Tutku ve Dans: Vera

10

OY VE YORUMLARINIZLA DESTEK OLURSANIZ SEVİNİRİM.

YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

"İncelmiş bir ipin kopması için tek bir an yeterli olur. O an geldiğinde ise tüm zincirlerden kurtulursun—bazen sadece bir süreliğine."

(Vera)

Sabah gözlerimi açtığımda, dün gecenin kalan anıların izleri hala üzerimdeydi. Viktor'la yaşadığım o an, zihnime silinmez bir şekilde kazınmıştı. Ne kadar uzağa gitsem de, ondan kaçamıyordum. Pencereyi açtım, temiz havayı içime çektim. Ancak rüzgar bile onun kokusunu taşıyor gibiydi. Viktor, ruhumun derinliklerine işlemişti; ilk kez böyle bir şey hissediyordum.

Düşüncelerimi dağıtmak için yataktan kalktım, hazırlıklarımı yaptım. Tam işlerim bittiğinde telefon çaldı. Yulia teyze, her zamanki mesafeli sesiyle:

"Günaydın kızım," dedi. "Günaydın Yulia teyze," dedim, içimdeki endişeyi bastırmaya çalışarak. "Bugün Fyodor, yani aile avukatımızla görüşeceğiz. Miras hakkında önemli bir konu var," diye devam etti. "Tabii, bekliyorum," dedim. Telefonu kapattıktan sonra içimdeki garip his giderek güçlendi. Belirsizliğin yarattığı baskı kalbimi sıkıştırıyordu, ama başka yapacak bir şey yoktu; sadece beklemek.

Mutfağa indiğimde, Ekaterina'nın yüzündeki endişe hemen gözüme çarptı. Kaşları çatılmış, düşüncelere dalmıştı. Bir şeylerin gizli olduğu belliydi. Karşısına oturdum ama beni fark etmemişti bile. Koluna dokundum, irkildi. "Ekaterina, bir sorun mu var?" dedim, gözlerimi ondan ayırmadan. Gözlerini kaçırdı, dudaklarını sıkı bir çizgi haline getirdi. "Sana layık biri değil, Vera," dedi, sesi fısıltı kadar hafifti.

O an kalbim sanki durdu. Konu Viktor'du. Ama bu ne demek oluyordu?

"Ekaterina, sen ne...," demeye kalmadan telefonum tekrar çaldı.

"Merhaba Vera," dedi, Viktor'un sesi samimi ve rahatlatıcıydı.

"Merhaba Viktor," dedim, kalbim hızla çarparken. "Nasılsın, malysh?" diye sordu, adeta gülümsemesini hissediyordum.

"Malysh." Küçüğüm. O kelime içimdeki tüm soğukluğu eritti. "İyiyim, sen nasılsın?" "Ben de iyiyim," dedi. "Öğleden sonra yanına geleceğim. Moskova'yı birlikte gezelim, olur mu?"

Sadece "Olur," diyebildim. Sesim sakin çıkmıştı, ama içimdeki heyecanı dizginlemek imkânsızdı. Viktor, kalbimin ritmini değiştiriyordu. "O zaman görüşürüz, malysh," dediğinde, kalbim bir kez daha hızlandı. Telefonu kapattığımda, Ekaterina'nın endişeli bakışlarıyla karşılaştım.

"Sadece Moskova'yı gezdirecek," diye mırıldandım kendimi avutmak istercesine.
Ekaterina sessizce başını salladı. "Dikkatli ol, sevgili kızım," dedi. Sesi yumuşak ama içinde sakladığı korkuyu hissetmemek imkânsızdı. "Neden?" diye sordum, ama cevap veremeden Ivan içeri girdi. "Bayan Yulia ve Bay Fyodor bir saate burada olacaklar," dedi, yüzünde ciddi bir ifade vardı.

Dışarıda hayat olağan akışında devam ediyordu, ancak içimdeki dünya her geçen saniye daha da karışıyordu. Her şey, saklı kalan sırların adım adım ortaya çıktığı bir tiyatro perdesi gibiydi.

Bir süre kütüphanede vakit geçirdim. Yulia teyze ile Fyodor geldiğinde onları gülümseyerek karşıladım. Fyodor da Yulia teyzenin yaşlarındaydı, ayrıca onun gibi ciddi ve soğuk.

"Büyükannenin vasiyetini konuşmamız gerekiyor," dedi Yulia teyze, sanki her şey normalmiş gibi sakin bir sesle.

"Ailenin mirası—malikane, arazi ve bankadaki paran—hepsi senin, Vera. Ama bir şart var." Fyodor'un sesi, söylediği sözün ağırlığını hissettiriyordu. Gözlerini Yulia teyzeye çevirdi, sanki ondan destek ararcasına. "Yulia'nın yeğeni Mikhail Voronin ile evlenmen gerekiyor."