Verslaafd | Mabbie

25 | waterdicht

Robbie zijn vader kwam thuis om 10:30 's nachts. Hij riep Hana en Rob naar beneden. Hier kwam het. Dat dacht Robbie toen.

Het keukenlicht scheen onder de deur vandaan. Het gaf Rob een rilling. Hij doet de deur open. Achter hem hoort hij de trap. Dat was Hana. Zijn zus. Waar hij deze dag al zo veel heeft  mee meegemaakt heeft.

Rob loopt de keuken binnen. Zijn vader zat aan tafel. Zijn werkkleren waren nog aan. Hij leek niet op zichzelf. De blik was vergelijkbaar met die van al die jaren geleden. Toen mama ook zo erg was.

Stil nemen ze plaats voor hun vader. Rob zijn been gaat op en neer als een soort stimulatie. De afwachting maakt hem zenuwachtig. Hij kan daar slecht tegen.

De vader van Rob strapt zijn keel. Rob schrikt een beetje van het spontane geluid. Hana ook.

"Dus, jullie gaan mama een tijdje niet hier thuis zien. Ze mag hier even niet zijn. Het is te gevaarlijk. Omdat ik hele dagen werk. En jullie naar school gaan" Zijn vader begon al gelijk met het laten vallen van de klap.

Robbie zijn hartslag ging tekeer. Hij had dit verwacht. Toch hoopte hij zo erg dat het niet zo was. Het brak hem toen dat gebeurde voor de eerste keer. Hij ging toen naar therapie daarvoor. Als 11-jarige jongen.Eigenlijk was hij voor zijn woede aanvallen. Maar die aanvallen kwamen door die gebeurtenis.

"Wanneer kunnen we haar zien?" Hana was iets meer gecompenseerd dan die middag. Ze deed weer als een oudere zus. "Dat weten we niet. Het ziekenhuis zou mij daarover gaan bellen. Het instituut waar Mama heen gaat is ook nog niet bekendgemaakt" zegt de vader van Robbie.

"Oké" Zegt Hana. Verslagen keek ze naar haar schoot. "Hebben jullie verder nog vragen? Rob?" Zijn vader keek hem aan. Rob vermijd deze blik. Robbie voelde een soort gevoel die hij al een paar maanden niet gevoeld had. Het was geen fijn gevoel. "Nee" Rob schuift de stoel naar achter en loopt de kamer uit. Op naar zijn kamer.

Hij smeet de deur dicht. Hij was boos. Op zijn moeder? Zijn vader? De wereld? Geen idee. Hij voelde zich gewoon zo.

Hij kreeg weer die vreselijke dwang om te drinken. Dat gevoel was gemixt met woede. Vaak kon hij die onderdrukken. Hij doet zijn bureau lades open. Kijkt onder wat schriften. Daar lag zijn nep id. Hij had die gemaakt. Hij gebruikt deze al 2 jaar. Hopelijk trappen ze erin. Op naar het tankstation

Daar stond hij nu. Hij kocht een fles vodka van 1,5 liter ook kocht hij extra sigaretten. De cashier van misschien 19 jaar oud kon het weinig boeien. Hij scant de ID even met zijn ogen. Rob leek wel 18. Hij laat hem afrekenen.

Robbie loopt naar een speeltuin. Heel gepast. Maar der was toch niemand in de buurt. Ook waren der geen huizen dichtbij.

Hij draait de fles open. Het glijdt zo zijn keel in. Net als die goede oude tijden. Hij was best lang nuchter. Hij voelt zich een klein beetje schuldig. Dat gevoel drinkt hij weg, tenminste probeert hij weg te gaan drinken.

Hij steekt er ook een sigaret bij op. Hij weet wat hij Matthy had beloofd. Hij kon het gewoon niet. Stoppen moet hij onder grote dwang pas. Ook dan kan hij gewoon weer terugvallen. Zoals nu.

Het zielig was. Hij zat nu al op helft van zijn fles. Hij hoest wat. Robbie kon het gevoel niet meer onderdrukken met drank leek het wel.

De fles was al bijna op maar het gevoel leek alleen maar erger te worden. Hij probeert op te staan van de schommels. Het ging met moeite. Het lopen niet. Hij valt over zijn eigen voeten.

Dit was zijn druppel. Het vallen voelde als een metaphor. Dat hij weer teruggevallen op zijn oude manieren. Hij begon met huilen. Misschien was dit beschaamend. Dat kon hem niks boeien. Hij moest het eruit janken. Hij wil gewoon alles normaal hebben.

Na het liggen op het koude gras voor enkele minute.  Besluit Rob naar een bepaald persoon te gaan. Sinds hij moeilijk zo thuis kon opdagen. Dan is er kans dat jeugdzorg erbij wordt gehaald. Als zijn vader het door heeft.

Hij probeert zo normaal over straat te lopen als mogelijk. Hij had gedronken op een lege maag. Dat maakt het gevoel extra erg. Hij loopt met moeite. Dan heeft hij eigenlijk nog geluk dat hij niet viel.

Het huis van Matthy, zijn vriend kwam in zicht. Hij gaat Matthy maar even bellen inplaats van zijn deurbell in te drukken. Hij was bezopen. Dat betekent niet dat die op eens dom geworden was.

Straks deed Ezra open. Zo kon hij niet zich niet vertonen voor dat jongetje. Hij klikt op het nummer van Matt. Hij ging maar een halve keer over voordat hij verbonden was.

"Wat is er? Gaat het? Waar ben je?" Matthy vroeg alles wat er in zijn hoofd afspeelde qua gedachten. "Doe open" hikt hij een beetje. Probeert te vermommen dat hij niet dronken was. Als of Matthy daar in zou gaan trappen.

Hij hoort Matthy lopen op de trap. Voordat hij het weet vloog de voordeur open. "Wat heb jij gedaan?" Matthy keek hem bezorgd aan. Zijn haar verwilderd. Hij leek net wakker.

Matthy zag aan de staat van zijn vriend dat hij niet super helder meer was. "I..Ik zeg het hik zo wel" Hij duwt langs Matthy zijn huis in. "Rob, je hebt toch zeker niet gedaan.. wa- wat ik denk dat je gedaan hebt?" Matthy wist het vrijwel zeker. Maar. Toch wou hij confirmatie van de jongen zelf.

Robbie ging met wat moeite de trap op. Hij viel bijna over elke trede. Hij stopte toen Matthy dat vroeg. Nu al gepakt. Zijn hart gaat tekeer. Niet op een goede manier. Hij moet hem weer gaan teleurstellen. Zijn eigen vriend. Lekker bezig weer Robbie van de graaf.

-

990 woorden!

Nog en paar chapters te gaan!