"Herkes buraya baksın!"diye bağırdım avlunun ortasına geçip.
Karımın doğmamış bebeklerimin bu halde olmasının sebebi olan herkes tek tek hesabını verecekti.
"Hüsna bavulunu topla öyle in."dedim sert bir şekilde dümdüz karşıma bakarak.
"Ağam ne dersin sen."dedi Hüsna merdivenleri hızlıca inerek.
"Ne duyduysan o Hüsna!"dedim ellerimi arkamda birleştirerek.
"Ağam yapma."dedi önüme gelip. "Kurban olayım ağam neden yolluyorsun beni."dedi hiç birşey yapmamış gibi.
"Hüsna sana ben yapacağımı iyi bilirdim dua et ki kadınsın."dedim kolunu sertçe tutarak. Bu ona yeterdi.
"Ağam..."
Kolunu serçe bırakıp"Başlatma lan ağana. Yürü git bavulunu topla bir daha da bu konağa adımını attığını görmeyeceğim. Duydun mu beni!"
Gözlerinden yaşlar akarken annesi gelip koluna girdi. "Yürü Hüsna."dedi geri merdivenleri çıkartırken.
"Bundan böyle karıma hiç birimizin eli dahi değmeyecek. En ufak şeyde sorumlusu olarak sizi bilirim. Bundan sonra bu konağa ne ben ne de karım gelmeyecek. Ne de o Hüsna. Kimse tek kelime dahi etmesin."
"Oğlum ne dersin sen öyle."dedi annem elini ağzına koyup.
"Ne duyduysan o bundan sonra biz yokuz."dedim.
Karımı çocuklarımı alıp buradan gidicektim. Nereye olursa olsun. Yeter ki onlara zarar gelmesin. Gerisi önemli değildi.
Daha fazla karımı yalnız bırakamazdım. Konağı hızla terk edip arabaya bindim. Hastaneye gidiyordum. Karımın ve çocuklarımın yanına...
_______________________________
Kapı açıldığında gözlerimi açıp kapıya baktım. Miran gelmişti.
"Miran..."dedim dudaklarımı büzüp. Gözlerim dolmuştu. "Neredeydin?"
"Halletmem gereken son bir iş vardı onu hallettim geldim. Artık sadece sen ve bebeklerim var."dedi yanıma oturup.
"Sana söylediler mi?"
"Evet. İkizlerimiz oluyormuş."dediğinde alnımı alnına yasladım.
"Çok korktum Miran. Onları kaybetmekten."dedim gözümü kapatıp.
Artık ağlamak istemiyordum.
"Korkma artık her zaman yanındayım. Buradan temelli gideceğiz. Sadece biz olacağız artık."dediğinde geri çekip gözlerine baktım.
"Nereye?"
"İstanbul'a artık seni bu yerde tutamam. Sen iyi ol yeter ki."dediğinde şaşırarak baktım.
Bunu beklemiyordum. Sonuçta ailelerimiz buradaydı. Ben alışkındım ailemden uzakta yaşamaya. Ailem dediğimde sadece Ayzaydı.
"Annenler burada."dedim bir elimi yanağına koyarak.
Elini elimin üzerine koyup."Benim ailem sensin Saye. Yuvam ailem herşeyin sensin. Sizsiniz."dedi.
Ailem sensin... Sizsiniz...
Biz...
"Gidelim buralardan."dedim bir anda Miran'a sarılıp.
O varsa her yer bana memleketti. Evdi.
Yeter ki varlığı yanımda olsun. Kalbi yanımda atsın yanımda nefes alsın.
Onun olmadığı yer ise cehennemimdi.
"Ben doktorun ile konuşup geleyim güzelim. Sen yat kalkma."dedikten sonra arkam da ki yastığı düzeltmişti.
"Geç kalma."dedim arkama yaslanırken.
Alnıma öpücük bıraktıktan sonra geri çekilmişti. "Kalmam."dedikten sonra odadan çıkmıştı.
Elimi karnıma koyup onların varlığını hissetmeye çalıştım.
Onlar için herşeyi yapardım. Herşeye katlanırdım. "Sizi çok seviyorum."dedim karnıma bakarak. "Babanız da sizi çok seviyor."
Miran gelene kadar uyumak istiyordum. Ben her zaman uyuyordum. Galiba hamileliğim bu şekilde geçicekti...
