Mag gagabi na at nandito parin ako saaking kwarto, nakakasawa pala kapag wala kang ginagawa sa mag hapon. Gusto ko ng kaaway na makakausap ngayon, and I want someone to by my side right now. Yes, kahit isang tao dito ay wala akong makita at mag hapon din akong tulog kanina, kung hindi ako hatidan kanina ng pagkain ni Ace ay napaka lonely padin ng buhay ko’t buti nalang ay may dala nanaman siyang cheese cake. Bigla kong naisip kung nasaan ang cellphone ko nilagay nila tita para kahit papaano ay makarinig ako ng music.
“ Nasaan na kaya ’yun.“ Sambit ko habang hinahanap sa small cabinet ko ang aking cellphone, kaya ko namang mag lakad kasi yung braso ko lang naman ’yung masakit at ulo kanina, kung totousin nga ay kaya ko ng mag klase bukas kaso ay bukas ang family reunion ng pamilya namin kung saan lahat ng mga Vajarho ay makikita mo.
“ Anong hinahanap mo?“ Bigla akong napa talon ng may mag salita sa bandang likoran ko.
“ Masiyado ka namang nakakagulat na literal pa sa literal, Ace. Didn't you know how to knock?“ Sambit ko habang naka hawak saaking dibdib.
“ Sorry.“ Sambit nito, “ So, ano nga ang hinahanap mo?“ Ulit nitong tanong saakin.
“ Isn't it obvious? I am finding my phone.“ Mataray kong sambit sa kaniya at tinalikoran ito para maipagpatuloy ang paghahanap.
“ Your phone is on the right hand.“ Sambit nito kaya napa kunot ako ng nuo.
“ What do you—“ Hindi ko na natapos ang sasabihin ko ng makita kong nasa kanang kamay nito ang aking cellphone, literal na my phone is on the right hand of him.
“ Give me my phone, I am going to listen to the music of Tj Monterde.“ Sambit ko habang naka latag ang aking mga kamay at handa ng mahawakan ang aking Cellphone.
“ Tj Monterde is already taken.“ Sambit nito saakin. Walang gana ko siyang tinarayan at nilapitan.
“ What do you mean, pfft? Duh, I just want to listen to all of his songs so I can sleep Well.“ Sambit ko. My favorite song of him is Palagi and the song that he wrote and sang for Kz, like... Ackkk!! Halos tumaas ang aking mga balahino when I am listening to his songs.
“ Fine, here.“ Abot nito saaking cellphone kaya agad ko itong kinuha. Kinuha din nito saaking mesa ang pagkain na para saakin ata.
“ Para kanino ’yan?“ Tanong ko sa kaniya.
“ For me.“ Sambit niya sabay upo sa kama ko.
“ Nasaan ’yung akin?“ Tanong ko sa kaniya habang naka taas ang aking kilay, gusto ko sanang mag cross arm kaso masakit ’yung braso ko kaya ’wag nalang.
“ Get your own food.“ Pang-aasar nito saakin pero kinuha ko ang cheese cake na hawak hawak niya. Halata naman na para sa’kin ’to, masiyado niyang ayaw ipahalata na sweet padin siya saakin kahit papaano, my little brother ( isang agwat lang naman kami niyan) grade 8 siya while me is a grade 9 student, kung nag tataka kayo kung bakit hindi namin siya kasama noong mangyari ang car accident is that because I want the full attention of papa and papa that day with me ( halata naman ata).
“ Don't you want to watch tv before you go to sleep and listen to the song of your favorite— SINGER?“ Matigas nitong sambit. Masiyado niya talaga ayaw ipahalata kahit halata naman ng mahal niya ako as his big sisi.
“ Hindi ko ’yan naisip kanina.“ I said and he open the tv.
“ Anong gusto mong panoorin?“ Tanong nito saakin habang siya ay papalapit mula saaking dereksyon at hawak hawak ang remote.
“ Horror.“ Sambit nito at nag hanap sa Netflix ng horror movies na literal na nakakatakot. Kinuha ko ang cheese cake na isa pa at binuksan ito ng i-play niya na ang horror movie na hindi ko manlang nakita at title.
“ Masiyado ka namang atat manood ng horror, baka hindi mo kayanin ’yan. Anong title?“ Pang-aasar ko sa kaniya at tanong.
“ The Sadness.“ Sagot nito saakin. The sadness? Parang hindi horror ang genre ng movie na ’to based sa title, pero titignan natin.
“ ’Wag kang hahawak saakin kapag natakot ka.“ Pagbibiro kong sambit saaking kapatid dahil daig pa neto ang bata kung matakot at humiyaw kapag nanonood ng horror, akala mo ay chill lang siya kapag nagtatanong kung anong gusto kong panoorin pero hindi din niya kayang manood ng mulat na mulat ang kaniyang dalawang mga mata.
“ Edi ’wag.“ Matapang na sambit nito. Ito na ang simula ng paglaganap ng virus ata ’to, pero base sa nakikita ko ay... Nakakadiri! Ikaw ba naman ang maka kita ng taong nilagay sa lutoan ng French fries ang mukha, halos mag sisitakbohan ang mga tao dahil sa pangyayaring iyon.
Tinignan ko si Ace kung anong ginagawa nito dahil wala siyang imik kahit nag sisimula palang naman ’yung mga masasamang mangyayari sa pilikula and guess what? tulog na ito habang nakanganga na ang bunganga.
“ Grabe naman ’tong lalaking ’to, wala pa nga sa nakakatakot na part mg movie tinulogan na ako.“ Sambit ko at inayos ang posisyon ng kaniyang katawan saaking kama gamit ang isa kong kamay.
Ng matapos kong maayos ang pagkakahiga nito ay kinuha ko na ang remote ng tv at isinara na ito dahil hindi exciting ang horror movies kapag hindi sumisigaw ang kapatid ko dahil sa takot, inalis ko ang saksak nito dahil gabi nadin naman at wala din akong ganang kumain ng kanin ngayon kaya pinabayaan ko nalang ang platong may fried chicken na naka lagay ma ulam sa table.
Kinuha ko ang aking cellphone saaking kama dahil dito ko ito ipinatong para sana ay masiguradong hindi ito makukuha ni Ace dahil nasa tabi ko lang naman ito. I open my phone and click the Weezer app para mapakingan ko ang tugtog ni Tj Monterde. Nahiga ako sa tabi ng aking kapatid at inilapag sa gilid ng mga libro ko ang aking cellphone. Pumikit ako ng mag simulang tumugtog ang Palagi by Tj Monterde.
Hindi man Araw-araw na naka ngiti~
Ilang beses narin tayong humihindi~
“ ’Di mabilang ang ating mga tampuha, away bati natin ’di na namamalayan.“ Sabay ko sa tugtog.
Heto tayo~~
Ngunit sa huli, palagi ~
Babalik parin sa yakap mo~
Hindi ko na namalayang naka tulog na pala ako ng dahil sa tugtog na iyon kahit hindi pa ito tapos. Kapag talaga inaantok na ako ay hindi ko na namamalayan kung tapos na na ito o hindi. Nagising ako dahil sa tugtog na parang ang wawala, apaka ingay kaya walang gana kong pinawer off ang aking cellphone. Tinignan ko kung nasa tabi ko padin ba ang aking kapatid ko at tulog na tulog ito habang yakap yakap ang teddy bear na binigay saakin ni mama noong 2 years old palamang ako.
Lahat ng mga designs na makikita ng mga tao sa loob ng kwarto ko ay matatagal na dahil ang last na pag palit ng designs nito ay noong inayos nila papa ang kwarto ko before ako mag 7 years old, kaya nga when tita is asking me if gusto ko ng palitan ang design ng kwarto I always say no, because it's one of my parents remembrance for me, a memorable and unforgettable rememberance of them. Kapag nasa kwarto ko ako I always remember my parents designing my room, I always miss them and want them to be by my side just like before.
Bumalik ulit ako sa pagkakahiga ko at niyakap ko ang aking unan dahil tinatamad din naman akong tumayo at kumuha ng teddy bear. Kaya ko namang matulog pa kahit parang nawawala na ng kaunti ang antok na nararamdaman ko.
YOU ARE READING
MEMORIES WE CAN'T FORGET
Teen FictionAni nga nila'y ang sarap ng buhay estudyante. Masarap nga talaga ang buhay estudyante at hindi ko iyon itatanggi, lalo na't may tao kang hinahangaan na iyong kaklase. dalawang mag-aaral na isa lamang ang pinapasukang paaralan, mag-aaral na hindi mo...
