Öldüğünde, mezar taşına adı bile yazılmayacak olanlardık. Biz; İsimsizlerdik.
🔗🇹🇷🤍
*İsimsiz Künyem adında ve kurgusunda yazılan tek kitaptır. Kopyalanması durumunda işlem başlatılacaktır.*
Askeri kurgudur.
Çok uzatmadan bölüme geçmek istiyorum, umarım beğenirsiniz 🤍
İyi okumalar dilerim 🎀
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎀
Yedi gün, yalnızca yedi gün olmuştu o Tim'e geleli.
Dizleri yere yaslanmış öylece olduğu yerde bekliyordu. Etrafında kopan kıyametten sıyrılmak istiyordu.
Uzun kirpikleri titriyordu. Aklında ise kendisi değil Narin vardı. Şu halde bile kendisini değil başkasını düşünüyordu, babasının ona hep dediği şeyleri tekrar etti.
"Elfida gibi feda eden, Türkeç gibi yaşatan, kurtaran ol."
Derin bir nefes aldı.
"Elfida gibi feda eden, Türkeç gibi yaşatan, kurtaran ol."
Omuzlarına dokunan kollarla başını yukarı kaldırdı. Yüzünde korku olan o adamın gözleriyle birleştirdi gözlerini. Barın Alp yutkunarak yere bir diz kapağını yasladı. "Sakin... sakin ol."
Elfida'nın korkusu esir düşmesi değildi. Hayalinde, tam karşısında babasını görmesiydi.
"Komutanım," dedi dudakları titreye titreye.
Barı al başını aşağı yukarı sallayıp 'söyle' der gibi baktı. "Ben, ben babamı gördüm."
Barın Alp Elfida'nın omuzlarındaki ellerini gevşetti. Bozguna uğramış gibi bakıyordu, Elfida'ya.
"Ne demek babamı gördüm?"
Etraftaki tim sara ve vurulan adamı alıp arabaya götürürken Elfida ve Barın Alp'in yanında sadece kere ve Alper vardı.
"Ben bilmiyorum."
"Elfida, hayal görmüşsün, sakin ol sadece bir hayal."
Barın Alp onu sakinleştirecek cümleler söylerken, Elfida'nın kalbine bin hançer bin kez girip çıkıyordu.
Elfida karşısındaki komutanının kolundan destek alarak ayağa kalktı. Gözlerini etrafına dikip yerde atan adama baktı. Barın Alp vurmuştu. "Bakma," diyen ses Barın Alp'e aitti.
