Bal Bade'm (Gerçek Ailem)

3.7

HEPİNİZE MERHABA ARKADASLAAR

BUGÜN BÖLÜME GEÇ KALICAAZZ, BU SEFER 37Cİ BÖLÜM MODELİNİ YAZIYORUMM JSSJSDJWKDJWDJWJÇ

neyse

İyi okumalar ballarımmm gözlerinizi uzak tutuverin 🧁

.
.
.

Bade'den

Okulun önünde duran araba ile kapıyı açıp zemine adımımı bastım.

Ay'a ilk ayak basan adam yerine beni koysalar da olurdu.

Bende okulun yerine basıyordum sonuçta.

Uzun bir süreden sonra yine ben. Çok özlemişlerdir kesin.

Çoğu kişi unutmuş bile olabilirdi, ama olabilirdi yani.

Okula kısa bir bakış atıp, okula bizi bırakan Ateş abime döndüm. Hâlâ arabanın içinde olduğu için eğilip camdan baktım yüzüne.

"Okuldan sonra sen mi geleceksin almaya?" Diye sorduğumda kafasını salladı.

"Doktora ben götüreceğim seni. Okul çıkışı burada bekliyor olacağım." Diyerek beni onayladığında kafamı salladım.

Pars huysuzluk yapmazsa onu da götürmeyi planlıyordum, umarım yapmazdı oyunbozancılık.

"Tamamdır, dikkatli ol abi." Diye öpücük attığımda o da yüzünde oluşan tebessümüyle dikkatli olmam gerektiğini söyledi.

Dikkat benden sorulurdu ayol.

Bu da şüphe miydi?

Giray abim dersine geç kaldığı için koşarak gitmişti hepimizden önce.

Pars ve Sarp ikilisi de arabanın dışında dikilmiş bekliyorlardı.

Ateş abim arabayı çalıştırıp uzaklaşmaya başlayınca yanımdaki ikiliye döndüm.

"E hadi, gidelim." Dememle birlikte istemeye istemeye yürümeye başladılar.

Tamam, bende gitmek istemesem de geri dönecek değildik yani.

İkisini boş verip önden yürümeye başladım.

Okul yine şaşırtmayarak doluydu. Havanın soğuk olmamasına rağmen çoğu kişi bahçede duruyordu.

Kimisi arkadaşlarıyla sohbet ederken, kimisi de yalnız başına oturuyordu.

Okulun büyük çardaklarından birinde oturan öğrencilere gözüm takıldığında kim olduklarına baktım.

Pek canım kuzenlerim miydi onlar?

Adımlarımı okula çevirmek yerine çardağa doğru adımladım.

Uzun zaman olmuştu görmeyeli onları. Kendimden sıra gelmemişti hiç birisine. Hepsi burada olmasa da olanlarla konuşurdum ders başlayana kadar artık.

"Bade, okula gelir miydin sen?" Diye, geldiğini fark ederek konuşan Berat'a yüzümü buruşturarak baktım.

"Çok özlemişsinizdir diye düşündüm, özlemedin mi yoksa beni?" Diye konuştum çardağa girip, çantamı çıkartmadan oturmuştum önde olacak şekilde.

Berat hemen gülümseyip kafasını salladı.

"Ne yalan söyleyeyim özledim. Sizi rahat bırakalım diye babam da salmadı bizi. Alışacakmışsınız birbirinize, zaten alışmamış mıydınız?" Diye sitem etmeye başlayınca onayladım onu.