Uyan Güzel/ Y Texting

💤33💤

Gözlerimi sakince açarken odada kimseyle karşılamadım. Hastane odasın beni şaşırtan bir şey yoktu. Alışalı aylar olmuştu.

Mutlu olmak beni buradan kurtarır mıydı gerçekten? Bunu duyduğumda ben ağlamıştım. Ben çok ağlayan bir insan değildim aslında. Ama o günden sonra bunada alışmıştım.

Bileğime bağlı seruma baktım tebessüm ederek. Keşke tek sıkıntı yemek yemek olsaydı. Yerdim. Bayılana kadar yemek yerdim.

Bayılmadan önce bana gülümseyen Hacer'i düşününce bu sefer gözlerim irileşti. Nasıl yani? Buraya nasıl geldim?
O an kapıdan giren kadını gördüğümde korkuyla gözlerimi yumdum. Başımı yastığa bırakırken yutkundum. Rüya olsun. Ne olur?

Yanımdaki sandalyeye oturan bedeni hissettim. Çaresizlikle titren kirpiklerimi sıktım. Ne olur git.

"Ne zamandır saklıyorsun?" Diye fısıldayan çatallı ses ağladığını ele verirken canımın acısıyla gözlerimi açtım. Ellerini yüzüne kapatmış kadına baktım üzgünce. Öğrenmemiştir değil mi?

"Bu insanlar ailen Ercan. Ölünce, nasıl haberleri olmaz..." Sessiz bir hıçkırık duyduğunda kendini ne kadar sıktığını farkettim. Kalbim bir yana, içim parçalandı. Ben ölseydimde bu görmeseydim...

"Ölünce öğrenirlerse daha kırıcı olmaz mı? Bu yükü tek taşımak- sen kafayı yemişsin. Annenle ben konuşacağım." Dediğinde o an kalbim korkuyla doldu. Kısık sesle konuşan kadına farketmeden bağırarak cevap verdim.

"Hayır öyle bir şey yapmayacaksın!" Bir anda ellerinden kafasını kaldırınca göz göze geldik o an korkuyla gözlerimi yumup kafamı yastığa bıraktım. Gerçeklerden miydi bu korkum yoksa ondan mı bilmiyorum.

"Sen delisin! Ölüyorsun farkında mısın!" Bağıran sesi odada yankılanırken yüzüm ekşi bir şey yemiş gibi buruştu. Sanki benim suçum. Elimde olsa bunu seçer miydim?

"Annenle konuşacağım Ercan bilmeye hakkı var." Yatakta kontrolsüzce doğruldum.

"Hayır bu seni ilgilendirmez. Karışamazsın." Dediğimde güldü. Gerçekten güldü. O gülüşten ölümüne nefret ettim. Yüzündeki ifade kalbimi acıttı.

"Bilmeye hakları var esas sen karışamazsın." O an sinrim bütün herşeyi geri bırakırken  yatakta doğruldum. İstemsizce bende gülmüştüm.

"Söyle burada kalmam. Annemin kahrolmasını dayanamayacak kadar hastayım. Kaçarım ve ilaçlarımıda almam. Bunuda karışırım diyorsan hodri meydan. Katil olmayacağının garantisiyle gel çünkü benim için bir şeyler taşmak üzere." O an bana dehşetle baktı ama bir şeyde demedi. Yanaklarını silerken ayaklandı. Kafasını iki yana sallarken bağrarak konuşup odayı terk etti.

"Üzelmeme değmezmişsin!" Hırsla dediği şey pes etmesine sevindirmedi. Titreyen ellerimi yüzüme örterken gözyaşlarımı engelleyemedim.

"Kahretsin."

...