Tutku ve Dans: Vera

35

OY VE YORUMLARINIZLA DESTEK OLURSANIZ SEVİNİRİM ARKADAŞLAR.

YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

EK SAHNEDİR.

"Bazı kayıplar, insanı yok etmek için silah kullanmaz. Sadece sessizce kalbini alır ve gider." – Viktor Volkov

(Viktor)

Odanın içindeki derin sessizlik, içimdeki boşluğu yansıtır gibiydi. Yıllardır taşıdığım karanlık, şimdi Vera'yı kaybetmenin verdiği ağırlıkla birleşmiş, beni adım adım dipsiz bir uçuruma çekiyordu. Yavaşça pencereye yöneldim ve soğuk gece havasını içeri almak için camı açtım. Rüzgâr yüzüme vurdu, ama içimdeki buzları çözmekten uzaktı. Dışarıdaki karanlık, ruhumdaki fırtınanın yansımasıydı.

"Bu kadar kolay mı vazgeçeceksin?" diye sessizce sordum kendime. Cevap vermek zordu. Tüm hayatım boyunca mücadele ettim, kazandım, kaybettim. Ama bu kez, her şeyin sonunda kaybetmiş gibi hissediyordum. Vera'nın yüzü zihnimde canlanıyordu; her bakışı, her sözü içimde bir yara açıyordu.

Gözlerimi kapatıp onun sesini hatırladım: "Seninle asla güvende hissetmem mümkün değil..." Bu sözler, kalbimde derin bir yara açmıştı. Hayatım boyunca güvenilecek bir adam olabilmek için uğraşmıştım, ama Vera'nın gözlerindeki korkuyu silememiştim. Kendi karanlığım, sadece beni değil, onu da içine çekmişti.

"Vera," diye fısıldadım. "Seni nasıl bırakabilirim? Bensiz daha mutlu olacağını bilsem bile... nasıl yapabilirim?" Ellerim pencere kenarına sıkıca tutundu. İçimde kopan fırtına durulmuyordu. Onu kaybetmek, geçmişte yaşadığım acılardan farklıydı. Bu, sessizce içimde açılan derin bir yara, kalbimde bıraktığı boşluktu.

"Bir daha kimseye bu kadar yaklaşmayacağım," dedim içimden. Bu, kendime verdiğim bir sözdü. Vera, hayatıma dokunan son ışık, belki de son şanstı. Artık kimseye yaklaşmamaya, içimdeki karanlığı kendime saklamaya karar verdim. Kalbim asla eskisi gibi olmayacaktı. Vera'yı kaybetmek, içimdeki son umut kıvılcımını da alıp götürmüştü.

Bu boşlukla yaşamayı öğrenmek zorundaydım. Onun olmadığı bir dünyada, acıyla ve kayıpla baş başa kalacaktım. Çünkü Vera'yı asla zorlayamazdım, onun kalbine yük olamazdım. Camdan dışarı bakarken, içimde kalan son ışıklar da birer birer söndü. Artık hiçbir şey aynı olmayacaktı. Vera'yla birlikte her şeyimi yitirdim. Geriye kalan tek şey, içimdeki derin soğuk ve karanlıktı.