Bal Bade'm (Gerçek Ailem)

3.4

Hepinize merhaba ballarımm

Burayı uzun tutmadan bölüme geçiyorum.

Kitabın ilerleyişini unutanlar için en son Berzan (babaları) ölmüştü başrolün adı Bade bu kadar yeterli jsksjdjakf o kadar.

İyi okumalar diliyorumm bebiklerimm ✨💚

.
.
.

Ateş'ten

"Eve mi geçiyoruz abi?"

Sürücü koltuğuna oturduğum arabanın anahtarını kontağa takarken, yan koltuğa yerleşen Cesur'un konuşması ile durup ona döndüm.

Cenazenin defnedilmesi az önce bitmişti ve herkes dağılıyordu artık. Çok insan yoktu zaten kendi adamları doluşmuştu buraya hep.

Berzan Karaca'nın serüveni bitmişti artık. Daha fazla insanın hayatını karartamadan gitmişti.

"Evet." Diye kısa bir yanıt verdim hâlâ cevap bekleyen kardeşime.

Şu an yapacağım başka işler olmadığı için eve geçip dinlenmek istiyordum. Araba ilerlerken yanımdaki camdan mezarlığa doğru baktım.

Fiziken olmasa da, mental olarak yormuştu bu bir hafta beni.

Belki de sadece hayatın bize verdiği bir sınavdı yaşadıklarımız.

Bir anda ansızın ortaya çıkan öz kardeşimiz, olaylara uyum sağlamaya çalışması. Hemen ardından öz babası tarafından kaçırılıp darp edilmesi, şiddete maruz kalması.

Kendimi de es geçerek tek düşündüğüm Bade'ydi.

Her gece uyumadan 'acaba geldiğine pişman oldu mu?, eski hayatını özlüyor mu?' diye düşünmekten alıkoyamıyordum kendimi.

Bugünden sonra her şey güzel olsun diye çabalayacaktım.

Tüm acıları ve yaraları bir köşeye alıp önümüze bakacaktım.

Biliyordum, hepimize tek lazım olan şey buydu.

Gözümün önünde sallanan el ile gözlerimi kırpıştırıp geri çekildim.

"Abi, daldın." Diye konuşan Cesur'un yüzüne baktım.

Göz altları günlerdir doğru uyumadığının kanıtı olarak morarmaya başlamıştı artık.

Davalara yetişmeye çalışırken, bir de kendi hayatına yetişmeye çalışması dengelerini sarsıyordu.

Kafamı iki yana salladım yavaşça.

"Bir anlık." Dedim 'daldın' kelimesine ithafen.

Düşüncelerimin aklımı kemirmesine izin vermeyerek yola odaklandım.

.
.
.

Bade'den

"Günaydın abi."

"Günaydın abim, gel otur."

Salonun kapısından içeriye adımlayıp Giray abimin oturduğu ikili koltuğa yaklaşıp yanına yerleştim.

Abim hemen kolunu omzuma atıp kendine çekince bende kollarımı gövdesine sardım yan bir şekilde.

Yerimi ayarladıktan sonra kafamı kaldırıp salonda gezdirdim gözlerimi.

Gözüme ilk çarpan Sarp abim olmuştu, kafasını koltuğun köşesine koymuş uyuyordu hâlâ. Odası varken salonda uyumak da, güzeldi.

Gözlerim diğelerini de aramak için gezdi koltuklarda ama kimse yoktu.

Ateş ve Cesur abimin nerede olduğunu biliyordum ama Pars neredeydi?