MEMORIES WE CAN'T FORGET

CHAPTER 2

Mag taka kana ngayon kung bakit ko sinu-sunod sunod lahat ng free time ng mga estudyante. Ito naman ang oras kung saan may isang oras ka pa para maka kain at malibot ang buong campus, ’wag kang matakot diyan sa. school guard ninyung baldheaded dahil hindi naman sinasabi ng principal ninyu na bawal mong libutin ang buong campus sa first of school palang at mag papansin diyan sa mga campus crush ninyu sa school.

Madami talaga tayong makakasalamuhang estudyante at hindi lang kadalasang nakikita ito sa loob ng classroom ninyu dahil katulad nalang ngayon.... Lahat ng mag babarkada sa loob ng classroom namin ay nag papaalam na sa isa’t isa na akala mo eh hindi na sila mag kikita kita, ayaw nilang mag chill at isiping nasa iisa lang naman silang paaralan. Ito naman ang mga estudyante naming daig pa ang asawa’t anak kung maka yakap sa subject teacher namin ngayong first day of school, hindi pa nga tumatagal ay nag papaka sipsip na para lang sa highest grade this semester. Madami talaga tayong mga kaklase at hinding hindi nawawala ang mga introvert, extrovert and ambivert at kasama na ako sa mga ambivert na estudyante dito. If you are curious about the meaning of ambivert it's not my obligations to explain it to you because my obligation here is to be the character of my own story, kaya mag search kana lang sa google para naman may silbi yung theory ni Alvrighte tungkol sa name kong unique.

Kaunti nalamang ang mga estudyanteng natitira dito dahil ang iba ang ’yung mga nag hahanda nalang ng kani-kanilang mga gamit para maka uwi, at ang iba naman ay ang mga classmates kong nag hahanda ng kani-kanilang mga lunch bag. Ihahanda ko nadin sana ang aking lunch bag ng biglang umupo si Alvrighte mesa kung saan ko ipinatong ang aking lunch bag.

“ What's your problem?“ Taas kilay kong tanong kay Alvrighte pero tinignan lamang ako at ngitian ng nakakalukong ngiti, hindi bagay sa kaniya ang naka ngiti kasi para siyang ’yung taong nasobrahan sa braces.

“ Nothing I—“ Pinutol ko ang sasabihin nito.

“ Then stop smiling, and can you go into your own table? It's so disrespecting when someone is sitting at the table while someone is going to eat. Can you show to the other people what are the real Filipinos attitudes?!“ Gigil at taas boses kong tanong sa lalaki habang naka kunot ang aking nuo.

“ What's the connect?“ Pelosopo nitong tanong na akala mo ay may oras ako para sa mga kalukohan niyang gusto sabihin o kahit Gawin man iyan.

“ Paki connect ng utak mo sa ulo mo kasi parang sira kaya hindi mo magamit ng maayos.“ Iritado kong sambit sa lalaki. He just laughed at me like a dog (para naman talaga siyang aso, aminin).  Kinuha ko ang aking kutsara ng bigla itong agawin saakin ng lalaki, mas kailangan niya ata ng atensyon kisa sa mga baliw sa mental ngayon eh.

“ Let me hold this spoon for you.“ Sambit nito pero galit ko lamang na inagaw ang aking kutsara dahil masiyado na siyang nakakairita.

“ Get lost! Can you get out at the front of me so I can eat comfortably?!“ Iritado ko at malakas kong tanong sa lalaki na akala mo ay walang taong kumakain dito, I am just attacking my anger right now.

“ Look at them, bagay nga talagang maging couple.“ Someone said but I didn't look at their direction.

“ Shut— up!“. Galit kong sigaw sa kanila sabay titig ng masama. Biglang umalis ang lalaki sa mesa kung saan naka latag ang aking pagkain at naupo sa tabi ko at nilagay ang aking kutsa sa aking baunan.

Kumakain ako ng mapansin kong nakatitig ang lalaki saakin. Kaya niya palang tumitig ng parang araw kung maka tunaw kahit malabo ang mga mata niya, tindi niya.

“ Stop staring at me,  I don't want any attention of you by the way.“ Sambit ko sa lalaki habang sinusubo ang kanin saaking bunganga.

“ Assuming, I am staring at your ulam. It looks delicious, and seriously? You don't need my attention? Someone said to me that  you're attention seeker and cloute chaser.“ Sambit nito na ikinatingin ko sa kaniya ng deretso at tinitigan kung sa ulam ko nga ba talaga siya naka tingin at confirm! Nakatitig nga talaga siya sa ulam ko, pero wala din naman akong pake dahil he is one of the disrespectful and Nakakairitang tao sa mundo!!!! And who says that I am a cloute chaser? I will accept the fact that I am being a attention seeker but a cloute chaser? No way!

“ And who said that I am a cloute chaser?“ Taas kilay kong tanong sa lalaki.

“ Your brother.“ Deretso nitong sagot sa tanong ko. What? My  brother? As in Mark Ace? No, no, no, no. Pati ba naman dito ay may presence padin ng ulupong na’yun? What a shameeeeee?!!! I Will kicked him later.

“ I will suggest to our adviser if puweding hindi na ikaw ang katabi ko, you look dead hungry that has a right in your head for what you are showing by your action.“ Pag-iiba ko sa sagot ko pero may connect padin naman sa topic naming dalawa nitong taong ’to.

“ Pfft, kung may papayag. What's dèàds hungry that has a right in my head? Hungry bird like you?“ Sarkastikong tanong nito saakin at walang alam na tanong. Daig pa ng ipinanganak kahapon.

“ It's pàtày gutom na may tama sa ulo!“ Matigas kong sambit dahil sa inis habang may laman padin ang aking bibig, “ Stop talking with me, parang kang hindi naninipelyo ng ilang lingo.“ Sambit ko, pero hindi naman talaga totoo. the smell of his breath is like a perfume. ’wag kang issue, ’yun lang ang magnda sa kaniya and the others are not, lalong lalo na ’yung ugali niyang bulok pa sa bulok na prutas.

“ How can you say that? Mas malala ka pa nga saakin. Your brother said that you didn't go to shower at nag tricycle ka pa daw kahit may kotse naman kayo, do you want to be a fictional character that is pretending as the poor person? You will never be the girl that you imagine ’cause you’re the worst person in the world. If you're going to have a story mas bagay ata sana kung ang title is THE KILLER OF THE FAMILY  LOTINO, what if your next victim is your brother? Worst.“ I slapped his face and ran away, how can someone know about this issue? I didn't expect that someone is going to open the story of my family. Paano nila nauungkat ang isang kwentong hindi na dapat maungkat pa? Yes, It is my fault because I force my mother and father to celebrate my birthday at the beach, but I didn't know that it will going to happen. Kung puwede lang nga na kontrolin ang takbo ng oras at maka balik sa panahong iyon ay mas pipiliin kong mamatay kisa ang mga magulang ko ang sumalo ng piligrong hindi naman inaasahan ng lahat.

I continue running when suddenly a car hits me, I don't know what to do because I can't move my body, because of the pain and I just cry and cry because of what Alvrighte said to me, napa pikit nalamang ako ng hindi ko namamalayan and I don't know what happened on that day, ang alam ko lang ay may mga taong nag titilian at naka palibot saakin. The second and one of the worst day of my life.

_______________________________________________________

“ Hey, wake up!“ Sigaw ng taong pamilyar ang boses. I don't know why he is yelling at me eh hindi pa naman pa naman ata pasukan nanaman. I suddenly open my eyes and I just woke up with a white room and a person that is holding my hand.

“ What's your problem?“ Tanong ko kay Ace habang nakatitig sa kaniya.

"  I thought you're gone.“ Sambit nito habang hawak hawak padin ang aking kamay.

“ Everything's will going to be fine if I am gone.“ I said with a cold tone of mine. I am just saying the truth. Everything's will be fine if I am gone, they makes me feel worthless so what's the purpose of this life? Be one of the person that are heatless? Pfft, not my type.

“ Stop talking like that, if you died with a bad attitude you're not going to see the gate of heaven .“ Pagbibiro nito na akala mo eh walang naging kasalanang sinasabi kanina.