Uyan Güzel/ Y Texting

💤35💤

Boynumun ağrısıyla iç çekerek kafamı kaldırdım. Boynumu gevşetmeye çalışarak ovalıyordum. Karşımda tamamen odaklanmış şekilde önündeki dosyayı okuyan adamı fark ettim. Yeşil gözleri kısıktı. Uzun kirpikleri görmeme gözlerini engel oluyordu. O gerçekten çokça yakışıklıydı. Gerçekten bu yaşına kadar evlenmemesi bile şaşırtıcıydı. Ben farkında değildim fakat aradığım erkek tipi sadece dış görünüş olarak bile Ercan'dı.

Gerçekten ölecek miydi? Neden gizliyordu bu durumu? Bu acıyı nasıl taşıyordu. Benimle olmamasının nedeni hastalığı...

Sanmıyorum. Beni istemediğini belli etmişti. Hatta direkt evlenme gibi bir düşüncesi olduğunu söylemişti. Şimdiki nefret gizleyen tavırları bile benim karşımda bile oturmak istemediğini gösteriyordu. Eğer gerçekten hastalığı yüzünden beni istemiyor olsaydı yanında olmak için onu ikna etmeye çalışırdım. Tek nedenim yapayalnız gözükmesi değildi. Gerçekten onun yanında olmayı her yönden istiyordum.

Biliyordum bu evlenmeden olmazdı. Ve evlenince ölse yaşayacaklarımı düşünmemiştim bile. Belki evlenmeyi bile istememesinin nedeni hastalığıydı. Olmam gereken yer orası gibi hissederken bunlar çok arka planda kalıyordu. Onu kaldığı yalnızlık ve zifiri karanlık çukurdan çıkarmak istiyordum. Bir haftadır hiç aksatmadan geldiği dersler neden beni rahatsız ediyordu.

Dört aya kadar ameliyat başarılı olmazsa öleceğini söyleyen doktor geldi aklıma. Üniversitenin ne önemi vardı. Girdiği derslerin sınavına bile giremeden ölebilirdi. İç dünyası ne haldeydi? Ölmeyi umursamıyor muydu? Yada ölmeyeceğini düşündüğü için hergün bu kadar keyifsiz olmasına rağmen geliyordu buraya.

Dinlense o ilaçları günde bir kaç kez yutması gerekmezdi belkide. Bu durumdan hoşlanıyor muydu? Hayır daha çok zorunlu gibiydi. Aynı şuan burada olması gibi. Bu ders umrunda mıydı gerçekten?

Genetik mühendisliği okuyordu değil mi?

Bu mesleği çok mu istiyordu? Hayali miydi acaba?

Bir anda yüzüm yasladığımı bile fark etmediğim elimden kayarken masaya çarptı. Çıkan tok sesle gözlerim irileşirken acıdan çok şaşkınlıkla bağırdım. Kafamı kaldırırken Ercan'la göz göze gelmem kafamı masaya gömme isteği verdi bana.

Ah lanet. Rezil oluk iyi mi?

"Bitti mi o?" Dedi monoton bir sesle. Fakat bu sesle bile kalbimi hızlandırmayı başarmıştı. Yeşil gözlerinden gözlerimi kaçırdım. Ne zaman bu kadar etkilenmeye başlamıştım bu adamdan?

"Az kaldı. İki dosya kaldı. Onu bitirdiysen bunu al. Öbürünüde ben yaparım." Deyip elime geçen mavi dosyayı ona uzattığımda bakıştık. Dosyayı almak yerine boğazını temizliyerek etrafına baktı. Çantasını bulduğunda o an bile anladım ne yapacağını. Dosyayı bırakıp avel gibi ona bakmaya başlarken titrediğini fark ettiğim elleriyle tek tek bütün ilaçlardan aldı eline. Kızarmayı başlayan yüzüne bakarken içim acıdı. Öylece oturuyorduk ne olmuştu?

Su şişesini açmak için uzandığında ondan önce davranıp ona uzattım. İlaçları yutmasını izledim yutkunarak. Derin bir nefen alıp saçlarını dağıttı.

"Sen dönebilirsin Hacer kalanını ben halledeceğim. Sen zaten benden çok çalıştın." Dediğinde bana bakmayan adama baktım. Yeni uzattığım dosyayı alıp hâlâ titreyen elleriyle açtı. Aynı soruyu geri çevirip onun için sormak istedim fakat yüzüme bile bakmayan adama sessiz kaldım.

Kendi dosyalarımı hiç bir şey demeden bitirdim hızla. Not defterimin üzerine dikkatini çekmesi için postitle hepsini baktığımı yazdım. Sessizce ona yakın bir yere bırakıp ayaklandım. Hava kararmış ve kütüphane boşalmmıştı. Hâlâ verdiğim dosyayla uğraşıyordu. Saçları dağınık, kazağının kollarını sıyırmış ve çökmüş gözleriyle sayfaya odaklanmıştı. Fakat anlındaki terler zorlandığının kanıtıydı. Şuan canı mı yanıyordu. Yardıma ihtiyacı var mıydı? Konuşmaya cesaret edemezken sessizce iç çektim. Beş saatten fazladır burdaydık ve ben kurt gibi açtım. Saatime bakıp 22.05 olduğunu gördüm. Eve gidince yemek yiyecek miydi?

Kafamı iki yana sallayarak sessizce ayrıldım ordan. Sorsamda kapalı kutuydu. Ona bıraksam benimle konuşmaya bile katlanıyordu. Bu adama icraat lazımdı soru değil.

...