Avery Montiero is a fire officer, driven by a sense of duty and by the expectations of her father. Though her profession as a firefighter is her duty, her true passion lies in cooking, a dream stifled by her father's strict prohibitions which silent...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Umalingawngaw ang ingay ng sirens ng ambulansya. Nakaupo ako sa loob habang nag-aalalang tiningnan si Aidan.
He was lying there, motionless. An oxygen mask covering his mouth and nose. His face was pale covered with dirt because of the explosion. The paramedics worked quickly trying to keep him stable.
My hands were shaking. It trembling uncontrollably as I gripped the edge of the bench.
Hindi 'to totoo, hindi 'to nangyayari!
Ilang beses akong kumurap. Ilang beses kong sinasabi sa isip ko na panaginip lang 'to pero totoo lahat.
I wanted to scream, to do something but I was paralyzed. I couldn't move, couldn't speak, couldn't even cry out the way I needed to.
My mind went wrong!
Natulala lang ako habang tinitigan si Aidan. Tinatawag pa rin siya ni Logan na nakaupo katapat ko katabi ang mga medics pero parang nabingi lang ako.
"Let's get a blood pressure reading!" one of the paramedics said.
Tumingin ito sa monitor habang umaangat ang kilay niya. Para bang hindi niya nagugustuhan ang lumalabas roon.
"He's hypotensive-blood pressure's dropping. We need to get an IV started!" aniya.
Dali-daling sinet-up nila ang IV sa kamay ni Aidan.
Nabalik ako sa reyalidad nang kausapin ako ng medic.
"Keep talking to him," the first medic instructed me while glancing up as he finished connecting the IV. "It helps."
Napatingin si Logan sa'kin. Napatingin ako sa kaniya bago tumingin ulit kay Aidan.
"Supervisor! Malapit na tayo!" natatarantang sabi ko.
"Supervisor!" sabat ni Logan at hinawakan ang kamay ni Aidan. Hindi na nito napigilan ang sarili niyang umiyak.
Marahang ibinuka ni Aidan ang mata niya pero bakas sa mukha niya na nanghihina at pamimilipit niya sa sakit.
"H'wag mo kaming iwan!" usal ni Logan.
Napakagat ako ng ibabang labi ko para pigilan ang frustation na nararamdaman ko. Pero hindi ko mapigilang hindi maiyak. Napahawak na rin ako sa kamay niya.
Tiningnan ulit ng medic ang vital signs ni Aidan at lalong bumusangot ang mukha nito na ikinataranta namin lalo ni Logan. "Blood pressure is still low."
"Pakibilisan naman oh!" sabi ko sa driver, bahagyang nanginig ang boses ko.
Maya-maya pa ay huminto na ang ambulansiya at umabot na kami sa hospital. Dali-daling binuksan ang pintuan ng ambulansya at ibinaba siya roon.
"Clear the way!" one of the ER nurses shouted.
Nakasunod lang kami habang tinutulak ang stretcher papasok at dalhin iyon sa Emergency Room.
