Bal Bade'm (Gerçek Ailem)

3.1

MERHABA BEBEKLERİİMMM

DİREKT GEÇELİM BÖLÜME ÇOK BEKLEDİKK

bu sefer sınır koycam düsmesin seyler😔

400-400

İsteseniz yapabileceğiniz seyler fazla gelmesin lütfen 😽😽

Şimdi artık konu uzatmadan zaman atlaması yapmayı düsünüyorum ballarım konular daha iyi bağlanır inşallah aminn sonra sağlıklı bi final yapariz kddkksdjwk

İyi okumalaaarr 💚✨

.
. Bölümü aslında dün gerçekten atcaktım ama gece ikide yazdığım için bişeyler olmuş ben telefonu bırakıp uyumusum hskjan ama bktın yazdim😽✨🖤

.

Bade'den

Bir anda basan sıcaklık ve karnımdaki ağrı ile gözlerimi araladım.

Kısaca odanın içerisinde göz gezdirdim. Pars yandaki koltuğa oturmuş uyukluyordu.

Ağrıyan gözlerimi ovuşturup yerimde doğruldum hafifçe. Ama karnıma giren ağrı ile geriye yaslandım.

Gözlerim cama denk gelince en son neler olduğu doldu zihnime.

Adı neydi onun? Adını biliyordum sanki.

Tam hatırlamasam da gök gürültülerinin arasından gelen müzik sesini hatırlıyordum varla yok arası.

Niye bunu yapmıştı ki? Durup dururken tanımadığı bir insana yardım eder miydi birisi?

Kafamı karıştırıyordu sadece. Polis ifade alırken bizi kurtaranın onun timi olduğunu öğrenmiştim.

Askerdi yani.

Değişikti, bir kaç yıl öncesine kadar böyle bir şey yaşayacağımı söyleseler umursamaz geçerdim.

Ama şimdi öz ve öz babam tarafından kaçırılıp sonra da kaza yaptıktan sonra bir takım asker tarafından kurtarılmayı beklemiyordum.

Sadece dizilerden ibaretti bunlar. Yoksa insanlığın bittiğine inanan taraftaydım.

Tavanla bakışma işini fazla abartınca çektim gözlerimi ordan. Biraz da yan koltukta oturan Pars'a baktım.

O da yaralı değil miydi? Niye burada oturuyordu? Çok bir şeyi yok gibiydi aslında.

Dinç duruyordu gayet. Affetmiştim Pars'ı artık. Zaten bi süredir böyleydi ama kendime kabul ettirememiştim. Her göz göze geldiğimizde o beklentiyi görüyordum derinlerinde.

Ama nasıl yapacağımı bilmiyordum. Diyalog kurma işinde çok başarılı değildim aslında. Ama yaşamı sürdürecek kadar yeterliydi.

Yine karnıma ve kasıklarıma yayılan ağrı ile dişlerimi sıktım. Düşündüğüm şey gelmemiş olsundu inşallah. Şu an bu durumda gelebilecek en berbat şeydi.

Zaten morarık olan karnım ağrı yaparken üstüne bir de bunun eklenmesi canımı yakıyordu.

Mışıl mışıl ve bi o kadar rahatsız uyuyan Pars'a baktım.

Uyanması lazımdı artık. "Pars." Diye seslendim sessizce.

Utanmıştım nedensizce. Ne diyecektim, karnım ağrıyor kalk mı?

İçime yerleşen rahatsızlık hissi ile gözlerim doldu. Derin bir nefes alıp bir kere daha seslendim. Ama bu sefer daha yüksek sesleydi.

Yerinde kıpırdanıp yavaşça açtı gözlerini. Kısaca esneyip kafasını kaldırdı. Suratına bakıp izledim sadece. Kafasını kaldırınca göz göze geldik, ardından uykuyla gözlerini her kapatıp kafasını eğdi yine.