Verslaafd | Mabbie

7 | thuisgevoel

Robbie deed voorzichtig ook zijn armen rond de blonde langere jongen. Hij was zo fragiel en breekbaar als glas. Een verkeerde beweging of opmerking en hij zou in allemaal stukken breken. Matthy doet zijn ogen dicht en focust nu alleen op de druk van Rob zijn handen op zijn rug. Deze jongen was zo speciaal. Het is bizar. Deze vroege morgen waren ze nog vreemde, daarna klasgenoten die op eens aan elkaar vast zaten voor het schooljaar, nu staat Matthy in zijn armen en in zijn huis. Robbie liet los. Matthy keek vermoeid, en verdrietig. Rob was normaal niet zo sympathiek. Maar deze jongen doet hem wat. Hij heeft deze dingen niet verdiend. Totaal niet verdiend. Het leven fuckt altijd mensen die het niet verdienen.

"Wil je hier nog slapen?" Vraagt Robbie. "Kut, h..hoe kom ik thuis zonder dat iemand dat merkt" Matthy kreeg een duidelijk kortsluiting in zijn hoofd. "Me moeder en pa zijn altijd om 5 uur al pleiten naar hun werk of weet ik veel, ik kan je makkelijk thuisbrengen, en als iemand vraagt wat je buiten deed zeg gewoon hardlopen?" Robbie toch, dacht altijd zo simpel. Had Matthy dat ook maar. Matthy dacht altijd, zijn hoofd had geen stopknop. Altijd gaat het maar door en door. Soort lopende band met gedachtes.

Matthy knikt nu maar, en wat boeit het überhaupt als hij gepakt word. Het is niet alsof hij wat illegaals gedaan had. Zijn moeder was toch overstuur. Thuis voelde hij zich niet veilig, hier veel meer. Wat als zijn vader terugkwam? Misschien toonde hij dan zijn agressie op hem. Nooit was hij fysiek mishandeld. Door hem tenminste, Dat wou hij liever so houden.

"Ik vraag het je nog een keer, slapen? Je hebt het duidelijk nodig" Matthy was weer van deze aarde en stond te staren. "Sorry, ja ik slaap wel op de bank" Matthy deed zijn afgetrapte nike air-forces uit en liep naar de bank waar hij net nog FIFA opspeelde. "Ben je gek geworden ?, kom gewoon naast me" Robbie schoof naar links. Zijn bed was toch een tweepersoons. Matthy keek aarzelend naar Rob. Robbie begreep wat hij voelde. "Matt, ik beloof het je, ik ga niks doen" Robbie draaide naar de muur. "Oké, dankjewel" Matthy deed zijn lamp uit en ging naast hem liggen. Hij lag op een positie dat hij Rob niet aanraakte. In bed met iemand was het altijd nog moeilijk. Daar gebeurde het namelijk. 3 jaar geleden. Met Sawyer, fucking Sawyer. Maar dit was Sawyer niet. Dit is Robbie. Een compleet andere jongen. Die zou hem toch niks aan doen. Hij zegt het zelf. Als hij maar aan zijn woord houd. Matthy zucht. "Welterusten" Mompelde Rob stilletjes. "Slaaplekker" zei Matthy terug en ging een poging tot slapen doen in het bed van iemand anders.

Die poging duurde ongeveer een uur. Matthy werd in koud zweet wakker. Hij schoot omhoog. Kijkt naar links en rechts. Kalmeerde zich een beetje toen hij zag waar hij was. Zijn ogen schoten naar de klok. 00:14. De grote rode cijfers converteerde hem. Matthy voelt het matras bewegen naast hem. Hij houd zich stil door een hand voor zijn mond te doen. "Matt?" Robbie wreef in zijn ogen. "Wat is er maatje?" Hij keek naar de rug van Matthy die op en neer ging. "Ga slapen, Rob. Ik ben oké"

Zo klonk hij alleen niet. Robbie was niet zo dom. "Bullshit, ga eens liggen" Matthy deed als gevraagd en ging naar achter. Zijn glazige ogen keken naar Robbie. "Je kan niet zo goed liegen hé" Rob veegt de tranen weg. Matthy schud. "Had je slecht gedroomd?" Dat was inderdaad waar. Hij knikt dit keer. "Wil je erover praten, of voel je daar niet fijn bij?" Matthy was eventjes stil. "Liever niet, ik wil weer slapen" zei hij. "Dan gaan we slapen" fluistert Rob. Hij ging weer comfortabel liggen. Hij wou net zijn ogen dichtknijpen totdat Matthy sprak.

"Mag ik je hartslag voelen?" Matthy werd vaak kalm als hij naar iemands hartslag luistert. Het was dom. Maar zijn hart ging het ritme kopiëren. Nu had hij het gevoel alsof zijn hart eruit ging bonken. Robbie keek hem eerst een beetje vragend aan. Maar zijn gezicht verfijnde nadat hij het gezicht van Matthy weer zag. "Doe je ding" Matthy legde zijn hand op de borst van Rob wn deed zijn ogen dicht. De hartslag van se brunette was op een gemiddeld tempo. Het voelde fijn, zo fijn.

Het duurde dus niet lang voordat Matthyas inslaap viel. Dit keer niet bang. Maar in rust. Misschien lukt het hem dit jaar. Als hij Rob maar had. Hij was een soort drug. Die je op eens tegenkom. Maar daarna niet meer zonder kan.

-

Een chapter die aan de korte kant is, sorry daarvoor!
795 woorden.