Verslaafd | Mabbie

24 | verdoving ( ik voel niks )

Tw: bloed? Idk

Robbie stormt zijn huis binnen. "Hana wat de fuck" Hana stond voor zijn neus. "Wat is er? Praat" Hana had een onbeschrijfbare expressie op haar gezicht. Was ene mix van verdriet, paniek, en stress.

"Rob- Fuck kom" Ze pakt zijn pols en trekt hem naar boven. "Ma heeft haarzelf pijn gedaan, ik- ik weet niet of ik Papas werk hiervoor moet bellen of desnoods de.. de abu" Hana maakt Rob wel heel bezorgt. Wat is er met Mama? Zijn moeder. Hoe heeft ze haarzelf pijn gedaan?

Robbie was overtuigd dat het weer beter ging met der. Blijkbaar kan het toch ook niet goed komen. Misschien liegt hij dan ook wel tegen Matthy. Misschien komt het wel niet goed.

Hana doet de deur van de badkamer open. Zijn moeder zat op de grond. Haar zwarte haren over haar gezicht. Ze was wit. Bloed was te zien op de vloer. Het droop van het verband om der pols. "Hana ben je gek? Jij belt Papa nu." Robbie snapt niet waarom ze hierbij twijfelde. Mama moet professioneel geholpen worden.

"Shit. Wacht nee bel de ambulance maar. Daarna papa" Rob schud de schouders van zijn moeder. Ze reageerde niet. Hij checkt haar hartslag. Hij was er. Was wel heel zacht. Dit kan niet goed zijn. Wat heeft ze gedaan?

Hana knikt. Ze belt 112. Haar trillende vingers tikte 1-1-2.

Niet veel minuten later krijgen ze haar naar beneden getild. Ze wilt niet uit haarzelf bewegen.

Verderop hoorde ze de sirene al. Rob heeft nog niet eens nagedacht over de situatie. Totdat hij Hana hoort  snikken. Hij legt een hand op der rug. Zijn zus. Ze was maar 19. Dat is nog maar net volwassen.

De hulpdiensten waren gearriveerd. Ze adviseerde dat Rob en Hana thuis bleven. Hun zouden contact opnemen met een institutie voor mensen zoals haar. Nadat ze hun ingelicht hadden over hun moeder. Trokken de doktoren die keuzen.

Hun vader was gebeld en zou naar het ziekenhuis komen.

Hana zat nu op de bank. Rob gaf haar een glas water. Ze rilt. Hij herkent dit. Matthy doet dit ook. Het gevoel kwam ook weer terug bij hem. Toen ze 11 en 13 waren gebeurde misschien wel precies hetzelfde.

Mama was toen ook weggehaald. Weg naar een speciale plek. Om beter te worden zei ze. Ze werd alleen nooit beter.

Dat zou ze nooit. Dat was de harde realiteit. "Han, we kunnen er niet meer aan doen. Dat weet je." Hij ziet de tranen op het gezicht van zijn oudere zus.

Hij moest er ook bijna zelf van huilen. Maar hij moest zichzelf sterk houden.

"Ik weet het Rob. Het.. is gewoon moeilijk om haar weer zo te zien" Ze legt haar hoofd op de schouder van der kleinere dappere broertje.

"We hebben elkaar nog" Rob probeert zijn zus eeen beetje gerust te stellen in de situatie waar ze hun in bevinden.

"Ik moet je trouwens nog wat vertellen" Rob heeft er lang over nagedacht. Hij gaat het gewoon doen.

"Wat? Rob het is niks erg toch?" Ze kijkt hem aan. Haar bruine ogen vol met tranen. "Nou ik denk niet dat je dit bepaald erg vind" zegt Rob.

"Je kent Matthyas toch wel?" Domme vraag. Natuurlijk wist Han wie Matthy was. Hij moest ergens beginnen.

"Ja. Die blonde jongen?" Ze speelt met der handen. "Wat is er met hem?" Vraagt ze erachter.

"Hij is me vriend" zei Rob. Stilletjes. Han kon het nog maar net verstaan. "Oh. Dat dacht ik toch al?" Ze kon weer een beetje lachen.

"Han- oké. Ja dat dus. Ik ben ook uitgenodigd- nou eigenlijk moet ik. Ik ga naar een rechtszaak als getuigen voor zijn familie" Hij zegt het snel.

"Waarom? Waneer?" Ze haalt haar hoofd weer omhoog. "Mishandeling, woensdag. Ga dan niet naar school. Ik dacht misschien kan jij me brengen met de auto. Ik moet zorgen dat die klootzak een straf krijgt" Hij word er boos van als hij eraan denkt.
Wat die man als je het überhaupt een man kan noemen. Wat hij Matthy heeft aan gedaan. Dat doe je toch met je eigen bloed, je eigen kinderen.

"Als Matthy zo belangrijk voor je is. Dan breng ik je met alle liefde. Heb dan toch niks."

Matthy zat op zijn bed. Zijn familie was aan het eten beneden. Zijn moeder gaf hem zijn eten boven. Matthy kon amper eten. Hij deed het echt niet express. Hij kon het gewoon niet binnen houden. Te veel stress.

Als hij beneden zat zou hij helemaal gegeten hadden. Nu heeft hij een paar hapjes op. Genoeg dat hij niet flauwvalt. Dat wil hij niet.

Rob had hem nog geen appje gestuurd. Daar wacht hij op. Dat berichtje.

Na 20 minuten werd hij gebeld. Hij kijkt naar zijn scherm. Het was Robbie. Snel klikt hij op groene knopje.

"Hoi. Gaat het een beetje?" Rob begint met praten. Matthy houdt zijn telefoon tegen zijn oor. "Ik heb een beetje kunnen eten? Maar hoe gaat het met jou? Mag je? Wat is er met je moeder? Is Hana oké?" Matthy gaf een hele vragenlijst aan Rob.

"Het gaat niet super. Mama is naar het ziekenhuis. Ja ik kom en Hana is gestrest" Hij gaf korte antwoorden op de vraag. Hij weet dat hij toch verdiepende vragen gaat krijgen.

"Moet ik naar je huis komen schat?" Matthy vergeet zijn eigen pijn. Hij wil zijn vriend zo graag troosten.

"Blijf maar even thuis oké? Ik meld me morgen ziek. Dan kan ik heel de dag bij jou blijven?" Hij spreekt zachtjes. Probeert daarmee Matthy gerust te stellen.

"Ja, als je dat wilt doen. Dat zou ik lief vinden"

-

940. ( spelling njet gecheckt )

Het einde van de fic komt in zicht...