Ognisty zew: zderzenie światów

Rozdział 50

Siedzieliśmy wszyscy w salonie, ciesząc się rzadką chwilą spokoju. Ron, Ginny, pani Weasley i pan Weasley byli rozluźnieni, rozmawiając cicho przy kominku. Nawet Hermiona do nas dołączyła, i muszę przyznać, że wyglądała lepiej niż zwykle. Jej blada skóra odzyskała nieco koloru, a w oczach znów pojawił się dawny blask.

Byłem szczęśliwy, widząc ją taką. Wszyscy zaczęliśmy się powoli regenerować po tym, co przeszliśmy. Jednak poczucie zagrożenia wciąż czaiło się gdzieś w tle, przypominając, że nasze obecne bezpieczeństwo może być tylko chwilowe.

Nagle, przez otwarte okno wleciała sowa, prosto do salonu. Na jej nodze przyczepiony był zwój pergaminu opieczętowany herbem Ministerstwa Magii. Wszyscy spojrzeliśmy na siebie z niepokojem, a pani Weasley podeszła, by odebrać wiadomość.

Rozwinęła ją powoli, a na jej twarzy pojawił się wyraz ulgi, który przeszedł w radosny uśmiech.

„To z Ministerstwa," zaczęła, z trudem ukrywając emocje w głosie. „Obecny dyrektor został zwolniony i... Minerva McGonagall zostaje przywrócona na swoje stanowisko!"

Przez pokój przetoczyła się fala radości. Pan Weasley objął panią Weasley, a Ginny z Ronem wymienili uściski. Hermiona, która siedziała obok mnie, uśmiechnęła się szeroko, a jej oczy zaszkliły się łzami ulgi.

Spojrzałem na nią i czułem, jak serce mi mięknie. Ta wiadomość była dla nas wszystkich jak promyk nadziei. To oznaczało, że choć na chwilę, nie musieliśmy się martwić o nasze życie w Hogwarcie. Wiedzieliśmy, że McGonagall zrobi wszystko, by przywrócić porządek i bezpieczeństwo w szkole.

„Jestem pewny, że teraz wszystko zacznie wracać do normy," powiedział pan Weasley, uśmiechając się ciepło do nas wszystkich.

Hermiona ścisnęła moją dłoń, a ja odpowiedziałem jej uściskiem, ciesząc się tą chwilą, której tak bardzo potrzebowaliśmy. Przyszłość wciąż była niepewna, ale z tą wiadomością przyszła też nadzieja, że może być lepiej. I to było coś, czego teraz wszyscy trzymaliśmy się z całych sił.