Uyan Güzel/ Y Texting

💤15💤

Geçenki notları kitaptanda takip ederek ayrıntılarıyla tekrar ederken kalbim bugün Hacer'le bir dersimiz olduğu için düzensiz çalışarak beni şaşırtmıyordu. Ne kadar zamanının kaldığını bile bilmiyorumdum. O yüzden kalbime kızamıyordum.

Hastaneye bile gidemiyordum. Annem öğrenirse çok üzülürdü. Ben istemiyordum öğrenmesini. Onun tek bir gözyaşına bile beni yaşatmaya yetmeyen kalbimi verirdim. Ablam? Ya o? Gerçekten öğrenmeleri olasılığını bile düşünemiyordum. 

İçime dolan hüzün kalbimi sıkarken zorlukla bir kaç soluk aldım. Elim göğsüme gittiğinde tıkanmak istemediğimi düşünerek ilacımı çıkartıp suyla hızla gönderdim. Biraz daha iyi olsamda bana esas iyi gelen şey kapıdan girdiğini gördüğüm Hacer'di.

Aynı kalp içimde çırpınırken bu da beni yorsada üzüldüğümde olduğu kadar değildi. İki haftadır tek bir kelime yazmadığım kadın. Günlerdir olduğu gibi ilk zamankinin aksine daha kapalı olan elbiselerinden vardı üstünde. Bütün zarafetiyle boş bir yer ararken göz göze geldik. O an fark ettiğim şeyle gözlerimi irileştirdim. Etrafa bakıp aslında geç kaldığını ve pek boş yer olmadığını fark ettim.

Yanıma yürüdüğünü fark ettiğim an hızla çantamı yanıma iterken o boş yeri doldururken nefeslerim güçleşmeye başlamıştı.

"Oturabilir miyim?" Dedi aylardır farkımda bile olmayan kadın.

"Yalnız oturmak istiyorum. Başka yere oturmaya ne dersin?" Dedim ifadesiz bir sesle defterimde boş boş gezdirdim gözlerimi.

Haram ya, haram!

"Anladım." Dedi iç çekerek uzatmadan. O uzaklaşırken derin bir nefes aldım.

Hacer. İsmini bile sevdiğim kadım bana bu kadar yakınken neden bu kadar uzağız. Cennette huriler yerine hayalini istesem bıkmadan izleridim sanırım.

...