Öldüğünde, mezar taşına adı bile yazılmayacak olanlardık. Biz; İsimsizlerdik.
🔗🇹🇷🤍
*İsimsiz Künyem adında ve kurgusunda yazılan tek kitaptır. Kopyalanması durumunda işlem başlatılacaktır.*
Askeri kurgudur.
Öncelikle yeni bölümümüze hoş geldinizz (alkış sesi)
Bölüm için kurusa bakmayın bu ara neden böyle bilmiyorum ama sırf kafamı dağıtmak veya mentalimi toplamak için yazardım, şimdi boşlukta gibiyim.
eliffbulu dokunup takibe aldıktan sonra bölüme geçerseniz mutlu olurum 🤍
İyi okumalar 🎀
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎀
2017 – 18 Kasım Ankara
Soğuk bir ölüm, kimsesizliğin içindeki soğuk ölüm. Böyle tasvir ederdi Elfida, kimsesizliği. Onun sadece vatanı vardı.
Berlin’deki gizli görevinden yeni dönmüş, başkanının ona “Sana ölmeyi emrediyorum.” Cümlesini düşünüyordu. Kabul ederse ölecekti.
Ankara her zamanki gibiydi, soğuk ve acımasız. Atakule’nin en tepesinde şehrin ışıklarını izliyordu.
“Bir vatan uğrun ya Rab,” diye mırıldandı. “Ne güneşler batıyor.”
Üzerinde kat kat giysiler vardı. Severdi böyle giyinmeyi. Çizgili kazalar, soluk renk süveterler, her şeyin üzerine giydiği siyah kabanı…
Uzun bakır ile turuncunun karışımındaki saçlarına elini attı. Beline kadar gelirdi saçları. Babası öldükten sonra sadece uçlarındaki kırıkları almak için azıcık kesmişti. Elinde zift gibi koy bir kahve vardı. Sütten nefret ederdi.
Ve o soğuk havada Elfida’yı görmek için Hakkari’den Ankara’ya gelen, Alp.
Barın değildi sevdiklerine karşı, Alp’ti. Babasının yiğit Alp’i, annesinin biricik oğlu Alp’ti. Hakan da ona Alp derdi.
Atakule’nin tepesinde Elfida şehri, Alp Elfida'yı izliyor.
Alp’in gözleri Elfida’nın saçlarına kaydı. Upuzun saçlarına. Gülümsetti bu görüntü onu. Yanındaki kağıda siyah bir kalemle şunları yazdı.
“Saçlarına dokundurmaz, babası seviyor diye.”
Daha sonra kimseye belli etmeden oradan ayrıldı.
2019- 11- Ocak
Uzun süre sonra kar yağmıştı, Ankara’ya. Az da olsa yağmıştı. Elfida soğuk severdi. Ankara’nın en işlek caddelerinden birinde arabasını bir kaldırımın kenarına park etmiş kahve almak için hep geldiği kafeye girdi. Yine koyu bir kahve alıp kafeden çıktı.
