten yüzüstü bırakıyordu sanki .ne yapacağımı ne edeceğimi bilmiyordum. Yaşamayı hak ediyormuydum?bilmiyorum ama şunu biliyorum herkes yaşamayı mutlu olmayı hak eder bende yaşayacaktım yaşamalıyım.

Saatlerce yere bakıyordum ve birden odanın kapısı açıldı giren kişiye hiç bakmadım bakasım da yoktu zaten umrumda değildi, sadece burdan gitmek istiyordum.

Giren kişi yatağın yanına yaklaştı ve konuşmaya başladı

- Kader hanım en sevdiğiniz yemek ne onu söyleyin hemen getirelim beyefendi yemek yemenizi istiyor.

Bu sesi tanımıştım gıcık olduğum korumaydı ona doğru baktığımda yere bakıyordu

- Neden yüzüme bakmıyorsun sen bişey mi var yüzümde?

Diyerek cevap vermesini bekledim

-Hayır efendim sadece sizinle iletişim kurmamız ve göz teması kurmamız yasak emirler haricinde.

Sinirden gülmeye başladım yok artık çıldıracağım bu yerde bu insanlarla ben

- İsmin ne senin

- Ne yapacaksınız efendim

-Bir bana efendim demeyi kes kader demen yeterli iki sadece ismini söyle

Adam istemeye istemeye ağzını açtı

- Oğuzhan efendim

Ya sabırrrr hala efendim diyo

- Tamam Oğuzhan bana efendim demeyi kes ve şuan nerede olduğumuzu söyle tahminimce hastanedeyiz değil mi
Dedim

Oğuzhan- Bilgi veremem maalesef

Offf offffff

- Tamam en sevdiğim yemek köfte ekmek kantine inelim ve bana ısmarla hadi

Diyerek ayağa kalktım üstüme baktığımda beyaz eşofman takımı vardı

Oğuzhan-olmaz efendiden izin almadan sizi bir yere götüremem

- Bana güvenmiyor musun Oğuzhan söz sadece yemek yiyeceğim

Oğuzhan- tamam ama sadece yemek yiyip geleceğiz başka bir yere gitmek yok

- Peki

Aşağı indik o kantine sipariş vermeye gitti bende masada oturuyordum sürekli gözü bendeydi ,aslında sadece başıma onu koymasından çok şüphe duyuyordum ama şuan önemli olan bu değildi.

Tam karşısındakine siparişi verirken hızla kalkıp koşmaya başladım arkama bakmadan sadece çıkışa ilerliyordum umarım şuan kovalanmiyordum bir yakalanmayı daha  kandıramazdım.

Hastaneden çıkmıştım ve hızla koşuyordum bilmediğim italya sokaklarında sadece koşuyordum istedigim tek şey bir karakola gitmekti.

Ne kadar koştum hatırlamıyorum ama sonunda o binayi görmüştüm polisler kapıdaydı hemen yanlarına koştum ve ingilizce kaçırıldığımı anlattım ,beni anlamışa benziyorlardı hemen beni içeri götürdüler ve bir süre oturmamı söylediler.

Sonra bir polis memuru gelip ifademi aldı onlara her şeyi anlattım antonio loren leo Oğuzhan herseyi.

Oturmamı ve beklememi söylediler yarım saattir bekliyordum ama hiç bir şey olmuyordu tam kalkıp kapıya yöneldiğimde onu gördüm.

İçeri bütün ihtişamıyla arkasında adamlarıyla beraber "bu ülke benim benden kaçamazsın"der gibi bakarak benim üstüme doğru geliyordu...

Lutfen yorum yapinnnnnnnnnnnn🩵🩵🩵🩵