Alevlerin Dansı

21.BÖLÜM

Umarım bölümü beğenirsiniz, yorumlarınızı bekliyorum.

İyi okumalar

21.BÖLÜM

Ölmeyi dilediğim birçok an olmuştu çünkü kaçmayı seçecek kadar güçsüz biriydim. Ama şu an yaşamak istiyordum ve ölüm beni çağırıyordu. Boğulma tehlikesini atlatalı sadece bir iki hafta olmuştu ve şimdi de zehirlenmiştim. Yaşamayı en çok istediğim zaman da başıma bunların gelmesi gözlerimin dolmasına neden oluyordu

Yaşamak istiyordum çünkü artık yaşamak için sebeplerim vardı.

"Bir yerin mi ağrıyor? Neden o güzel gözlerin yaşlarla doldu?"

Aslan sıcak parmaklarını göz pınarlarımda gezdirirken endişeyle gözlerimin içine bakıyordu.

"Bir şeyim yok." diye mırıldandığımda alnıma bir öpücük bıraktı. "İnanmadım. Seni neyin rahatsız ettiğini söyle bana."

"Ölmek istemiyorum."

Sesim titrerken boğazımda büyük bir yumru oluşmuştu. Yutkunmak her zamankinden de zordu. Hıçkırarak ağlamak istiyordum ama hıçkırıklarım boğazımdan yukarı çıkamıyordu. Uzun zaman sonra Aslan'ın yanında sesli bir şekilde ağlamaya başlamışken onun yanında bile sesli ağlayamıyordum.

Gözlerim yaşlarla doluydu ama her bir damla göz yaşım içime akıyordu, beni yakıyordu.

Siyah hareleri öfke ile parlasa da bunu sesine yansıtmayacak kadar ustaydı. "Bundan sonra saçının tek bir teline dahi zarar gelmeyecek. Canım pahasına söz veriyorum sana."

Üzgün bir şekilde iç çektim. "Sana da bir şey olmasın. Sen olmazsan da ölürüm ki ben."

"İkimizde ölmeyeceğiz, bize bir şey olmayacak. Korkma, tamam mı? " diye sorduğunda başımı belli belirsiz salladım. Yanağını avucuma yasladığı zaman ufak bir kedi gibi yanağımı yaslamıştım.

"Bana sarılır mısın?" diye sorduğumda oturduğu sandalyenin üzerinden kalkarak yatağın kenarına oturdu. Bedeni hemen arkamdayken sırtımı yataktan ayırdı ve göğsüne yasladı. Kollarını arkadan belime sardığında ellerimi karnımın üzerinde birleştirmiş olduğu ellerinin üzerine yasladım.

"Korkuyorum." diye mırıldandığımda saçlarımın üzerine dudaklarına yaslayarak bir öpücük bıraktı. "Özür dilerim Arya." dediğinde buruk bir tebessüm yorgun da olsam yüzümde belirdi. Yüzünü görebilmek için başımı geriye doğru yatırdığımda omzunun üzerine yaslanmıştı ensem.

"Sözlerini tutacağını biliyorum, özür dileme."

Başını öne eğerek dudaklarıma minik bir öpücük bıraksa da geri çekilmemişti. Ilık nefesini hala yüzümde hissedebiliyordum. ''Sözlerimi tutmak için her şeyi yapacağım.'' Dediğinde siyah harelerinde yer edinen öfkenin kendine ait olduğunu biliyordum. Biri beni boğmaya çalıştığında yanındayım, zehirlendiğimde de bir şey yapamamıştı ve kendini suçluyordu. Belki de bende onu suçlamalıydım çünkü o hayatımda girdikten sonra başıma bunlar gelmeye başlamıştı ama kalbimde yer edinmiş birini suçlamak istemiyordum. Beni incitmek istemeyeceğini biliyordum. Bunların hiçbiri başıma gelmesin diye elinden gelen her şeyi yapacağını da biliyordum.