MEMORIES WE CAN'T FORGET

CHAPTER 15

Crying

Pagkamulat ko ng aking mga mata ay nakita ko ang itsura ng isang lalaki at ramdam ko din ang hawak nito saaking mga kamay kaya mas lalo kong iminulat at kinosot kusot ang aking mga mata gamit ang kaliwa kong kamay.

Uupo na sana ako nang bigla niya akong pigilan, naramdaman ko na lamang ang sakit ng ulo ko, ano bang nangyari saakin? Josme.
“ W-where am I?“ Tanong ko kay Alvrighte.

Biglang bumokas ang pinto kaya napa lingon ako para alamin kung sino ang papasok dito.
“ Anak, here—“ Hindi na napag patuloy ni tita Kareena ang sasabihin niya nang makita akong gising, hindi ko alam kung bakit pero...

Haluh! Baka Nakita nila ’tong buhok kong hindi na mahaba at... at ’yung mga sugat ko! Lagot.

“ We are so worried about you,  why did you sleep at the park in the middle of the night?“ Bakas sa boses ni tita ang pag-aalala at lumapit ito saakin, paano kaya nila nalaman?

Oo nga pala, natulog nga pala ako kagabi sa park ng basang basa dahil sa ulan, para lang makuha ang cheesecake ko, cheesecake? Saan nga ba ’yung cheesecake ko?

“ Nasaan... nasaan po ’yung cheesecake ko?“ Tanong ko sa kanila habang mahina ang aking boses, masakit ang lalamonan ko at para ding sinisipon ako dahil sa sakit ng ilong ko. Daming pakana ng ulan, dadagdagan pa ako ng sakit sa ulo.

“ Nasa mesa, don't worry about your cheesecake,“ Sambit ni Alvrighte kaya napa natag ako, “ Sorry for just staring at you while you're crying, I just can't see my cattie crying, wala akong lakas ng loob para puntahan ka do’n sa kinauupoan mo.“ Bakas sa kaniyang boses ang pagsisi at pag-aalala saakin, ano bang sinasabi niya? Hindi ko alam eh, hindi ko ma gets.

“ What are you talking about? You saw me crying? How?“ I asked him.

“ Bakit ka nag laslas? B-bakit may mga pasa ka? Does they hurt you, d-does they hurt you?“ Nabasag ang tinig ng lalaki at nginitian ko lamang ito ng pilit. Masiyadong oa mag tanong, pero I appreciate it.

“ Thank you, tita and... and Alvrighte.“ I said while I was suppressing my tears to drop, alam kong namumula nanaman ang ilong at mga mata ko pero ayukong makita nilang hindi ko kaya ang sarili ko.

Umupo sa tabi ko si tita at hinimas ang aking ulo na naging dahilan ng pag pikit ko, ang ganda sa feeling ng ganito.I wish my mother could do this to me when she’s with me, kaso hindi.

“ Don't torture your own next time, okay? I will be angry .“ Tita Kareena said. I suddenly hugged her waist and intended my head on her, I ended crying and ranting with them, I don't know what to do right now, I just want to cry and let the air take away all of my fears.

“ Tita, I can... I can accept if they hurt me physically not mentally but if they hurt me using my two weaknesses? A-ano pang purpose nang...“ I suddenly take a long breath,
“ Ano pa pong purpose ng buhay kong ’to, if I live caring for every course in my life?“ I asked her without thinking about it, ayuko ng ganitong buhay. If ever I can choose what I want my life to be, I will.

Biglang hinawakan ni Alvrighte ang aking mukha at iniharap niya ito sa kaniya. “ Don't take your life by yourself, okay? Don't harm yourself just because of the toxic people who are surrounded by you.“ Alvrighte said with a mix of emotions, gusto kong basahin ang laman ng utak niya pero hindi ko kaya dahil gusto ko lang umiyak, I want to be the real selfish one this time again.

“ Lalabas lang ako, kukuwan lang ako ng tubig at panyo, ikaw na ang bahala kay Brianelyn, don't make her stressed.“ Tita reminded him and sassed my hair while smiling. Tinignan ko lang ang mga hakbang nito habang papalabas.