Maaga kaming nagising ni Quiros. Parang walang nangyari. Eto na naman siya sa mga ngiti niya habang nagluluto ng Almusal.
"Good morning. Sev. Sorry if I already cooked Breakfast without your permission."
"It's okay. Yeah. So how's your feeling now?" medyo kinakabahang tanong ko baka kasi magalit siya.
"I'm feeling well. You know why?"
"Why?" sagot ko.
Ngumiti ito. "Because I'm with you."
"Quiros.". inilang hakbang ko lang ang kinatatayuan niya saka ko siya mahigpit na niyakap. "Don't leave me please.... You promise me that your not going to hurt me."
Tumawa ito ng mapakla. Sabay haplos sa buhok ko. "I won't leave you for no reason. Sev. I will do anything just to be with you as long as I can. Okay. Don't cry it's making me weak."
"I--- I can't. I don't want to loose you. Please. Promise me.". pangungulit ko. Hindi ko alam kung bakit pero ayoko siyang mawala. Hindi ko kayang wala si Quiros.
Pinatay nito ang stove saka muling humarap sa akin nanatili lamang akong nakayakap sa kanya.
"Okay I promise. And I drink my Medicine regularly. Just don't cry okay. I will marry you first before I die. We will going to have many Babies... I want a dozen of it."
"Quiros!". sabay kaming natawa. Alam kong pinasasaya niya lang ako. Hindi ko alam kung ano ang sakit niya at ayaw ko ding malaman. Pagbalik namin sa Pilipinas siguradong magiging okay ang lahat.
MAAGANG UMALIS SI QUIROS para i-check ang mga gamit na dadalhin nila. Habang ako nagiimpake na din. Idadaan na lang daw niya sa Kumpanya ang Resignation letter ko. Masaya ako dahil nakilala ko siya pero sana naman ibigay siya sa akin ni Lord huwag naman sana siyang kunin nito.
Hindi ko maiwasan ang maiyak. Alam kong malulungkot siya kapag nakita niya akong umiiyak. Ang sakit sakit... Mauulit na naman ba. Una si Marco ngayon si Quiros.
Bakit ang unfair ng Mundo.
Tumawag ako kina Papa at Daddy. Masaya silang uuwe na ako.
"Wait. Umiiyak ka ba. Seven?" nag-aalalang tanong sa akin ni Papa.
"P-papa... Ayoko ko po siyang mawala."
"Ha!? Sinong ayaw mong mawala? Saglit may tumarantado ba sayo diyan sa America?! Sabihin mo lang Anak at ako mismo ang papatay sa mga yon!". histerikal ni Papa.
"W-wala po. Papa naman eh. Ibig ko pong sabihin ang taong mahal ko po. Ayoko po siyang mawala. Uuwe po ako kasama siya at ang Mama niya. Papa. P-pwede nyo po ba akong tulungan." hikbi ko.
"K-kasama Sila? Oo Anak kahit ano basta Ikaw gagawin ni Papa lahat. Teka anu nga ba yon?"
"Hindi ko po alam kung may taning na siya o ano pero ayoko po siyang mawala. Dati naramdaman ko ito kay Marco... Pero ngayon parang masmatindi pa ito sa nararamdaman ko dati. Papa---". daing ko.
"Okay. Gusto mo bang ako ang tumingin sa kanya Anak? Pag-uwe nyo dito ako nang bahala sa Medical needs niya."
"Salamat po Papa.". nanginginig kong sambit.
"Hay. Ang Baby ko umiibig na ata. Alam mo Anak. Ang Buhay talagang merong aalis at may dadating ang mahalaga doon ay nagkita kayong dalawa at nalaman nyong kung gaano kahalaga ang isa't isa. Tandaan mo lage Anak na lahat ng bagay may hangganan. Kung sakaling dumating ang araw na ipipikit na niya ang mga mata niya sana matanggap mong natapos na ang papel niya dito sa Mundo. Parang Nobela lang yan e na nakasalalay sa Writer ang kapalaran ng bawat karakter... ganun din tayo nakasalalay sa Diyos ang Buhay natin at kung hanggang saan lang tayo." mahabang paliwanag ni Papa.
BINABASA MO ANG
My Sweet Seven
Romance"Hindi ako tomboy! Kaya kung pwede lang noh tumabi ka sa dinadaanan ko!" sigaw ko sa matangkad na lalaking nakaharang sa hallway. Sa pagkakaalam ko Marco ang pangalan ng lalakeng ito. "Ows talaga? Sige nga kung Hindi ka nga Ganon o di patun...
