MEMORIES WE CAN'T FORGET

CHAPTER 19

Poem

“ Mas mataas ako sa English!“ Pagmamayabang ko sa lalaki, dahil pinagmayabang niya din ang score niya sa math, palibhasa ay nakalimutan ko yung math kahapon when he bit his lower lips.

“ Congrats.“ Simpleng sambit nito, pauwi na kami ngayon, naka sakay kami kay manong Cano. Kasama ko si Alvrighte kasi pinag drive ng driver nila ang mga magulang nito papunta sa Lola niya.

Napansin ko ang maling dereksyon na dinadaanan namin, wala naman kasing masukal na daan papunta sa bahay namin, wala ding masukal na daan ang groceryhan.

“ Manong? Where are we going?“ I asked manong but he didn't respond, “ Manong, Where are we going. “ I repeat.

“ Tatanong pa’to, we are going home.“ Sabat ni Alvrighte at tinignan ko siya ng masama.

“ It's the wrong direction.“ I whispered.

“ Malay mo shortcut.“ He responded, this guy is an idiot, sa tagal kong taga dito, kahit isang shortcut ay wala akong nakikitang dinadaanan namin.

“ Tanga.“ I just said.

Bubuksan ko na sana ang pinto nang biglang mag salita ang lalaki, iba ang boses nito sa boses ni manong Cano. “ ’Wag na kayong tumakas.“ Tinotukan kami nito ng baril kaya napa hawak ako sa lalaki.

Nag titipa ito sa cellphone niya, kinakabahan ako sa ginagawa niya ngayong alam kong hindi si manong ang driver namin, bakit kasi napaka confident kong sumakay dito kanina lang.

“ Hoy, sino ’yang chinachat mo?“ I whispered as I asked him, but he didn't say any words.

I remembered the day that the accident happened, ayukong mangyari ’yun ngayon, ayukong mangyari ’yun habang ang kasama ko mismo ay si Alvrighte.

“ I’ll count one to three and open the door as fast as you can, and jump. “ Alvrighte directly whispered into my ears. Takot at kaba ang nararamdaman ko, hindi ko alam kung tatalon ako habang tumatakbo ang kotse ng napaka bilis.

“ one, two, three—“ I jumped. Narinig ko ang paghinto ng kotse nang bigla akong matalisod.

Biglang narinig ko ang putok ng baril
“ Tángîna! Walang gagalaw!“ Sigaw ng hindi ko kilalang boses, pero alam kong ito ang lalaking nag d-drive kanina.

Naka lapit na ang lalaki habang naka tutok saamin ang baril nito. Tinignan ko si Alvrighte at bahagya sana nitong pupokpokin ang lalaki nang iputok nito ang baril.

“ Alvrighte!“ Sigaw ko at tumakbo sa naka hiyatang lalaki.

I don't know what things I can do, hindi naman ako doctor para patigilin ang mga dugong bumubuhos sa kaniyang tagiliran at kamay. Naisipan kong ponitin ang aking palda, it doesn't matter if it's new.

“ Fûck you! You fûckîng bit—“ Hindi ko na natapos ang sasabihin ko when the old man slapped me in my face and pulled my hair.

Tumayo ang lalaking kanina lang ay naka hilata ang katawan. “ Galing nating umakting, ano?“ Naka ngiti nitong sambit.

Mga kabaliwan talaga namin, tinding mag acting.

Yes, hindi naman talaga totoong na kidnapped kami, we are just acting. Naisipan kasi naming dalawa na gumawa ng kalukohan.

“ Fake gun.“ I said and smirked. “ Damn, it hurt, stop pulling out my hair, bitch!!“ Inis kong sigaw kay Ace. When I turned my head on him, I slapped his face, paano ba naman ay ang sakit ng pagkakahila niya kanina sa buhok ko.

“Ouch!.“ Malakas na reklamo nito. Si Ace talaga muna ang pina drive namin, tutal ay hasa naman na ang kapatid ko sa pag da-drive, grade 6 palang ay tinuturoan na kasi itong mag drive, paano naman ako na kain lang ng cheesecake sa loob ng kwarto ko ang alam? wala kasi talaga akong ganang pumonta sa labas, at makipag sabayan sa kanila.