MEMORIES WE CAN'T FORGET

CHAPTER 1

Ito yung oras kung saan masasaya ang bawat estudyante dahil may free time sila para makita ang kani-kanilang mga crush sa campus — ANG RECESS. Recess time is one of my favorite times when it comes to school not because I can see my crush kasi wala naman ako no’n ( one of my ESP teacher said that if you don't have a crush, you’re abnormal. But I don't believe in that theory of them, I have my own gender.) but because I can buy and eat whatever I want. Buy and eat lang us, pero ang pinaka ayaw ko sa lahat ng tinda sa canteen ay yung sinasabi nilang isang kagat tinapay lahat ( hamburger) is real.

Halos mag sisiksikan ang lahat parang lang maka bili ng kakainin nila dahil mag t-time na at kailangan na nilang bumalik sa kani-kanilang mga classroom, habang ang mga babae sagilid ay tinitigan si Alvrighten na Albay, ano bang meron sa kaniya? I can't see his handsome face kasi wala naman siya non. Feeling pogi eh, malabo naman ang mata niya. Feeling nerd eh, hindi nga alam na ang topic namin this first quarter is all about the... The... Basta about siya sa... Nakalimutan ko, pake mo? My story is all about my teenage teenagejan kaya it’s not important if I don't know kung anong ituturo saamin, kidding.

“ Isa pong siya.“ Turo ng katabi kong bumibili sa lalaking nag titinda, may itsura naman yung lalaki kaso bakit parang ang cold niya? I don't want to ask someone’s life or personal issues, lalo’t may sarili naman akong buhay. Ika nga nila, mind your own business.

“ First day of school palang marunong ka ng mag first move ah!“ Biro ng baklang nag titinda, masiyado silang madaldal, hindi ba nila nakikita na there's more students here that are waiting for their attention because we are all hungry? Ayst.

“ Pati ba naman nag titinda manhid na, kuya! Ang dami pa namin dito.“ Sambit ng babaeng ang hawak hawak naman ay lipstick, pero may muwang naman siya kahit papaano.

“ Isang coke nga kuyang bakla.“ Sambit ko sa nag titindang bakla.

“ Ayaw mong na stroke ah, kape ka nalang.“ Alok ng isa pang tindera.

“ Nanay, I choose the coke ’cause I am so thirsty then, you just want me to buy that coffee? Papatayin ako niyan, unang inom luto agad lalamonan ko niya.“ Biro ko sa matandang nag titinda habang naka ngiti at inaabot ang pera kong 1k sa bakla.

“ Ining, para tayong nasa tricycle lang. Barya sa umaga, papel sa gabi, ok?“ Sambit ng bakla kaya nginitian ko nalamang ito at binigay ang bente pesos ko, pasalamat siya at may sukli pa saakin si manong driver kanina kahit na ang tagal niyang mag drive.

“ Excuse me, mawawala ang beauty ko sainyu.“ Sambit ko. Beauty pero hindi naligo sa first day of school.

Papunta na ako sa aming classroom ng mabangga ako sa dibdib ng isang lalaking.... Lalaking parang hindi tao kasi sa pangalan palang ay para na siyang Lugar, sana alam mo na kung sino siya. Ang nag iisang Alvrighte Cramisor Madzala sa buong campus that has a unique name (Sabi niya ’yun, inulit ko lang).

“ Kung minamalas nga naman. Makakabangga nanga lang sa dibdib ng lalaki sa mukhang Lugar pa.“ Sambit ko sa lalaki habang naka kunot nuong naka titig sa kaniya.

“ At least hindi ako kasing Tanga mo, wala na bang mapa sa google ngayon at hindi mo malaman laman kung saan ka ba dapat dadaan?“ Pikon na tanong nito, akala mo kung sinong tao dito sa campus eh, hindi naman anak ng may-ari.

“ Wag kang mag-alala, papalag’yan ko ng mapa ang school na’to para naman makita ko kung saan ako lulugar!“ Pasigaw kong sambit sa lalaki at hinayaan itong naka tayo lamang sa daanan kung saan nakatitig ang lahat ng mga estudyante sa panget niyang mukha.

Nasa classroom na ako ng makita ko ang parang gangster pero hindi tumogma sa mukha ng mga fictional character ang mukha na naka sandal pa ito sa gilid ng pinto, akala mo ay kaguwapohan.

“ Excuse me! Hindi ’to Zoo para tumambay ka dito, Animals are not allowed here in our classroom, paki sama nadin si Alvrighte.“ Mataray kong sambit sa lalaki.

“ Dahan dahan, Miss. Baka first day of school pangalan na nating dalawa ang nasa list na may warning color.“ Sambit nito na ikinahawak ko saaaking dibdib na ikinaalala niya.

“ Natakot ako.“ Pananaray ko sa lalaki at tumongo na sa kung saan ako naka upo. Sorry, hubby ko kasing Mang pikon kahit hindi ko naman kilala.

“ Hey! I saw what you did to Alvrighte, the brighter than the dark.“ Sambit ng lalaki kong classmate. Hindi ko siya napansin ah, no offense pero pandak pandak kasi siya, mukha siyang kinula sa vitamins ng ipinanganak, pero nasobrahan sa katalinohan na ata siya.

“ Hmm? I didn't notice that you're in the canteen kanina.“ Sambit ko sa lalaki.

“ How can you notice me if you're busy with the child of the owner of this campus?“ Tanong nito saakin na ikinagulat ko, “ You're shocked? Pfft.“ Tanong nito saakin.

“ I don't care if he is the child of the owner of this campus ’cause I am the child of my mother.“ Sambit ko sa lalaking kausap ko. Akala naman kung may pake ako eh, hindi naman ’to private school para palayasin niya ako dahil sa wala akong pang tuition (tyaka public kaya ’to) didn't this guy know that? Tsk.

“ You're getting into his nerves.“ Sambit nito na akala ay natatakot ako sa lalaking iyon, hindi naman mala Wattpad ang buhay ko para gawin niya ’kong isang alila sa bahay nila at taga linis ng sahig nila in just a nonsense reason, para lang sa kakaunting rason ay nagagalit na siya? Wow, siya ang naunang namikon at nag tanong ng hindi maganda sa pandinig ko, grabe naman ang lala ng anger issue niya.

“ Bumalik kana sa kinauupoan mo’t baka mawala ’yang dalawang paa mong nagiging dahilan ng pagkakakita sa’yo ng mga tao.“ Pananakot ko sa lalaki. Bumalik ito sa kung saan siya naka upo kanina pero tinignan muna niya ako ng masama, sa tingin niya ata ay natitinag ako sa mga patingin-tingin niyang sikit siya.

So, habang wala pa ang aming susunod na subject teacher ay mag kukwento muna ako ng about sa personal life ko.
Yes, I am the child of my mother but my parents are already gone because of the car accident (because of me) that day, I forced them to go to the beach to celebrate my birthday because it's my only wish. Wala pang isang oras ata ’yun ay biglang naka bunggo kami sa isang poste and that was the first and worst day of my life, I always blame myself ’cause it will never be happen if I don't force them, sana nga ang wish ko na lang noon ay ang makasama ang pamilya ko kahit na wala sa resort. I wish that I am not that little girl who brings curse to their parents to meet their own dèàth. Ako lang ang naka ligtas noon and when I woke up? There's no person holding my hand just like when I got sick before and papa is with to make me feel comfortable, I just woke up and heard that ililibing na ang aking mga magulang, para akong nawalan ng karapatang makita ang aking mga magulang bago sila ilibing, they never think of me. I was so broke—

“ Hey! Ma’am is asking your name.“ Biglang sambit ni Alvrighte saakin. Hindi ko namalayan na lumuluha na pala ako at pinupunasan ang sarili kong luha gamit ang sarili kong mga kamay. Wala sa sarili akong tumayo at nag pakilala saaming science teacher.

“ Good morning po, I am Brianelyn Groglen Vajarho Lotino, I am turning 14 this upcoming September 27 and I believe that I don't love you if you don't click the vote or star sa baba, and I— THANK YOU!“ Magana kong sambit kahit pilit lamang ito. I used to be an attention seeker, yes. But the question is why? Pfft, mag basa ka nalang.

“ Wow! That's the power of Ms. Lotino! Thank you, you may now sit down.“. Sambit ni ma’am tyaka ko ito nginitian, “ But what is the vote or star na sinasabi mo?“ Dugtong ulit nito. Akala ko ba tapos na, ayst.

“ Wa—“ Hindi ko natapos ng sumabat si Alvrighte na naging dahilan ng parang pagkapako ko sa kinatatayoan ko.

“ Wattpad writer po siya, ma’am.“ Pananabat nito sa dapat kong sasabihin. Sana naturoan siya ng tamang asal.

“ Bida-bida.“ Bulong ko sa lalaki ng tuloyan akong maka upo saaking upoan. Sinira niya na nga ’yung story telling ko tapos ngayon naman eh, pati pag-uusap namin ni ma’am sasabat pa siya.