Tutku ve Dans: Vera

49

OY VE YORUMLARNIZLA DESTEK OLURSANIZ SEVİNİRİM ARKADAŞLAR.

YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

"Vera, seninle olmak, bazen gökyüzüne dokunmak gibi. Ama ne zaman ellerimi uzatsam, bulutlar dağılıyor, sana sahip olamıyorum. Çünkü her seferinde bizi bir adım geri iten o korku tam aramızda duruyor. İçimde yankılanan o küçük ses, senin benim dünyama ait olmadığını söylüyor. Ama seni sevmekten vazgeçemem. Seni sevmek, ruhuma işlenmiş bir kader gibi. Kalbim parçalanacaksa da, bunu senin aşkınla yapmaya razıyım." – Viktor Volkov

(Viktor)

Bakışlarını sessizce izledim, o gözlerin derinliklerinde dolanan soru işaretlerini gördüm. "Neden?" diye sorduğumda, sadece belime sarıldı. Sarılışında bir ağırlık vardı, çaresizlikle karışık bir sevgiyle beni kendine çekiyordu.

"Kalırsam, yanlış bir karar vereceğim," dedi alçak bir sesle. Geri çekilecektim, ama beni bırakmadı. Gözlerinde saklı acıyı görüyordum; o acıyı anlamak istiyordum. Elimi çenesine koyup başını kaldırdım, gözlerimiz buluştu.

"Bunu bana açıklamak zorundasın, malysh," dedim sakin bir kararlılıkla. "Çünkü ne demek istediğini hâlâ anlamıyorum."

Söylemek istediği kelimeler dudaklarında asılı kaldı, sonra yavaşça ayaklarının ucuna yükseldi ve beni öptü. Şaşırdım. Vera, genellikle bu kadar cesur davranmazdı. Bu öpücüğün ardında ne vardı? Boynunu nazikçe tuttum, hafifçe kendimden uzaklaştırdım. Kirpiklerine dolan gözyaşları yüreğime battı, acıttı.

"Söyle, malysh."

"Senden vazgeçemiyorum."

Kalbim o an uçsuz bucaksız bir boşlukta kanatlandı. Onun her sözü benim için bir cennet ya da cehennem vaadiydi. Ama gözlerinde eksik bir parıltı vardı. Bir şey daha söylemek istediğini biliyordum. "Ama?" diye sordum.

Derin bir nefes aldı, sanki içindeki karmaşayı hafifletmeye çalışıyormuş gibi.
"Mükemmel bir ailen var, sen de harika bir adamsın. Ama... hayatın..." Bir an duraksadı, kelimeleri seçerken acı çekiyordu. "Yapamıyorum Viktor. Sana gelmek istiyorum ama bir şey beni durduruyor. Çünkü biliyorum, sana gelirsem zarar göreceğim. Bir şekilde... ya kalbim ya da ben zarar göreceğiz. Eğer senin hayatın bunu yapmazsa, aşkımız yapacak."
Sesi titriyordu, ama içinde taşıdığı aşkın ağırlığı onu boğacak gibiydi.

"Sana aşığım Viktor," dedi bir solukta. "Bu aşk kalbimden büyük... ve benden bile."

Sözleri, kalbimde bir yankı bıraktı. Derin bir iç çekti, sanki kendisiyle bile savaşıyordu.
"Burada kalamam," diye devam etti fısıltıyla. "Kalırsam, geri dönemem. Yanında olmak istiyorum ama sebeplerimiz aynı değil."

O an bana doğru dönüp bakışlarını üzerime sabitledi. "Düşündüm, seni izledim. Tüm akşam boyunca gözlerim bir şekilde seni buldu. Kalbim sadece seninle atıyor, Viktor, ama seninle olamam. Bu hayatı yaşayamam."

İçimdeki korku büyüyordu. "Ana ile ne konuştunuz?" Vera gözlerini kaçırdı. "Seni henüz tanımadığımı söyledi. Haklı."

Kollarımın arasından sıyrıldı ve manzaraya döndü. Ellerini demirlere yasladı, manzaraya boş gözlerle bakıyordu. "Seni tanımıyorum," diye mırıldandı. "Sadece geçmişini bilmek, birini tanımak için yetmez. Aramızdaki mesafe yalnızca konuşmamaktan değil. Sana yaklaşmamam gerektiğini bana fısıldayan o iç ses hiç susmuyor. Senin hayatına ait değilim, Viktor. Benim küçük dünyamda bu kadar büyük duygulara yer yok. Kalbim bunları kaldıramaz."