SİYAH CEYLAN+18

28.Bölüm

Medya: Maral Altuğ.

[İyi okumalar bebişlerim.]

"Bebeklerim ölmedi. Benim bebeklerim ölmedi." Diyerek ağlamaya başladım.

Bebeklerim ölemezdi. Onlar çok küçüklerdi.

"Polat ölemezler onlar. Meleklerim ölemezler." Dedim.

"Güzel bebeğim." Dedi omzumu okşayarak.

"Polat ölemezler. Yalan söylüyorsun ölemezler. Biz onlara daha oda bile kurmadık."

"Maral sakin ol lütfen." Dedi.

"Sen de ağlıyorsun işte. Bana sakin ol deme. Biz daha onlara bir tane beşik bile almadık ki. Onlar ölemezler." Dedim ağlayarak.

Sesini çıkarmadı. Ellerimi göğsüne vurmaya başladım."Ölemezler." Dedim bağırarak.

"Bir sakinleştirici iğne yapalım isterseniz." Dedi hemşire.

Bağırmaya başladım."Ne sakinleştirici iğnesi ne diyorsun sen? Benim bebeklerim ölmüş. Bana sakin ol diyorsunuz."

"Karıcığım, güzelim." Dedi saçlarımı okşayarak.

"Bırak beni bırak."

Nefes nefese kalmış bir şekilde uyandım. Ellerimi karnıma götürdüm."Bebeklerim." Dedim zorlukla."Bebeklerimiz öldüler mi?" Dedim ağlamaya başlayarak.

Saçlarımı okşadı."Sakin ol güzelim. Bebeklerimiz yaşıyor." Dedi.

"Yaşıyorlar demi? Doğru söylüyorsun demi yaşıyorlar?" Zorlukla konuşmaya çalışıyordum.

"Yaşıyorlar karıcığım yaşıyorlar. Yorma kendini konuşmamaya çalış." Dedi.

Polat'a sımsıkı sarıldım. Ağlamaya başladım."Güzelim benim neden ağlıyorsun?" Dedi.

"Polat canım acıyor." Dedim ağlayarak.

"Neren acıyor?"

"Sırtım, çok ağrıyor." Dedim.

"Uzan hadi oturma." Dedi.

Yatağa uzanarak yüzüne baktım."Annemler burada mı?" Dedim.

"Evet burada güzelim. Çağırayım mı?" Dedi.

"Çağırsana sevgilim." Dedim.

Alnıma uzun bir öpücük bıraktı. Kapıya doğru ilerledi. Kapıyı açarak annemi çağırdı. Odaya giren annem koşarak yanıma geldi."Güzel kızım anneciğim. İyi misin?" Dedi.