Het was nu onderhand donderdag, wat was er zo bijzonder op de dag donderdag? Dat was de dag dat Matthy al jaren naar therapie ging. Of het hem echt hielp vroeg hij soms wel eens af. De paniekaanvallen en andere trekjes voor al van zijn ASD; autisme verminderen alleen door de medicatie, waarschijnlijk niet door het advies van een 33-jarige vrouw met 2 kinderen. Maar als zij er misschien niet was had hij het erger, wie weet?
Robbie zou deze sessie meegaan. Lisa, de naam van Matthys therapeute. Had Rob ook een gratis sessie aangeboden. Matthy had haar namelijk een appje gestuurd. Lisa, een hele aardige vrouw wou het natuurlijk doen. Haar doel was immers mensen op het juiste been zetten.
Na school gingen ze naar de bushalte. Op naar Utrecht; de stad. Er was in de polder geen dichtstbijzijnde therapeut die Matthy wou. De rit er naar toe was Rob stil. Dit deed Matthy slecht. Hij was Rob zijn constant praten gewend. Veranderingen doen hem namelijk niet lekker. Over veranderingen gesproken. De vader van Matthy was nog steeds niet thuis gekomen. Ze weten onderhand wel waar hij was. Bij Opa en Oma. Oftewel zijn ouders. Hij zou zondag even mee naar de kerk gaan. Oh ja. De kerk. Nou dat is een probleem voor later.
De scooter stopte bij een overdekte fietsenstalling. Over vol met fietsen van eigenaars of verdwaalde. Na een tijdje zoeken hadden ze een plekje en zet Rob de scooter goed op slot met een ketting.
Het was weer geen lekker weer. Het regent. Het was nog meer 1 september. Ze stonden in de kou te wachten totdat de bus kwam. Robbie stak een sigaret op. Matthy schoot hem een blik. Vaak rookte Rob alleen als hij stress had. Dit keer houdt Matthy zijn momd erover dicht. Rob nu triggeren leek hem geen fantastisch idee.
De bus kwam aan. Rob gooit zijn opgebrande sigaret op de grond. Uit zijn zak tovert hij zijn OV-chipkaart. Matthy doet hetzelfde. De buschauffeur groet hun. Samen zoeken ze een plek ergens achter in de bus. Qua drukte viel het reuze mee.
Matthy wilt graag zijn mond open trekken. Rob gerust stellen. Iets in die richting. Maar hij weet niet wat hij moet zeggen. Eigenlijk weet hij nooit wat hij moet zeggen. Als je niet kan praten dan doe je maar daden. Matthy besloot zijn hand op het dijbeen van Rob te plaatsen. Door de druk van zijn hand hoopt hij wat invloed te maken.
Rob draait zijn hoofd van het raam af, richting Matthy. "Matt, Ik ben zo bang" Rob fluistert zijn eerste woorden sinds het verlaten van het schoolterrein. Enigszins snapt Matthy het. Matthy is overal bang voor. Hij is nu wel gewend aan therapie. Rob was ook eerder al naar therapie gegaan. Dat was nu al 10 of meer jaar geleden. Hij weer niet wat hij moest verwachten.
Zou ze aardig zijn? Of gemeen. Lang of kort? Oud of jong? Hij probeert een beeld van haar te ontwikkelen in zijn overvolle hoofd. "Het komt wel goed, en als ik die woorden zeg dan meen ik het" Matthy was nooit optimistisch. Dus Rob zou dit moeten gewoon gaan geloven. Hij knikt. "Mocht ik echt mee?" Matthy knikt nu hierop.
Rob draait de hand van Matthy om. Hij legt zijn eigen hand hierboven op. Hij laat hun vingers in elkaar sluiten. Waarschijnlijk zag dit er heel gay uit. Kan het hem wat schelen. Dat was hij al. De enige andere passagiers zaten toch vooraan in de bus.
De brunette was stiller dan hij ooit was de rest van de rit. Elke halte kwamen ze dichtbij, de jaarbeurs. De halte waar ze uit moesten stappen werd omgeroepen als de volgende halte. Na het uitstappen moesten ze nog ongeveer 10-15 minuten lopen naar de kliniek? Therapie gebouw? Rob wist de naam hier niet voor.
Daar stonden ze dan. Voor het witte gebouw met bruine accenten. "Kom" Matthy liep op de schuifdeuren af. De vrouw achter de receptie keek omhoog. "Hallo, Matthy. Ik had je al verwacht. Er staat hier dat je een gast meenam. Ik ga der vanuit dat hij dat is?" Hannemiek, de vrouw achter de receptie keek hem lief aan. "Ja, dat klopt." Matthy vouwt zijn handen op de balie. Rob stond naast hem. "Je kant plaats namen voor kamer 5." Hannemiek had Matthy aangemeld. "Danku" Matthy liep naar de kamer toe met een Robbie achter hem aan gewandeld.
Voor de kamer stonden twee stoelen. Matthy nam plaats op de stoel het dichtsbij de deur. Rob op de stoel ernaast. Matthy legt weer zijn hand op zijn knie. Robbie voelt de spanning een beetje verminderen. Dat duurt alleen niet lang. De deur van kamer 5 klikte open. "Hoi Matthyas, en Robbie" Een korte vrouw, met blond haar dat netjes in een hoge knot zat deed open. "Kom binnen" Matthy stond op. Rob volgt
"Hallo, ik ben Lisa de Berg" Rob schud de hand van Lisa. "Robbie van de graaf, aangenaam" Ze lacht lief naar Rob. Dit geeft hem ook wat opluchting. Ze was teminste aardig
"Neem maar plaats op de bank in de hoek, zou ik eerst met onze sessie beginnen Matthyas " Ze keek naar de blonde jongen toe. "Ja is goed" Hij gaat op de stoel voor haar bureau zitten. Waar pen en papier klaar lag. Aan Matthy zijn kant een paar 'fidget toys' lagen die Matthyas zouden kunnen helpen met zijn emoties reguleren.
"Mag ik hier bij zijn, Matt?" Rob was niet zeker of hij dit mocht horen. "Rob, je weet praktisch alles al wat ik haar ga vertellen, maak je asjeblieft geen zorgen" Matthy kijkt naar achter. Lisa glimlacht. "Wat zijn jullie van elkaar?" Ze begon met de datum opschrijven. "Vrienden?" Rob aarzelt een beetje. Hij wist niet wat hun officiële label al vrienden was, "ja"
"Ik ben blij dat je jezelf met meer goede mensen omringt"
-/-/-
1000 woordem
sorry filler, maar wel snel achter elkaar een chapter. Spel/grammatica fouten zijn nog niet gecheckt 😘
JE LEEST
Verslaafd | Mabbie
Fanfic'Bankzitters - Mabbie ( Matthy x Robbie ) fanfic' Wat als je niet zonder kan? Hoe ga je dan verder?
