Öldüğünde, mezar taşına adı bile yazılmayacak olanlardık. Biz; İsimsizlerdik.
🔗🇹🇷🤍
*İsimsiz Künyem adında ve kurgusunda yazılan tek kitaptır. Kopyalanması durumunda işlem başlatılacaktır.*
Askeri kurgudur.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar dilerim
🎀
İnsanın içinde iyi ya da kötü tüm duyguları bir savaş halindedir, derler. Hangisine önem verir, onu büyütürse, savaşın galibi o olur. Sizinki neydi? Aşk, Hüzün, mutluluk?
İntikam duygum aşkıma eşit düşerse o zaman ne olacaktı? İntikam arzusu geçer miydi sevdayı?
İçimdeki tüm duyguların savaşı, dışarıdan görünemeyecek derecede gizliydi.
İsimsizler Timi.
Bir aydır içindeki herkesle deli gibi yakın olduğum, korunması için canını feda edeceğim tim. Babam tarafından kurulmuştu.
İlkay'ın cümleleri beynimde yankılanırken kulağımda tuttuğum telefonu bir anda yere bıraktım.
Anlık şokla ne yapacağımı bilemeyerek Barın'a baktığımda, telefonu düşürdüğümü görür görmez yine başımın döndüğünü düşünmüş olacak ki, yanıma yaklaşıp eliyle kolumdan kavradı. Onun temasına karşılık geri çekildiğimde "Elfida, iyi misin?" Diye sordu.
"Tek bir soru soracağım."
Anlamayan gözlerle bana baktı. "Sor," "İsimsizler Timi, babam tarafından mı kuruldu?"
Yutkunuşunu çok rahat görebiliyordum. Haberi vardı. Mantıken komutanı olduğu Tim'i kimin kurduğunu da bilirdi.
"Evet." Dedi sadece.
Tek bir kelime, güveni sarsıp yıkabilecek derecedeydi.
Kaşlarım havalandı, yüzüme saçma sapan sanki ihanete uğramışım gibi bir ifade takındım. "Ve sen bunu benden sakladın, öyle mi?"
