Verslaafd | Mabbie

6 | over de vloer

"Matthy?" Robbie klonk een beetje verward en moe. Was niet heel raar. Hij werd gebeld door een onbekend nummer om 23:00 in de nacht op een fucking maandag. Matthy snikte gemoffeld. "Matthy praat asjeblieft, anders kan ik je niet helpen" zegt hij tegen de half huilende jongen aan de andere kant van de lijn. Wat is er in godsnaam nu aan de hand? Hoezo word hij gebeld door Matthy?

"Rob" Kreeg Matthy eruit met veel moeite en een schorre stem. Zijn ademhaling nog zo snel het was bijna gevaarlijk. "Ja, Maatje" Robbie zet zijn geluid wat harder in zijn oortjes. "I..ik weet niet wat ik moet doen, R..Rob help" Matthy praat zo snel dat Rob het bijna niet verstond, "Wat is er gebeurd?" De andere lijn bleef even still. Waardoor alle mogelijke opties door het hoofd van Robbie gingen.

Had hij zichzelf pijn gedaan? Nee toch? Was die jongen weer komen opdagen? Had- "M..Mijn pa die, die was hier net" Matthy zucht met een rilling in zijn stem. Matthys vader? Hij had hem er nog niet over gehoord. Maar hoe hij erover begon zou het niet goed zijn geweest. "Wat is er met je vader?" Rob luistert aandachtig naar Matt. "Hij was w..weer te laat thuisgekomen, en toen k..kreeg mijn moeder ruzie met hem.." Matthy zijn gesnikt was nu weer harder. "Ssstt, ik weet genoeg, even ademen Matt" Robbie probeert de hyperventilatie van Matthy te stoppen. Zodat hij niet flauwvalt.

"Inademen bij vier en uit bij acht, oké?" Robbie kreeg geen antwoord meer maar hij ging er vanuit dat Matthyas had geluisterd. Robbie deed het riedeltje wat hij vroeger altijd moest doen als hij te boos werd van zijn therapeut. Hij hoopt dat dit ook kon helpen in deze paniek situatie voor Matthy. Eerst ging het wat moeizaam. Matthy werd niet beter. Maar daarna ging de ademhaling wat rustiger. Er viel een rustige stilte. "Goed zo, kan ik je nog meer helpen Matt, of kan je proberen om te slapen nu?" Vraagt Robbie aan de fragile jongen. "Kan ik komen?" Slikt Matthy.

Kan ik komen? Wat is dat voor vraag nou. Matthy wou zichzelf echt neersteken toen. Maar de woorden waren al uit zijn mond gekomen. "Ik denk dat je wel door me raam past, als je op de kliko gaat staan tenminste" Robbie vond het niet erg. Ook al kent hij hem maar 12 uur. Het voelt zo veel langer. Hij zal oprecht dingen riskeert voor de jongen. Vooral als hij in de staat is dat hij nu is. "Oké, ik kom" Matthy hangt op zonder doei te zeggen. Hij trekt een trainingsbroek en een Adidas trui aan. Still loopt hij naar beneden. De trap kraakte zachtjes. Gelukkig hoorde niemand het. De deur van Ezra was open. Hij hoopt zo dat hij niks meegemaakt heeft. Beneden branden nog licht. Maar er was geen teken van leven, zijn moeder was vast ook gaan slapen. Er lag glas op de vloer. Hij hikt een beetje. Niet weer gaan janken, Matt. Hij loopt nar de deur. De deur achter hoor je niet zo erg als hij open gaat. Dus Matthy besluit de achterdeur te nemen. Tegelijk doet hij het licht maar uit.

Buiten was het fris zonder een jas. Matthy liep alleen en stilletjes over straat. Het was best grimmig er was geen persoon te bekennen. Rob woonde ongeveer tien minuten van hem vandaan, het was dus geen helse tocht om afteleggen. De lantarenpalen schenen geel licht op hem. Hij zag alles een beetje slecht en wazig. Uit de stress was hij zijn bril vergeten. Natuurlijk had hij nu geen lenzen in. Hij kon Robs huis wel zien, gelukkig. Nummer 11. Dat zag hij.

Volgens Rob zijn instructies kon hij via zijn raam komen. Je kon Robs achtertuin binnenlopen. Hij was aan de kant van de straat. Er scheen een dim lichtje in het raam van Rob, hij had een vrij klein huis. Dus het beklimmen zou niet super moeilijk moeten zijn. Hij gooit een dennen appel naar zijn raam. Rob doet zijn raam open. "Doe de deur maar open" hij gooit huissleutels naar beneden. Niet beklimmen dus. Hij draait het slot eraf. En draait het binnen weer om. Het was koud in hun huis. Compleet anders dan bij hem, alleen was de sfeer wel koud bij Matthy.

Matthy keek rond. Niemand was er. De moeder van Rob niet zijn vader niet en gelukkig zijn zus ook niet. Hij gaat de trap op. Links was de kamer van Rob. Rob zijn kamer deur staat open. "Hoi, je moet wel een beetje stil zijn oké" Robbie fluistert. Matthy zegt geen woord. Inplaats daarvan geeft een Rob een knuffel. "Ik dacht dat jij aanraking haatte?" Hij praat in zijn nek. "Niet bij jou, ik weet ook niet waarom"

-/-/-

Sorry voor deze filler, ben zo ontzettend moe. Toetsweek weer verkloot 👏
809 woorden