GÜLCE

BELİRSİZLİK

"kalbin ne söylüyor?"
  Ah Cemre'm, kalbim kal diyor, aklım git. Kaç! Yüzüne bile bakma!..
  Tek arkadaşım ile iki saattir bir sonuca ulaşmaya çalışıyorduk.
  Bugün öğleden sonrami ona ayırmıştım. Uzun zaman olmuştu görüşmeyeli.ona hayatımdan kısaca  ve yüzeysel olarak bahsetmiştim daha önce tabi ki ama Togay ı bugün ilk kez anlatmıştım.Benim kurt olduğumu bilmiyordu ama insanlardan farklı olduğumu biliyordu.
  " Gerçekten Cemre ya ben şimdi ne yapacağım?" Diye birkez daha sordum ona. Sonuçta evli,barklı,çocuklu tek arkadaşımdı. Salak Gülce, senin başka arkadasin yokki diye konuştu içimdeki kurdum.Bide o vardı tabi.. Onun için hava hoştu.hemen siyah kurdun kollarina koşmak istiyordu.
  Son çaylarımızı da yudumladiktan sonra, hesabı ödeyip ayrılmıştık çay bahçesinden. Cemre ile ilk burda tanıştığımızı söylemiştim dimi.
  Onu arabamla evine bıraktım. Ama ben hala bir karara varamamıştım kafamda. " Senin için en güzelini diliyorum" dedi ve arkasını dönüp,evine,ailesine doğru gitti.
   Ah Adsız dayı, benim duygularımı bitirememisiz içimde.Hani bir daha acı çekmeye çekti bu kalbim, hani yok olacaktı tüm aşkım, duygularım... Onunla beraber hepsi hücum etti kalbime.
  Eve dönüş yolunda bir mesaj sesi düştü telefonuma.yeni görev bildiriliyordu. Not düşmüşler birde bu kez "tehlikeli" diye. En sevdiğim tehlikeli oyunlar di zaten.
   Başka bildirim var mı diye kontrol ettim.Kalbim onun aramasını istiyordu. Ama yok işte yok. Beyefendi hem suçlu hem güçlü...
  " Bize zaman tanıyor işte Gülce" sen sus sakın konuşma diye azarladim kurdumu.
  Ben birdaha hayal kırıklığı yaşamak istemiyorum ve o yüzden onu affetmeyeceğim. Off.. yine döndük başa.. kurdum ile kavga ede ede evime gelmiştim sonunda.
  Cemreyi düşündüm. Onu evine bırakırken eşinin ona onun eşine nasıl aşkla baktığını görmüştüm. Kalbim acımıştı kendim için. Ben yalnız, uzun bir ömür geçirmiştim,hemde çok uzun bir ömür...  

          *.     *.      *. 
   

Uçurumun kenarına geldim.biraktim kendimi aşağıya, karanlığa, yalnızlığa... Kaç gündür kendimde değilim bilmiyorum.nerdeydim bilmiyorum.
   Gözlerimi açtığımda farklı bir dünyada olduğumu anlamam saniyelerimi almıştı.evet herşey farklıydı etrafimda. Çok rahat bir yatakta yatıyordum. Üzerimde ipek çarşaflar, yumuşacık.
  Kafamı çevirip etrafıma bakındım.odanin sağında bir pencere vardı, üzerinde de muhteşem perdeler. Mobilya lar harikaydı.Demek 100 yıl sonrası böyle bir şeydi...
  Yavaşça kalktım yataktan.odada benim için bırakılmış kıyafetleri gördüm.Moda pek değişmemiş, yine mi elbiseler...
Dışarıya baktım.Buyuk duvarları olan bir çiftlik evindeydim.Tas duvarlar etrafını görmemi engelliyordu.Ama bahçesi kocamandı evin.
  Bir mektup bırakılmıştı masanın üzerine yemekler ile beraber.
  "Merhaba Gülce.." diye başlayan bir mektup.
" Sana gerekli olan herşeyi aşağıya bir cantanin içine bıraktım. Ahırda da bir at var senin atın.senin için yani.
  Seni bulduğum da gerceten ölmüş gibiydin.Nefes bile almiyordun.Benim yerime bir başkası bulsaydi seni ölmüş deyip gömerdi. Ama ben ne yapacağımi biliyordum.seni o gün orada bulacağım bana yillar öncesinden söylenmişti.sana yardım etmem ve ihtiyaçlarini karşılaşmam emredildi bana.ama beni şimdilik gormemelisin.bu senin için değil benim için Hayati decerede önemli. Henüz yeni doğmuş bir kurt olduğundan  bana zarar verebilecegin için bu önemliydi yani.
   Her neyse senin için bir ev aldım.icini dösedim.Adresi buraya yazıyorum.
  Şuan bulunduğun evin içinde senden başkası yok.kendini toparlayana ve duruma alışana kadar burda kalabilirsin.insanlardan ve gözlerden uzak bir yerdesin şuan.İlk dönüşümun dolunayda olaca.Bumdan sonrasi sana kalmış.
  Şimdilik diyeceklerim bu kadar. İyi şanslar Gülce!.."
  Kim olduğunu, bana niye yardım ettiğini düşündüm bir an.Adsiz dayımın benim için bu kadar çok ugrasacagini düşünmemiştim ama anladığım kadarıyla onun işiydi.yillar öncesinden yıllar sonrasına bir yardım yapmıştı. İyiki de yapmıştı...