I Fell Only For You.

Rozdział jedenasty

Archer Devis

Wróciłem do domu. Wiedziałem, że ojciec będzie wkurzony. Nawet bardzo wkurzony.

Wszedłem do domu. Ruszyłem do mojego pokoju, ale ten złapał mnie za ramię.

— Gdzie byłeś? — Zrzuciłem jego dłoń z siebie.

— Nie musi cię to obchodzić. — Zacząłem iść.

— Synu, ty nie rozumiesz, że się o ciebie martwię? — Zatrzymałem się i obróciłem się do niego.

— Czego ty chcesz? — Zapytałem.

Ojciec był chytry. Wiedziałem to. Udawał, że martwi się o mnie, a potem próbował namawiać mnie do biznesu.

Nie obchodził mnie ten zastany biznes. Chciałem grać. Tylko to się dał mnie liczyło. I może trochę Daphne. Moi przyjaciele też się dla mnie liczyli. Aaron też.

Ojciec skrzyżował ręce na piersiach.

— Pogadajmy o biznesie. — Wiedziałem. Nie chciałem o tym gadać. Popatrzyłem na drzwi frontowe.

— Wiesz co? — Zbliżyłem się do ojca. — Nie zależy mi na żadnym biznesie, mam to w dupie, czemu nie możesz tego zrozumieć? Oczekujesz ode mnie tego, że zrezygnuję z koszykówki i pójdę w twoje ślady? W ślady nudnego życia? Nieszczęśliwego życia? Przez ciebie mama się powiesiła w tym salonie! Teraz ma spokój, bo przynajmniej leży dwa metry pod ziemią. Nie musi się zamartwiać, co powie jej, jej własny, pieprzony mąż! — Wydarłem się. Ojciec mnie spoliczkował.

— Jak ty się do mnie odzywasz gówniarzu?! — Teraz to on się wydarł. — Twoja matka wybrała śmierć, nie ja. Jest jej lepiej, bo nie musi patrzeć na twoją facjatę!

— Nie prawda. Mama mnie kochała, nie to co ty. — Popchnąłem go i wyminąłem. Wyszedłem z domu i wsiadłem do mojego auta.

Odjechałem. Nie wiem dlaczego, ale głos w mojej głowie mówił mi, abym pojechał do Daphne. Postanowiłem to zrobić.

Po kilkunastu minutach minutach u niej byłem. Zbliżała się dwudziesta druga i na dworzu było już ciemno.

Wyszedłem z auta i pokierowałem się pod balkon Daphne. Przez to, że byłem wygimnastykowany, udało mi się wejść. Zapukałem do drzwi balkonowych.

Daphne nie spała. Oglądała coś w telewizji. Leżała w swoim łóżku. Wciąż w tej samej koszulce. Jej włosy były dalej w warkoczu.

Dziewczyna popatrzyła się na balkon i dostała zawału. Oczywiście w przenośni. Dopatrzyła się i zobaczyła, że to ja.

Natychmiast wstała z łóżka i poszła otworzyć mi balkon. Wszedłem od razu do środka.

Dziewczyna zamknęła balkon i popatrzyła na mnie, zszokowana.

— Co się stało, Archer? — Zapytała się mnie. Patrzyła teraz na mnie. Jej wzrok był łagodny. Polubiłem go.

Daphne podeszła do mnie i przytuliła się do mnie. Też ją przytuliłem. Swoją głowę schowałem w obojczyk. Po moich powiekach zaczęły płynąć łzy. Tak bardzo nie chciałem płakać. Tak bardzo się przed tym powstrzymywałem. Nie wyszło.

Daphne zaczęła głaskać moje plecy.

— Hej, nie płacz, powiedz mi, co się stało? — Zapytała cicho i łagodnie. Niemalże szepnęła do mojego ucha.

— Ojciec. — Tylko to zdążyłem wydusić. Dziewczyna westchnęła ciężko.

— Połóżmy się na łóżko. — Znów szepnęła. Dalej mnie nie puszczała. Zaczęła po prostu ze mną iść. Jak małe dziecko, którym tak bardzo chciałem się stać.