Chapter Three
Andito ako ngayon sa tapat nang isang pinto. Pintuan nang taong makakasama ko for the next 4 months.
Hay! Parang gusto kong umatras at bumalik dun sa office ni head nurse at humingi nang bagong assignment.Pero sa twing maaalala ko yumg sinabi niya kanina parang mas lalo atang hindi ko kayang umatras.
*flashback*
"So Mr Del Rosario are we clear?" the head nurse asked.
"Yes head nurse thank you for that brief orientation so may I know what will be my first task?"I told her.
"Yes ofcourse, so as your first training activity here at DRPRH you would be working as a personal nurse."
"Personal nurse?"I cant believe it seriously? How could they give me such big responsibility?
"Yes, bakit iho ayaw mo ba?"tanong niya.
"No its just that, are you sure? I mean I have a lot of things that I still need to learn to be able handle a an actual person"
"We know, but we also know that you can do it. Your Dad trusts you, We trust you."
*end of flashback*
Haist! Ano ba naman oh? Pag katapos akong sabihan nang ganun makakahindi pa ba ako?!
Hindi naman sa ayaw ko yung pinapagawa sakin. To be honest this might be one of the best way for me to learn more. But I think its also too risky.
I mean pano pag hindi ko nakaya? Pano.pag nag kamali ako. I would just disappoint my parents. Pero higit sa lahat buhay ang hawak ko. Hawak ko ang pag asa na gagaling ang mga taong tutulungan ko and if I dont succeed I guess I really am a total mess..
I took a deep breath then finally after long minutes of standing outside and debating whether to stay or to leave I decided to stay. Wala namang mawawala kung susubukan ko lang diba? Saka doktor naman ang pinaka may kinalaman kung gagaling o hindi yung pasyente. Tutulong lang ako hindi pa ako doktor, kaya wag ko muna dapat paagahin yung mga panahong mag aalala ako sa mga ganoong bagay.
Pumasok na ako sa loob at sinara yung pinto sa likuran ko. 'Hinga lang nang malim Kurt kaya mo to' sabi ko sa isip ko..
Nakita ko na siya ang pasyente ko pero nakatalikod sya sakin at nakatalukbong din nang kumot.
"Hi Im Neon Kurt Del Rosario, and Im going to be your nurse how about you, what's your name?I"
I'd told whoever this person could be, well part of what I've learned in L.A is that you should never treat them differently.
I mean one of the best ways to bring them back to normal is actually treating them normal. Ang pag-iisip daw kasi nang tao pag nasanay na sa isang bagay hahanap-hanapin na nito yung bagay na yun. Kaya kung sakali mang may mangyaring makapagbago nang mga bagay na nakasanayan na nila dati then maybe there should be someone to bring them back to what they used to be.....normal.
"Oh! Kurt right? Andito ka na pala. By the way I'm Chelsea nurse din dito" sinabi nung nurse na biglang pumasok dito sa kwarto. Inabot niya yung kamay niya para makipagkamay kaya aman inabot ko nadin yung akin. Ayoko namang magng suplado pag ganitong kinakausap naman ak nang maayos. Ayoko lang talaga is when girls are talking to me in a flirtatious manner. Para kasing pinagduduldulan nila ang sarili nila saming mga lalake.
Wala akong gustong i-imply dun sa statement na yun or what ever i just really think that girls should be the one whose being chased and not the one who chase.
"So nakita mo na pala a siya ang magiging persoonal patient mo"
"Well yeah I guess so, and mas maganda sana kung makukuha ko na yan." sabay turo ko dun sa medical records na hawak niya.
"Ah! Yeah, I almost forgot I'm sorry. Here, I wish you goodluck for your first patient" she told me and then umalis na siya.
Did I saw it right? She's blushing?! Is there anything to be blush about?! Tsk! Women are indeed very weird.
Napatingin ako dun sa medical records nahawak ko tapos ay sinulyapan ko ang taong hanggang ngayon ay nakatalukbong pafdin nang kumot.
'Ano ba ang dapat ang unahin? Ang kilalanin muna siya o basahin muna yung records niya?' tanong ko sa isip ko.
Sa tingin ko dapat ay kilalanin ko muna siya para mapakitunguhan ko siya nang ayon sa ipapakita niya at hindi dahil sa kung ano man yung kalagayan niya. Tama! Ganun nalang ang gagawin ko.
I walked causiosly towards the person that I'm gonna take of.
"Excuse me?"tanong ko. Pero hindi siya sumagot .
"Im gonna be your personal nurse from now on. And as of your schedule it's your time to go to your daily sessions. So let's go?"
Sinasabi ko yun habang binababa ko yung kumot para makita ko kung anong itsura niya and to my surprise I saw a familiar face......... a very familar one.
The face I know I would never forget. A face worth remembering.
_____________________________________________________________________________
Authors note:
Yey! Chapter 3 na hahaha start ko na din gawin agad chapter 4 pagka upload ko nito para makapag update agad hahaha :) hope you like it :)
dedicated to her kasi isa sya sa mga friends ko na unang nag basa nito hahaha love you girl :*
BINABASA MO ANG
Unconditionally LOVING you..(ON-HOLD)
FanfictionLove? Hindi naman lahat nakakahanap niyan diba? Ee ni mismong mga tang nasa maayos na pag-iisip hindi sinuswerte pano payung wala? Possible ba talaga na ma-inlove ang isang nurse nang isa sa pinaka sikat na PSYCHIATRIC hospital sa kanyang pasyente...