MEMORIES WE CAN'T FORGET

CHAPTER 14

Kakauwi ko lang ngayon, naabutan ko sila Lola sa sala habang nakikipag bonding kay Ace kaya kinolong ko nalang ang sarili ko dito sa room ko. Alangan namang ipagsiksikan ko ang sarili ko sa kanilang, at mag hanap ako ng bakante kung saan pwede ko silang maka tabi, I won't do that, not my type. Binuksan ko nalamang ang phone ko at nag online sa fb para deretso scroll na kapag boring ang life, pero nakakahiya talaga ’yung ginawa ko kanina sa time ni sir Alan. Bumongad saakin ang maingay na gc namin for students only at guess what kung ano g topic? Syempre ako.

GC FOR STUDENTS OF SECTION A

Kenzie: Like, I can't believe that Brianelyn is going to SING in the middle of the discussion! HAHAHAHAHA.

Denver: Correction, sing and dance HAHAHAHA

Chantel: Yeah, everyone doesn't expect that.

There are so many topics, why are they making fun of me? Tao lang ako at nag kakamali (na enjoy ko ’yung isang ’yun) nag back read ako para hanapin kung may sinabi ba si Alvrighte sa gc about saakin pero wala naman, nakakapagtaka. May kumatok sa pinto ko kaya inoff ko na ang cellphone ko at tumayo para buksan ito.

“ Why?“ Tanong ko habang walang ganang naka tingin kay manang Deviolita.

“ Ito po ’yung pagkain ninyu.“ Tinignan ko lamang ang iniaabot ni manang na pagkain at ang hawak niyang dalawang plastic na cheesecake.

“ Sino po ang nag papabigay?“ Tanong ko kay manang at kinuha ang cheesecake.

“ Ang lolo niyu po ang nag papabigay ng kanin at ulam.“ Sambit nito na mas ikinasakit ng damdamin ko.

“ Ibalik niyu nalang po ’yan sa kanila.“ Walang gana kong sambit at isinara nag ang pinto.

Hindi ako nag iinarte, ayos lang na pahatidan ako ni lolo pero ’yung galing naman sa puso, anong akala niya saakin? Aso? Tira tirang boto ang naka lagay sa plato at parang niluwang kanin ang naka lagay sa plato, hindi ako aso. Are they not my family? Hindi ata kayang pagsabihan ni lola at ni tita Shantel si lolo for his action, hindi din ba kayang mag paka kapatid saakin ni Ace? O takot lang siya? Pfft, takot? Hindi kapani-paniwala.

Binuksan ko ang cheesecake at nag play ng music na Before it sinks in by Moira Dela Torre na kanina ay pinatogtog ko pero hindi ko na feel (Ayan na ’yung title) beh, alam Kong hindi ’yan related sa problems ko now but it can makes me cry, basta maka rinig lang ako ng sad songs, kahit pang broken hearted na related sa mag couples ’yan wala akong pake, basta gusto kong umiyak ( my mannerism).
Kinain ko lang ng kinain ang cheesecake ko habang hindi binibilang kung naka Ilan na na ako.

I know one word would make me go~
rushing back to you~
So i’ll just shut my mouth~
Forget that you were mine~

“ M-ma... P-pa... I wanted to be with both of you.“ I said while my tears were bursting, how can a girl like me have this story in this life? how can someone happily see me like this na sinusuka ng sariling kadugo? How... how can someone hurt me like this.

“ c-could s-someone hurt me physically not mentally? I can accept all...all the bruises not just this... Please?... Please, don't hurt me i-in this... this way.“ Sambit ko habang hindi alam ang gagawin saaking sarili. Sinabunotan ko ang aking sarili at sinasaktan, I want someone to comfort me and stop me.
Kinuha ko ang blade na tinatago ko noon sa box habang nanginginig.

“ Putangina! bakit!“ Pilit kong binababaan ang aking boses para sa ganon ay wala maka rinig saakin habang sinusogatan ko ang sarili kong katawan.

“ I w-want s-someone t-to.. to be with me! Puwedi bang... p-puwedi bang ’wag.. ’wag ngayon?... w-wag niyu naman akong pagkaitan n-ng pagmamahal!“ Sambit ko habang sinusogatan padin ang aking mga balat, h-hindi ko alam... hindi ko alam kung i-ilan na mga s-sugat na natamo ko g-galing s-saaking sariling... sariling kamay.