Cień Przeszłości

Rozdział 19

Rozdział 19: Trud relacji.

Dzień w Hogwarcie był dość zwyczajny, przynajmniej z pozoru. Olivia Monteco spędziła go na intensywnych lekcjach, które wydawały się nie mieć końca. Rano miała eliksiry, które prowadził Severus Snape, a następnie transmutację i historię magii. Lekcje, które kiedyś wydawały się ekscytujące, teraz stawały się coraz bardziej przytłaczające w obliczu zbliżających się OWTM.

Podczas lekcji historii magii, Olivia nie mogła powstrzymać myśli o Reguluse. Często jej wyobraźnia wędrowała do czasów, gdy on jeszcze był w szkole, gdy uśmiechał się do niej i zapewniał, że wszystko będzie dobrze. Chociaż starała się być obecna w teraźniejszości, wspomnienia były dla niej zbyt silne. Po skończonym dniu, gdy dzwonek oznajmił koniec lekcji, czuła się zmęczona, ale również podekscytowana na myśl o korepetycjach z Severusem.

Po obiedzie, Olivia udała się do gabinetu Severusa, czując narastający stres, ale i radość na myśl o tym, że spędzi z nim czas. Kiedy weszła do laboratorium, Severus stał nad stołem, zajęty jak zwykle przygotowywaniem eliksiru.

— Monteco. — powiedział, nie odrywając wzroku od składników. — Mam nadzieję, że jesteś gotowa na dzisiejsze zajęcia.

— Jak zawsze, jestem gotowa — odparła, starając się brzmieć pewnie, mimo że w sercu czuła lekkie drżenie.

Podczas lekcji Olivia i Severus rozmawiali o swoich prezentach, które podarowali sobie podczas świąt. To był miły moment, który wprowadził ich w atmosferę swobodnej rozmowy.

— Cieszę się, że prezent ci się spodobał — powiedział Severus, podnosząc wzrok na Olivię. — Pomyślałem, że srebro dobrze pasuje do twojego stylu.

Olivia uśmiechnęła się, czując, jak jej serce na moment przyspiesza. — Tak, sama bardzo je lubię. A ty, podobała ci się bransoletka?

— Jest... intrygująca — odpowiedział, a jego twarz na moment wyrażała niepewność. — Było to dość... niespodziewane z twojej strony. I bynajmniej nie pożądane. — dodał szybko.

Chwilę później atmosfera w pomieszczeniu stała się nieco bardziej napięta. Olivia zauważyła, że Severus patrzył na nią z intensywnością, która sprawiła, że jej serce zabiło mocniej. W tej chwili czuła, że między nimi coś się zmienia. Zaczęli zbliżać się do siebie, a ich spojrzenia spotkały się.

— Olivia... — zaczął Severus, a jego głos był miękki, ale wciąż niosący ciężar emocji.

W tej chwili Olivia przypomniała sobie Regulusa. Wspomnienie jego twarzy, uśmiechu, obietnicy, że zawsze będzie przy niej, zaczęło krążyć w jej myślach. Czuła, jakby w jednej chwili przytłoczyła ją fala żalu. To było zbyt wiele.

Nie mogąc znieść napięcia, które narastało w powietrzu, Olivia nagle się cofnęła. Jej umysł wypełniły sprzeczne uczucia. Z jednej strony pragnęła bliskości Severusa, z drugiej — czuła, że zdradza Regulusa, myśląc o kimś innym.

— Przepraszam... — szepnęła, czując, że musiała się stąd wydostać. Zanim Severus zdążył zareagować, wybiegła z laboratorium, a jej serce biło jak szalone.

Biegła przez korytarze zamku, nie myśląc, dokąd zmierza. Czuła, jakby gubiła się w labiryncie emocji, które ją przytłaczały. Nie wiedziała, co się z nią dzieje. Regulus był tak obecny w jej myślach, a Severus stał się czymś, czego nie mogła zignorować.

Kiedy w końcu dotarła na zewnątrz, powietrze było chłodne, a śnieg skrzypiał pod jej stopami. Stojąc w zimowym krajobrazie, Olivia pozwoliła sobie na chwilę wytchnienia. Zamknęła oczy, próbując zebrać myśli. Czuła, że nie ma prostych odpowiedzi, a życie staje się coraz bardziej skomplikowane.

Czas mijał, a ona wciąż stała, myśląc o tym, co się stało w gabinecie Severusa. W jej sercu zrodziło się uczucie, że musiała znaleźć równowagę między przeszłością a teraźniejszością. Była gotowa stawić czoła nowym wyzwaniom, ale musiała również pogodzić się z tym, co straciła.

W tej chwili zdała sobie sprawę, że nie może bać się miłości, nawet jeśli była to miłość do kogoś innego. Musiała podjąć decyzję, ale nie wiedziała, gdzie to ją zaprowadzi. W końcu, z determinacją, ruszyła w stronę zamku, gotowa stawić czoła temu, co czekało na nią w przyszłości.