İSİMSİZ KÜNYEM

10. Bölüm

Selamlar, ballarım

Bu bal diye hitap etme mevzusu eğlenceli geliyor, o yüzden size bal diyorumm.

Umarım gelen bölümler hoşunuza gidiyordur, yavaş yavaş kendimi geliştiriyorum yazarlık konusunda.

Daha fazla uzatmadan bölüme geçelim.

İyi okumalar dilerim
🎀



🎀

26 Mayıs 2015 - Ankara

"Sonun baban gibi mi olsun istiyorsun?" Feyza bağır çağır Elfida'nın istediği mesleği reddediyordu. "Evet!" diye haykırdı Elfida arabanın sağ koltuğunda. "Babam normal bir şekilde ölmedi anne, onunki ölüm değil şehadeti. Şunu anla artık."

Feyza ışıkları geçip arabanın gazına var gücüyle bastı. "İstihbaratta çalışmak ne demek ya? Delirdin mi sen? nasıl bana sormadan yaparsın böyle bir şeyi?" nefes almadan sorular yağdırıyordu. Elfida ise en son dayanamayarak annesi gibi bağırmaya başladı. "Babam için yapıyorum!" dedi. "Babamın intikamı için."

Feyza içindeki siniri hala dinmemişti. Çok sevdiği eşi gibi kızını da kaybetmek son isteyeceği şey bile olamazdı. "Ben bir sevdiğimi daha kaybedemem, Elfida"

"Kaybetme diye yapıyorum zaten,"

Feyza öylece kaldı duyduğu cümle ile. O kadar haklı bir cümleydi ki...

Feda edecekti, birileri bir şeylerini kaybetmesin diye. Her şeyini kaybedecekti, birileri ölmesin diye.

"Hayır, kabul etmiyorum ne kadar tehlikeli biliyor musun sen?" Feyza hala diretiyordu. "Biliyorum."

"Derslerin çok iyi gir sınavına doktor ol! Şunu yapma annem yalvarırım." Elfida bekledi, "Anne," dedi. "Bilmiyormuş gibi davranma. Babamın emanetiyim ben. Ne yazdı babam o mektuba?" dedi annesine dönüp. Annesi arabayı son hızda kullanırken yol gece olduğu için bomboştu.

"Elfida, vatanıma emanetsin kızım. Son nefesine kadar bu vatan için çalışacağına adım kadar eminim. Her ne olursa olsun feda etmekten çekinme. Sen feda edensin, yosun gözlüm. Önce Allah'a sonra vatanıma emanetsiniz."

Elfida babasının ona yazdığı mektubun bir kısmını okurken çoktan gözleri dolmuştu. Önüne döndüğü sırada ağzından koca bir çığlık koptu. "Anne!"

Araba karşıdan gelen bir araba ile son hızda çarpıştı. İki araba da duman çıkarmaya aşladığı sırada Elfida kapanmak üzere olan gözlerini etrafta gezdirdi. "Baba..." dedi.

"Yardım edin," kolunu kıpırdatamıyordu, gözleri annesini buldu. "Anne," dedi bu kez. "anne uyan."

Bilinci kapanmak üzereydi artık. Zar zor telefonunu alıp güç tuşuna art arda basıp yardım istedi. Telefon ayarları ambulansı aradığında son kalan dermanı ile konuştu.